© Leen Hoogmartens
Sommige mensen schrijven een thesis vooraleer ze afstuderen en anderen maken muziek voor hun masterproef. We zijn aan het einde van het academiejaar en dat betekent dat het KASK, het conservatorium van Gent, acht dagen lang masterproeven laat doorgaan voor hun studenten jazz, pop en muziekproductie. We kozen één avond uit (gevuld met popmuziek) en zakten af naar de Handelsbeurs om daar Grounded, Patches en NUÏ aan het werk te zien, mogelijks de toekomst van de Belgische muziekscene.
Grounded
De avond werd geopend door Jolien Gebruers met het muziekproject Grounded, het enige van de drie deze avond dat we nog niet kenden. Met haar elektropop wist ze een toffe, gevarieerde set neer te zetten waarin ze met haar innemende stem de ruimte wist te vullen. Meer dan eens kwam de muziek wat magisch over en dankzij de kleine bewegingen die Jolien met haar handen maakte, werd dat gevoel versterkt. Tijdens de uptempo nummers stond de zangeres opvallend stil, maar het sierde dat ze zich zo focuste op haar zang.
Mirror-touch synesthesia, daarover ging ons favoriete liedje van Grounded. Vooraleer de intro in gang werd gezet, legde de zangeres uit dat personen die hier aan lijden kunnen voelen wat mensen in hun buurt ervaren. (Bijvoorbeeld het voelen dat twee mensen naast jou elkaars hand vasthouden). In het nummer hierover werd er met contrast gespeeld en kleine wendingen maakten het nog iets spannender. Jammer genoeg zat niet iedere song even goed in elkaar als hetgeen we net beschreven. De muziek was op zich wel al goed, maar soms misten we iets dat er een typische Grounded-track van maakte. Gebruers maakt al degelijke muziek, maar een eigen (unieke) sound heeft ze nog niet helemaal gevonden. Het muziekproject is nog maar net van wal gegaan, dus dat niet alles fantastisch is, zien we met plezier door de vingers. We zagen potentieel in Jolien Gebruers’ project en dat is minstens even belangrijk!
Patches
Met drie muzikanten en drie backingvocals aan haar zijde stond Lotte Lauwers op een goed gevuld podium. De zangeres wist ons eerder al te overtuigen met haar solo-ep als Patches, maar ook met Sweats, een met oestrogeen gevulde groep waar ze ook de vocals verzorgt. Met haar veelal zwoele muziek doet Patches soms wat denken aan Sylvie Kreusch, maar dan zonder oosterse invloeden en vaak net iets minder dansbaar. Toch stond Lauwers zelf aardig te bewegen op het podium, en hoe verder in de show, hoe meer ze ging bewegen. Vooral aan het begin was de stress duidelijk aanwezig, maar eens het obligatoire bedankingsbabbeltje gepasseerd was, leek de stress wat weg te vloeien.
Lotte Lauwers wist op verschillende momenten te verbazen met haar zang en ondanks dat de drie backings zeker een meerwaarde waren, kwam het hoogtepunt toch wanneer Lotte alleen zong. Tijdens “Bye Bye Bye” kregen we enkel een vleugelpiano en wat drums te horen, naast Lauwers zelf natuurlijk. Het resultaat was een pure ballade die in schril contrast stond met veel van de andere nummers. Een hoogtepunt, net als “Road to Ruin”. Dat sensuele lied kwam prachtig tot recht, alleen wat zwoel neonlicht ontbrak om het plaatje compleet te maken. Patches had in het begin duidelijk wat stress, maar ze wist zich te hernemen en toch een overtuigende set neer te zetten.
NUÏ
De afsluiter van de avond was er eentje van formaat. Emma De Quick stond er als NUÏ en dat met volle overtuiging. Al vanaf het eerste nummer zagen we twee dansers aan haar zij en danste ze zelf ook wat mee terwijl ze ondertussen goed bleef zingen. De funky songs nodigden bijgevolg ook uit tot meedansen. Op het intieme pianoliedje en het rustige gitaardeuntje na, paste alles goed samen, waardoor er echt al van een complete, samenhangende set kan worden gesproken. NUÏ lijkt nu al klaar te zijn voor een festivalzomer vol optredens. Net als de zangeres vergaten ook wij dat dit ‘slechts’ een examen was en niet gewoon een optreden.
De liedjes werden uiterst vlot aan elkaar gepraat en zo vertelde De Quick dat ze niet graag in hokjes denkt. Een Frans nummer was het gevolg en zo toonde ze meteen haar veelzijdigheid. Vrijwel helemaal op het einde kregen we “Bad Habits” te horen en zo ging NUÏ helemaal voluit; er werd een energiegolf de zaal in gestuurd en we zagen Emma helemaal gloeien. Zingen en dansen kan ze zeker combineren, maar afsluiten deed ze toch zonder dansers. Vocaal blies ze ons nog even van onze sokken en zo werden we de nacht in gestuurd. Zowel Grounded als Patches als NUÏ waren zonder twijfel goed en beloftevol, maar NUÏ staat nu al met enorm veel overtuiging op het podium, alsof ze al jaren bezig zijn en dit een zoveelste show deze maand is.
