Wie Trash Boat zegt, zegt poppunk met hardcore-uithalen en beaamt ongetwijfeld dat de heren daar behoorlijk goed in zijn. Het vijftal uit Saint Albans kwam – na twee puike ep’s – binnen met Nothing I Write You Can Change What You’ve Been Through, twee jaar later gevolgd door Crown Shyness. Twee langspelers die volgestouwd waren met bijzonder straf werk. Trash Boat liet ons kennismaken met de grieven des levens: angst, rusteloosheid, onzekerheid en de dood, en slaagde daarin met muzikaal en tekstueel direct werk dat de weg naar onze ruggengraat moeiteloos kon terugvinden.
In enkele interviews met de band gaf frontman Tobi Duncan al te kennen iets totaal anders te willen doen en compleet andere invloeden tot zich te hebben genomen voor het schrijven van nieuw werk. Ook bij de krachthonk vond de Brit duidelijk heel wat inspiratie, afgaand op de clip die bij de titeltrack van de plaat hoort. “Don’t You Feel Amazing?” zou gelden als een inspirerende song waarvoor best wat mosterd bij horrorfilms is gehaald. Duncan schreeuwt zijn gewonnen zelfaanvaarding overtuigend van zich af, maar behalve die boodschap valt er eigenlijk bitter weinig te beleven tijdens de opener van de plaat.
We houden altijd een beetje ons hart vast wanneer poppunkbands het eens anders dan anders willen doen, en die schrik bleek bij Trash Boat niet meer dan terecht. Don’t You Feel Amazing? is een verzameling van overbewerkte niemendalletjes geworden die het vooral van hun tekstuele stekels moeten hebben. Zo is “Silence Is Golden” een kakofonisch misbaksel dat zo’n drie keer van flow moet wisselen alvorens uitverteld — en alweer vergeten — te zijn. Oh ja, er is een breakdown. Spoiler alert: zo’n breakdown komt meermaals terug. Wellicht zijn de Britten dus wat te lang bij dezelfde andere invloed blijven hangen.
Bij elke noot die je tot jezelf neemt, is het overduidelijk dat Bring Me The Horizon en zijn rebranding ook voor Trash Boat een bron aan inspiratie is gebleken. Nummers als “Vertigo” en “Maladaptive Daydreaming” leren ons — en hopelijk ook Trash Boat — dat er net iets meer nodig is dan een gemene gitaar, wat samples en een vlot mee te lippen refrein om de combo an sich goed te laten klinken. Ook voor “Bad Entertainment” liet Trash Boat het niet na schaamteloos te spieken, om een toets terug te krijgen die ver onder die van de buur in kwestie gequoteerd werd.
Rappers maken tegenwoordig poppunk, poppunkbands maken de omgekeerde beweging en ook Trash Boat is een kind van zijn tijd. Voor “Alpha Omega” — zou het een knipoog zijn? — nam het vijftal rapper Kamiyada+ onder de arm om tot een verbijsterend inventief refrein te komen. Verrassend genoeg is de instrumentale inspiratie ook hier niet bijzonder ver gehaald, waardoor “Alpha Omega” kan gaan aanschuiven in het rijtje der Britse neo-anarchistische op-flessen-getrokken scheten. We hoorden Fleddy Melculy een soortgelijke boodschap véél overtuigender brengen.
Tobi Duncan prevelde onlangs nog deze dure woorden tijdens een interview: ‘Als achttienjarige stond ik ook te mekkeren wanneer harde bands met ander, toegankelijker geluid kwamen. Intussen heb ik geleerd dat als fans jammeren dat een artiest anders klinkt dan weleer, ze fans zijn van de albums en dus niet van de artiest die ze maakt.’ In dat geval zijn we slechts fan van twee ep’s en evenveel langspelers die Trash Boat al uitbracht, want Don’t You Feel Amazing? heeft ons op geen moment weten te bekoren. Al moet je het hen wel nageven dat ze geslaagd zijn in hun opzet: ze klinken anders.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
