© Ivo Goossens
When We Were Young lijkt bijna op een bijeenkomst van de Verenigde Naties, maar dan voor poppunkbands; alle invloedrijke grootheden zijn vertegenwoordigd. Voeg daar nog een handvol ondeugende oproerkraaiers aan toe en je hebt een line-up om duimen en vingers van af te likken. Met Green Day én blink-182 tekenden dit jaar zelfs dé twee grootste bands van het genre present. Met meer dan zestig bands verdeeld over vier podia was het op voorhand puzzelen geblazen om van hot naar her te lopen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er enkele hartverscheurende keuzes moesten gemaakt worden.
Waar is het idee voor When We Were Young eigenlijk ontstaan? Toen vorig jaar de aankondiging werd gedaan voor de allereerste editie, dacht het merendeel van het internet dat het om een nieuw Fyre Festival ging. Nog nooit van dit festival gehoord? Typ even Fyre festival in in de zoekbalk van Netflix en je krijgt een documentaire die de hoax zeer fijn fileert tot in de puntjes. Voor één dag zou het poppunkcircus neerstrijken in Las Vegas. Met Paramore en My Chemical Romance stonden er twee regelrechte toppers van het genre helemaal bovenaan de affiche. Voeg daar nog Avril Lavigne, Bring Me The Horizon, Jimmy Eat World, The Used, A Day To Remember,… aan toe en je hebt een line-up die de tickets deed verkopen als zoete broodjes. Er waren zoveel gegadigden dat het festival niet één, maar twee dagen organiseerde. Dat de eerste dag geannuleerd werd door zwaar storm weer is slechts een voetnoot in de geschiedenis van het piepjonge festival. Een nieuwe jaarlijkse traditie was geboren.
Amper een paar weken na de eerste editie kondigde de organisatie prompt de hele line-up voor de tweede editie aan. Dit jaar werd er iets meer op het echte poppunkwerk gefocust. De twee headliners werden aangevuld met een arsenaal aan bands uit de tweede lijn. SUM 41, Good Charlotte, 30 Seconds To Mars, Simple Plan, Rise Against en The Offspring kan je nu niet direct klein grut noemen in het genre. Maar er was ook plaats voor nieuw geweld. Bands als Hot Mulligan, Movements, No Pressure, Turnover of wizz kids jxdn en KennyHoopla mochten de oude garde het vuur aan de schenen leggen.
De hoogdagen van het genre spelen zich af zo’n goeie twintig jaar geleden, en 2003 was een absoluut grand cru jaar. Yellowcard bracht Ocean Avenue uit, Thrice gooide The Artist In The Ambulance in de wereld, The Ataris verbaasde ons met So Long, Astoria en blink-182 bracht misschien wel hun beste album uit. Het jaar erop deed nauwelijks onder. Green Day gaf ons American Idiot uit en talloze andere klassiekers uit het genre volgenden. Wie jong was herinnert zich deze tijden tot in de details; Hot Topic merchandise, zwarte mascara, gescheurde panty’s, een bles of een portefeuilleketting. Ook een skateboard lag ook nooit ver uit de buurt, en Tony Hawk introduceerde ons met de X-Games en zijn videogame, inclusief een epische soundtrack – een compleet nieuwe wereld ging open. Diezelfde Tony Hawk stapte zelfs het podium op om “Superman” van Goldfinger mee te zingen. Dit soort nostalgische momenten was overvloedig aanwezig op When We Were Young.
Veel van de bands leverden nummers voor de soundtrack van de coming-of-age-sekskomedie American Pie. Het is binnen deze context dat je When We Were Young het beste kunt plaatsen. Stel je een zonnige zomerdag voor, het zonnetje recht in je gezicht, een pintje in de hand en flashbacks naar onbezonnen tijden. Las Vegas genoot nog steeds van een aangename temperatuur van boven de dertig graden, zelfs zo laat in het jaar, wat een voortdurende zomervibe creëerde. Gedurende de dag werden herhaaldelijk vergelijkingen getrokken met de legendarische Warped Tour. Veel bands zagen overeenkomsten met dit rondreizende punkrockcircus dat van 1995 tot 2019 elke zomer door Amerika trok. Zoals zanger Jordan Pundik van New Found Glory treffend uitdrukte: ‘Dit festival voelt als de Warped Tour op steroïden.’ De ene band volgde in snel tempo op de andere, met de twee hoofdpodia naast elkaar geplaatst. Tussen elke act waren er amper vijf minuten rust gegund voor je oren. Maar op de twee zijpodia werd het zelfs nog spectaculairder aangepakt; met draaiende podia die na de ene band klaar was, 180 graden draaide om de volgende band te onthullen, klaar om het publiek te entertainen.
