Je hebt veertienjarigen die godganse dagen met hun Legoblokjes spelen en je hebt er die vanuit hun slaapkamertje de wereld in zwijm doen vallen. Billie Eilish Pirate Baird O’Connell wist ongetwijfeld niet wat haar overkwam toen haar debuutsingle “Ocean Eyes” het wereldwijde web deed ontploffen. Ondertussen zijn we zes jaar, een ijzersterke debuutplaat, verschillende wereldtours, een Bond-song, een prijzenkast uitpuilend van de Grammy’s en drie haarkleuren verder en nu is daar eindelijk die beruchte, moeilijke tweede. Ondanks dat we hier en daar lichtjes vreesden dat de hype stilletjesaan was afgenomen, moeten we onze woorden nu terug inslikken. Billie Eilish is niet zomaar een hitmachine, ze verdient ondertussen de titel fenomeen. Om die nog wat extra in het daglicht te zetten, begon haar tweede hoofdstuk eigenlijk al veel vroeger dan we in de gaten hadden… en dan nog recht onder onze neus.
Toen de Amerikaanse in maart plots haar groenzwarte kapsel inruilde voor goudblonde lokken en bijgevolg de wonderlijke wereld van Instagram helemaal op z’n kop zette, was dat veel meer dan gewoon een jongedame die haar look beu was. Het was het begin van een volledig nieuw verhaal. Billie is volwassen, heeft een frisse relatie en lijkt eindelijk rust te hebben gevonden in haar hoofd. Gedaan met donkere demonen en enge spinnen. Geen wijde kleren, groene haren of überhaupt zelfs het etiket van tieneridool meer: Billie Eilish is nu een sterke jonge vrouw. Zwart verandert in een regenboog aan pasteltinten, duistere gedachten worden maatschappijkritiek. Billie Eilish is Happier Than Ever, al mag je dat met een knipoog opvatten.
Eerlijk, een debuutplaat als WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? overtreffen is een buitenaards moeilijke opdracht. Daarom zullen we maar meteen met de deur in huis vallen: Billies tweede langspeler overtreft zijn voorganger niet. Happier Than Ever is geen totaalervaring waarin de nummers in elkaar overvloeien, maar een volwassen, sterke en zeer degelijke plaat. Met zestien nummers – en dus bijna een uur aan muziek – is het dan ook niet meteen een hapklare brok. We krijgen bijgevolg voor ieder wat wils, gaande van een tripje richting een met donkerrode tinten overgoten clubfeest, over goudgeel engelengezang tot een klein arsenaaltje aan plottwists. Laten we eerlijk zijn, met een topproducer als FINNEAS als partner in crime, lag de lat dan ook al op serieuze hoogte.
Toch moet je, om het verhaaltje helemaal te snappen, iet of wat op de hoogte zijn van het parcours dat Eilish al aflegde. Zo werd in de documentaire The World’s a Little Blurry duidelijk hoe slopend het leven van de jonge zangeres was. Dat schrijft ze in openingstrack “Getting Older” eindelijk van zich af. Tekstueel wikkelt ze zich in ongeloof over hoe haar leven tot nu toe is verlopen, terwijl de track muzikaal ook de brug vormt tussen oud en nieuw. Die brug is uiteindelijk ook niet zo gigantisch lang, want de Amerikaanse verraadt haar donkere eigenheid nooit. Zo klinken de donkere beats van “I Didn’t Change My Number” bijvoorbeeld niet meer als de monsters onder je bed, maar als de demonen in je hoofd. Billie heeft haar nummer niet veranderd, maar wel haar visie op de wereld.
We worden dus al lichtjes van onze sokken geblazen door de talloze kleine effectjes die het geheel naar een hoger niveau tillen. Dit lag op zich niet meteen in de lijn van verwachtingen, aangezien de singles ons al eens durfden teleurstellen – ja, “my future” en “Lost Cause” mogen zich aangesproken voelen. Toch komen die nummers uiteindelijk meer tot hun recht in het volledige verhaal, al dreigen ze ook op Happier Than Ever in de put der albumopvullers te verdwijnen. Ook “Billie Bossa Nova”, nochtans een interessant ogende titel, is in datzelfde bedje ziek. Niet per se slecht, maar even baanbrekend als wat we van Billie gewoon zijn, zullen ze nooit worden.
Staan er dan geen wereldhits op het album die een volledig uitverkochte arena op zijn grondvesten kunnen laten daveren? Oh jawel! Zo behoort “Oxytocin” ongetwijfeld tot de sterkste nummers die Billie ooit maakte, waarin we richting een club vol donkerrode sexy lampen worden gesleurd terwijl paaldansers bezweet het beste van zichzelf geven. Ook tijdens het verslavende “OverHeated” voel je de onheil in de lucht hangen, maar toch wil je oh zo graag met haar meegaan. Alsof Billie je doet toegeven aan al je donkerste verlangens. Ook dat is Happier Than Ever.
Het meisje is met andere woorden een sterke vrouw geworden, die uit haar onzekere schelp komt gekropen. ‘Do you know me? / Really know me? / You have opinions about my opinions / About my music / About my clothes / About my body’, vertelt ze ASMR-gewijs in “Not My Responsibility“, waarin ze sneert naar iedereen die een etiket op haar voorhoofd probeert te plakken. We krijgen met andere woorden een volwassen kant van de jonge zangeres te horen, waarmee ze andere horizonten durft te verkennen. Zo toont ze op “GOLDWING” over wat voor een gouden engelenstemmetje ze beschikt, om dan met een leuke plottwist terug richting de gekende paden te trekken. Vroeger en nu gaan hand in hand, maar met net dat tikkeltje extra. Zo durft ze ook op “Halley’s Comet” buiten de dromerige lijntjes te gaan, waardoor je stilletjesaan lijkt te ontwaken van een memorabel feestje.
Billie Eilish wil op haar tweede plaat eindelijk eens haar frustraties eruit gooien, zonder dat ze zich daar nog iets van hoeft aan te trekken. Dat lukt het best op de titeltrack, die braafjes – zoals we haar altijd kenden – begint met een vintage akoestisch gitaargeluid, maar dan ontploft in gitaarsolo’s en intens geroep. Een episch einde van een bijzonder degelijke tweede.
De schokgolf die Billie Eilish veroorzaakte met WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? zal ze met Happier Than Ever niet overdoen, dat staat nu al vast. Dat betekent echter helemaal niet dat haar tweede langspeler niet kwalitatief is. De Amerikaanse klinkt anders, maar toch ook hetzelfde. Ze is verdrietig, maar toch ook helemaal niet. Billie verkent intiemere paden, maar pakt groots uit. Met zestien nummers is het dan ook bijna onmogelijk om het tempo niet uit je eigen album te halen en, hoewel die mindere liedjes er zeker mogen zijn, ontsnapt ook dit fenomeen niet aan die val. De donkere, zwarte wolken lijken in elk geval helemaal opgeklaard, waardoor er een pastelrijke avondzon de boel in gang steekt. De speeltijd is voorbij; tijd voor het echte werk.
Op dinsdag 28 juni 2022 staat Billie Eilish in een nu al hopeloos uitverkocht Sportpaleis.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
