Nog maar 17 jaar, maar nu al een van de meest gestreamde artiesten op deze planeet, en laat zalen uitverkopen binnen enkele minuten. Billie Eilish valt duidelijk niet te onderschatten. De jonge wereldster dropte single na single, en die overtuigden allemaal moeiteloos. Daardoor lagen de verwachtingen voor haar debuutalbum enorm hoog, maar WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? bevat alleen maar kleppers. Het album werd geproducet door haar broer Finneas en het eindresultaat is een bloedstollende rit. De hype rond Eilish zal nog verder exploderen, en als er inmiddels nog over zijn, zullen de resterende deuren zich openen voor het enfant terrible.
Het beluisteren van WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? lijkt één lange overpeinzing over de vraag die ze zichzelf stelt in die titel. Het album heeft iets heel verhalend over zich, en dat komt doordat je genadeloos wordt meegesleurd op Eilish’ rollercoaster. Zo laat ze je upbeat highs beleven, maar durft ze ook enkele gevoelige lows te laten passeren. Het is duidelijk dat Billie niet houdt van nummers die rond één riff worden opgebouwd, want meermaals zorgt ze voor heel nieuwe dimensies binnen eenzelfde lied. Haar sound gaat alle kanten uit, maar ondertussen is er wel degelijk een rode draad. Zoals we al gewoon zijn van de singles, worden we in de ban gehouden door een mysterieuze, duistere sound. Vaak vormt een gitaar of piano de basis waarrond Eilish zingt en waaraan vervolgens beats en elektronische klanken worden toegevoegd. Telkens doet ze dat op een andere manier, en dat is een van haar sterkste kanten.
De spanning is het hoogst op single “bury a friend” en “bad guy”. Die laatste is dan ook de albumopener na de gesproken intro “!!!!!!!”, waarmee meteen de toon wordt gezet voor de rest van de plaat. Billie Eilish grijpt je bij de keel, en je beseft al gauw dat je gedurende de rest van het album naar adem zal moeten happen, want haar greep lost voor geen seconde. Op beide songs begeleidt een diepe bas een zanglijn die weinig weg heeft van een lijn, maar eerder een aaneenschakeling van fragmenten is. De nerveuze sfeer wordt enkel verder opgedreven door het spelen met veel verschillende klanken en de stiltes die gelaten worden. “bad guy” bevat dan nog een lange outro die volledig anders klinkt dan de rest. Heel dreigend en zwaar sluit ze de track af. Hier en daar neemt de popsensatie die spannende vibe over, maar vult ze die aan met catchy elementen alsof dat allemaal maar normaal is. Catchy baslijnen zetten ons aan het dansen, terwijl we toch ietwat ongerust over onze schouder kijken, want de spanning blijft te snijden. “All the good girls” en “my strange addiction” zijn daardoor erg verslavend en intrigerend, ’to say the least’.
Ook al hebben sommige van haar tragere songs een lieflijke sound, het duurt nooit lang voor de zwaarte van de tekst inslaat als een bom. Die contrasterende combo van gevoelens werkt fascinerend en ze flikt dat meermaals. Haar hit “when the party’s over” past in dit rijtje, maar ook op andere momenten klinken Eilish’ zanglijnen zacht, maar zijn de teksten zo duister als het maar zijn kan en speelt ze met haar stem. Zo klinkt Billie kinderlijk op “8” om de breekbaarheid in de kijker te zetten, en in het refrein van “xanny” weerklinkt overstuurde electronica en wordt ook haar stem overstuurd, wat op een of andere manier een zwoele toets aan het nummer geeft. Tegen het einde toe slaakt ze daar ook een diepe zucht, die totaal niet gemaakt klinkt, want ook wij zijn hierdoor over onze toeren.
De grootste ‘How zekers!’-shock krijgen we op de tracks die eerst kalm lijken, maar ons vervolgens helemaal betoveren, zij het door twists in sound en sfeer of door een plotse overspoeling aan diepe beats. Dan gaat het natuurlijk om het gigantische “you should see me in a crown”, maar ook haar laatste single “wish you were gay” en “ilomilo” kunnen er wat van. “wish you were gay” bouwt op het gemak op rond gitaarakkoordjes, maar verrast ons met de vrolijkheid die het refrein met zich meebrengt. De nooit goedlachse Eilish laat de duisternis daar even voor wat het is en klinkt best gelukzalig. Op “ilomilo” overstelpt ze ons eveneens met mixed feelings; het klinkt hip hop-achtig dansbaar, maar al gauw komen er diepe electronica en onheilspellende synth-lijnen bij. Die maken de sfeer moeilijk te doorgronden, en net daarin zit de wow-factor.
Een betere albumafsluiter had Eilish niet kunnen hebben. “goodbye” klinkt heel zweverig en voor haar doen ook minimalistisch. Voor je het goed en wel beseft, bereidt Eilish zich voor om je wezenloos achter te laten. Veel van haar memorabele teksten komen hierin samen en daarmee is het plaatje compleet. Ze geeft aan dat de rollercoaster voorbij is, en enkel flarden teksten en melodieën schieten over. Tenzij je van plan bent dit album grijs te draaien, zoals wellicht de rest van de wereld.
WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? biedt geen eenduidig antwoord op de vraag, maar het is wel duidelijk geworden dat het een fascinerende vraag is die even fascinerende sounds opwekt. Billie Eilish overtuigt op elk moment. Ze kan duister, angstaanjagend, breekbaar of vrolijk klinken, en we zijn er helemaal ondersteboven van wanneer ze ons in de intrigerende combinatie van die gevoelens gooit. De Amerikaanse doet wat ze wil, haar sound is gedurfd, uniek en vooral ongeëvenaard spannend om naar te luisteren. We zijn van onze sokken geblazen, en dit is nog maar haar debuut…
Op 18 augustus treedt ze op op Pukkelpop.
1 Comment