Voor punkrockers zijn maatschappijkritische teksten een beetje zoals de batterij op een elektrische fiets. Zonder lukt het wel, maar het is toch allemaal net iets beter wanneer het aanwezig is. Eén van de grootheden die hun kritische visie op de maatschappij gaandeweg naar het grote publiek kreeg, is Rise Against. De heren uit Chicago vormden hun band in 1999 en legde in die tijd een indrukwekkend parcours af waarin ze verschillende sounds ontwikkelden, zonder hun eigenheid te verliezen. Een mengeling tussen toegankelijke melodische punkrock en het ruigere werk bracht de groep reeds enkele malen naar een goed gevulde weide op Rock Werchter, Graspop en Groezrock.
Ondertussen brengen de Amerikanen met Nowhere Generation hun negende studioalbum uit. Zoals de titel al doet raden kan je jou opnieuw aan scherpe, doordachte lyrics verwachten. Het centrale thema gaat over de onzichtbare jongeren die zich afvragen hoe de toekomst er zal uitzien, terwijl de oudere generatie hen zegt wat ze moeten doen en opdragen te gehoorzamen. De jongere generatie loopt de race, maar de eindmeet wordt telkens verlegd. Het grootste deel van het album werd in 2019 geschreven, en werd opgenomen voor de uitbraak van de pandemie en de opkomst van de Black Lives Matter-beweging. De gebeurtenissen van het voorbije anderhalf jaar geeft de nummers inhoudelijk een extra dimensie en doet je verder nadenken over de betekenis.
De vier singles die de heren als voorproefje van het album losten, deden al vermoeden dat dit album steviger en diepgaander zou zijn dan z’n voorganger Wolves. Openingstrack “The Numbers” is een heerlijke song met de oeroude boodschap dat in een democratie het volk wint in aantal, en daarmee willen ze de elite van de maatschappij wat angst inboezemen. Daarnaast heeft het nummer prachtige, snedige riffs in huis waar we nog veel meer van wil horen. In “Broken Dreams, Inc.” en “Monarch” krijgen we dit nostalgische gevoel terug. Hier keren zanger Tim McIlrath en z’n kompanen terug naar de roots van de band.
Naast het wild inhakken, maakt Rise Against vaak gebruik van het meer melodische en toegankelijkere recept om hun boodschap over te brengen. Ideale voorbeelden zijn de eerder geloste singles “Nowhere Generation” en “Talking To Ourselves”. Als we onze persoonlijke favoriet mogen kiezen, gaan we voor “Sooner Or Later”. Met een rustige elektrische piano gaat het nummer van start en bouwt op naar een oorwurm van jewelste. Het refrein nestelt zich moeiteloos in het oor. De kers wordt op de taart gezet wanneer na het tweede refrein een hardere bridge de revue passeert, waar zanger Tim nog eens z’n screamtalent uit de kast haalt.
Dat niet alle nummers een politieke boodschap hoeven te hebben en het ook al eens over het persoonlijke leven mag gaan, werd in vorige albums reeds getoond met onder andere “Swing Life Away” en “House On Fire”. Op Nowhere Generation komt dit in de vorm van het akoestische “Forfeit”, en het gaat simpelweg over het zich blijven inzetten voor iemand, en weigeren om op te geven. De zanglijn in het refrein is krachtig, en geeft het geheel een toffe boost. Ook op vlak van instrumentatie vallen er in deze song heel wat accenten en toevoegingen te ontdekken. Hoewel het niet het beste akoestische nummer is die Rise Against al heeft gemaakt, is het een aangename en waardevolle toevoeging op het album.
Met meer dan twintig jaar op de teller blijft Rise Against relevant in het muzieklandschap. De bestaande ruime aanhang zal de oorstrelende manier waarop de band op Nowhere Generation keet schopt en politieke thema’s onder de aandacht brengt, zeker weten te appreciëren. Het Nederlandse festival Jera On Air kondigde aan dat Rise Against hun festival op zaterdag mag headlinen, en wat ons betreft mogen er heel wat nieuwe nummers op de setlist staan!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
