blackwave., TheColorGrey, Gaidaa & SPREEJ @ Gent Jazz: We want more (blackwave.)!

Gent Jazz dag vijf. Met SPREEJ, Gaidaa, TheColorGrey en blackwave. is ook vandaag de affiche weer divers en contrastrijk. SPREEJ en zijn dj zorgen voor harde bars en scratches, Gaidaa betovert ons met haar prachtige stem, en TheColorGrey en blackwave. geven je de bijna onweerstaanbare drang om los te gaan. Knaldrang, zo noemt men dat tegenwoordig. De artiesten waren blij, heel blij, dat ze eindelijk nog eens op een podium mochten staan. Ze genoten van het publiek, van hun eigen muziek en keken naar de concerten en festivals die nog op de agenda staan. Hopelijk vallen er daarvan niet al te veel in het water.

Na jaren van radiostilte is SPREEJ terug. Jarenlang vormde hij met Safi het hiphopduo Safi & Spreej dat vele tenten en zalen vulde. Nadat de dj opende met een scratchsolo begint de Gentenaar met wat nummers van z’n laatste projecten te rappen. SPREEJ staat heel ontspannen op het podium. Hij rapt rustig en heel berekend, wat gezien zijn ervaring logisch is. Mondjesmaat krijgt hij de tent, die iets meer dan halfvol zat, mee. Neerzitten tijdens een concert – zeker bij hiphop – voelt heel erg vreemd. Er bewegen wel wat handen in de lucht en er wordt ter bevestiging geapplaudisseerd en gefloten, maar toch wil je rechtstaan en dansen. Dat verlangen wordt nog wat versterkt wanneer SPREEJ “PERSIAN”, een track van zijn laatste album EN NU, speelt. Niet dat het zo’n sterk nummer is, maar het is iets harder, waardoor er in normale tijden een moshpit zou ontstaan. Spijtig dat hij bij het samenstellen van de setlist dergelijke liedjes verkoos boven zijn nummers waarop hij tekstueel net iets scherper uit de hoek komt.

SPREEJ brengt ook wat gasten mee: Tiewai en de Utrechtse Neef Nelis krijgen, na elk een nummer met SPREEJ te brengen, het podium even voor zich alleen. Dat Tiewai een klassebak is, zien we zo nogmaals bevestigd. Hij rapt rauw, vol agressie en emotie en is helemaal zichzelf. Binnenkort verschijnt er een postuum ep van Storme, de Gentse rapper die eerder dit jaar zichzelf van het leven beroofde. Van deze ep bracht SPREEJ al een nummer, waarbij we collectief één vinger in de lucht moesten steken, een mooi eerbetoon. SPREEJ wist ons te overtuigen, maar niet veel meer. Échte concerten laten SPREEJs repertoire naar alle waarschijnlijkheid beter tot zijn recht komen.

‘Kwetsbaarheid is geen zwakte maar een sterkte’: het zou een uitspraak van posterboy-psychiater Dirk De Wachter kunnen zijn, maar niet is minder waar. Het is het levensmotto van Gaidaa, een Nederlands-Soedanese zangeres die in het Engels zingt. Ondertussen nemen er al wat meer mensen plaats in de grote tent, allemaal klaar om van Gaidaa’s stem te genieten. Ze opent zacht, maar haar stem laat een diepe indruk na en kan ook het publiek bekoren – dat blijkt uit het royale handgeklap. Haar liedjes gaan over jezelf tegenkomen en dan plots iemand anders blijken te zijn: kwetsbaarheid als sterkte. Live houdt ze het niet altijd bij haar herkenbare zwoele productie. Ze speelt ook wat akoestische nummers, die ze niet zal uitbrengen en exclusief voor shows houdt. Die komen erg oprecht over.