Dat het genre in Amerika nog steeds gigantisch is moge duidelijk zijn. Met 85.000 poppunkers die per dag afzakten naar het unieke festivalterrein. Tussen de extravagante hotels op Las Vegas Boulevard, beter bekend als The Strip, die als een pompende slagader door de stad snijdt, trok When We Were Young zijn podia op. De invloed van dit festival op de activiteit van artiesten is onmiskenbaar. Sommige bands werden zelfs als het ware uit hun pensioen ontwaakt. Something Corporate speelde zijn tweede show sinds hun reünie. Yellowcard had er dan wel al een zomertour opzitten, maar verlengde hun reünietour met plezier voor When We Were Young. Ook van Motion City Soundtrack was het al een tijdje geleden dat we nog iets gehoord hadden. En wat dan te zeggen van Good Charlotte. De Madden-broers stonden voor het eerst in vijf jaar terug op een podium, alsof ze nooit weggeweest waren. Iedereen wou er maar al te graag bij zijn op dit feestje.
Met sets die meestal niet langer duurden dan een halfuurtje wisten de meeste bands al hun hitjes mooi te verspreiden. Een vlugge kijk op de tien meest afgespeelde songs op hun Spotify-account maakte de selectie net iets gemakkelijker. Het zorgde voor een fastfood gevoel: snel genieten en dan door naar de volgende. Muziek verorberen aan een moordend tempo. Daarnaast waren er ook enkele acts die ooit in België een hit scoorden, maar waar we nooit meer iets gehoord hebben nadien. The Ataris haalde De Afrekening-lijst met hun cover van Don Henley’s “The Boys of Summer”, terwijl Something Corporate dat deed met “Punk Rock Princess”. En wie herinnert zich niet de wereldhits “Hey There Delilah” van Plain white T’s of “Everywhere” van Michelle Branch? One-hit-wonders die maar al te graag die ene hit door iedereen lieten meebrullen.
Gedurend de hele dag lag de kwaliteit opvallend hoog. Bijna alle bands die we aan het werk zagen, leverden een indrukwekkende show. Het geluid zat luid en strak in de oren en de energie die ze kregen van de fans, gaven ze dubbel en dik terug. New Found Glory kreeg de moshpits in beweging, terwijl Fenix TX ons terugvoerde naar de gloriedagen van Drive Thru Records. The Ataris bewees dat ze nog steeds weten hoe je een pakkend nummer kunt schrijven. Van Rise Against en Sum 41 wisten we al wat we konden verwachten, gezien hun frequente bezoeken aan Europa. Toch konden zij probleemloos de massa omtoveren tot een kolkende massa. Dat When We Were Young fans van over heel de wereld aantrekt, hoeft niet te verwonderen. Heb je ooit gehoord van Relient K? Het is slechts een van de bands die geliefd zijn bij fans van het genre, maar te klein zijn om buiten Amerika op tournee te gaan. Als je zulke bands live wilt zien, dan is dit de plek om te zijn. Ook MxPx en Bowling For Soup laten om die reden de rest van de wereld al een tijdje links liggen. Jammer want live staan ze nog steeds garant voor de iets stevigere poppunk.
Nu en dan kon je het ‘punk’ uit poppunk weglaten. The Wrecks en Michelle Branch hadden er nooit iets mee. The Veronicas flirtten er wel mee, terwijl Plain White T’s geleidelijk afstand namen van die stijl. 30 Seconds To Mars was nog zo een vreemde eend in de bijt. Zanger Jared Leto blijft een onnavolgbare kameleon. Getooid in een soort Superman-pakje met bijhorende cape verscheen hij op de bühne. We gebruiken het woord niet graag, maar ‘cringe’ is hier zeker en vast op zijn plaats. Dan hadden de Canadezen van Simple Plan die plaats aan de Pink Stage op een betere manier kunnen invullen. Bizar genoeg stonden zij op een van de zijpodia. Zo blijkt het nog maar eens dat het een huzarenstukje is om voor elke band een toepasselijk plaatsje te vinden.