Doorheen de show is ze heel zenuwachtig. Aan haar zang merk je dat niet direct, maar wel aan haar bindteksten en lichaamstaal. In het begin van de show had dat zenuwachtige nog iets aangenaam, maar hoe verder in de show, hoe meer haar zenuwachtigheid stoort. Die zenuwachtigheid doet ze zichzelf ook wat aan door een liedje te spelen dat ze nog nooit eerder samen met haar pianist, gitarist en dj speelde. Het is weliswaar gedurfd, maar dan zou Gaidaa toch iets zelfzekerder op het podium mogen staan. Bij momenten heeft ze het publiek mee, maar af en toe niet. De show dreigt hierdoor vaak wat monotoon te worden, maar vaak word je net op tijd wakker geschud om weer van haar prachtige stem te genieten.

Op zijn tien jaar begon hij al met zingen, de Belgisch-Congolese rapper van TheColorGrey. Naar eigen zeggen wist hij toen al dat hij muzikant zou worden, en kijk daar: bijna twee decennia later staat hij op Gent Jazz. Vol passie en goesting staan de leden van de liveband en hun frontman op het podium, waardoor de vierde wand gebroken wordt. De liveband (en hun aanstekelijk enthousiasme) zijn een enorme meerwaarde. In het begin van de show wordt het publiek dan ook enorm hard bij de show betrokken, maar wat verder in de show minder om dan richting het einde opnieuw een opstootje te krijgen.

Of het in de contracten stond, blijft in het ongewisse, maar ook TheColorGrey speelt enkele onuitgebrachte nummers die een fijne afwisseling zijn tussen hiphop en wat meer naar jazz neigende muziek. Wat ook heel tof is, zijn de instrumentale solo’s, waarvan de gitaar de meest geslaagde verzorgde. Hiermee kregen ze richting het einde toch wat mensen aan het dansen, ook mensen van je wie op het eerste zicht niet zou verwachten. TheColorGrey liet Gent Jazz kennismaken met zijn uitgebreid, aangenaam oeuvre. De vele stoelen die richting het podium gedraaid staan, spreken ook voor zich.

En dan blackwave.. Het duo en de liveband brengen de meest funky hiphop van de lage landen en krijgen het publiek nét voor de aanvang van show nog stil, maar daarna doet het publiek nog slechts één iets: feesten. Het is op z’n minst impressionant te noemen om dergelijke liveband (trompet, basgitaar, drums, saxofoon, gitaar en piano/synths) samen met twee energieke jongeheren te zien optreden. Ook zij blaken van zelfvertrouwen en hebben er overduidelijk zin in. Omwille van je-weet-wel-wat kon blackwave. nooit echt touren met hun album ARE WE STILL DREAMING?. Ze spelen als compensatie dan maar enkele nummers van dat album, alsook drie nieuwe nummers. Die nieuwe nummers zijn weer typisch blackwave. (als je blackwave. en typisch in één zin kunt gebruiken?): hiphopstrofes gevolgd door funky en jazzy refreinen.

Ze zoeken het publiek op en gaan er zo dicht als mogelijk tegenstaan. Even snel als deze pandemie verspreidt de dansmicrobe zich doorheen de tent en voor je het goed en wel beseft, staat quasi iedereen aan zijn tafeltje los te gaan op “GoodEnough”. Blackwave. geeft zijn muzikanten heel wat ruimte om eens een solo te spelen. De solo’s – waarvan de pianosolo het indrukwekkendste was – bewezen nogmaals wat voor klassebakken er aan het werk waren. Spijtig dat de piano gedurende de show wat verloren ging onder de andere instrumenten, en ook de zang en rap kwamen er soms niet echt goed door.

De heren verlieten het podium en – uiteraard – klonk vrijwel direct de roep voor een bisnummertje. blackwave. kwam, in tegenstelling tot TheColorGrey, wel terug. De samenwerking tussen jazz en hiphop werkt live misschien nóg beter. blackwave. toonde zich heer en meester en loste de verwachtingen meer dan in: een rapduo dat het publiek, weliswaar coronaveilig, liet dansen en een zeskoppige instrumentale formatie die schittert in de solo’s die ze uitvoeren, maar evengoed daarbuiten. Applaus!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.