Buiten het overgrote deel van klassieke poppunkbands was er ook nog plaats voor andere genres. We pikten een stukje mee van hiphoppers van GymClassHeroes, nog een groep die met “Cupid’s Chokehold” maar één hit lijkt te hebben. Less Than Jake en Goldfinger zorgden voor de nodige ska-geluiden en dan waren er een hele resem nieuwe bands. Turnover zorgde voor een rustpunt bij de ondergaande zon met hun dromerige indierock. Hot Mulligan bewees, net zoals we in mei in Trix nog hebben gezien, dat ze een band zijn waar rekening mee gehouden dient te worden. No Pressure probeerde dan weer niet al teveel nieuwe elementen toe te voegen aan het klassieke recept van snelle poppunk. De vraag blijft natuurlijk welke impact deze bands gaan hebben binnen twintig jaar? Gaat er dan een band de status van blink-182 of Green Day bereikt hebben? We hebben geen glazen bol, maar we vrezen ervoor.
Dat veel van de artiesten elkaar kennen van eerdere wereldtournees of studio-samenwerkingen zorgde ervoor dat When We Were Young ook voor de bands een gezellige dag was. Regelmatig zag je aan de zijkant van het podium artiesten meegluren en stiekem meezingen met de hits van hun collega’s. Soms werd de opportuniteit aangegrepen om een gastoptreden te voorzien. Zo mochten Pierce The Veil en Cassadee Pope elk een song met Yellowcard komen afwerken. Ryan Key, zanger van datzelfde Yellowcard zagen we een aangrijpende versie van “Swing Life Away” uitvoeren met Rise Against. Op zijn beurt zagen we Tim McIlrath van Rise Against bij 30 Seconds To Mars opduiken voor een verschroeiende “This Is War” ten berde te brengen. Maar de meest opvallende cameo was voor de poppunkprinces Avril Lavigne. Zij bracht haar hit “Sk8er Boi” samen met All Time Low.
blink-182 had een dag eerder het langverwachte nieuwe ONE MORE TIME… uitgebracht. Er zijn al liters inkt gevloeid over de terugkeer van Tom Delonge bij blink-182. Wij wringen er nog een paar extra druppels uit onze pen. Het trio is door slimme marketingtrucjes groter dan ooit tevoren. Ook aan de Pink Stage was het zoeken voor een plaatsje. Na een drukke periode sloten Mark, Tom en Travis er het jaar af. Met een uitgebreide Amerikaanse en Europese tour én de release van een nieuw album was 2023 dan ook meer dan voldoende gevuld. Begin september bracht het de band nog in ons land waar ze in het Sportpaleis een straffe show gaven. Alles wat we toen te zien en te horen kregen, zat ook in deze show. Enkele minder bekende songs zoals “Man Overboard” en “Cynical” werden ingewisseld voor nieuw werk zoals “MORE THAN YOU KNOW” en “DANCE WITH ME”. Het drietal genoot zichtbaar met volle teugen. Alle drama behoort voorgoed tot het verleden volgens de heren. Ze doen dit nog één keer, geen breakups meer, dus als gevolg ook geen reünies meer. De nieuwste hit “ONE MORE TIME”, die al deze drama bezingt, kreeg een plaatsje volledig aan het einde van de set. blink-182 ontgoochelde allerminst en justificeerde met de vingers in de neus de co-headliningplaats.
Het trio uit de Bay Area staat al een tijdje te popelen om terug de knop op actief te draaien. De socials van Green Day teasen al maanden lang nieuw werk en op 24 oktober verschijnt de nieuwste single “The American Dream Is Killing Me”. Eerder deze week speelde ze een intieme show voor achthonderd gelukkige fans in Downtown Las Vegas. Doorbraak album Dookie werd er integraal gespeeld, aangevuld met songs die zelden de set halen. Na alle ups en downs kan je hen niet verwijten dat ze geen gretigheid uitstralen. Green Day had dan ook de terechte eer om When We Were Young af te sluiten. Geen enkele band heeft meer betekend voor het genre de afgelopen dertig jaar dan Billie Joe en zijn bende. Wie hen ooit aan het werk zag, weet wat te verwachten van de show. Dat mag je letterlijk nemen want sinds einde de jaren negentig komt het roze konijn enkele dansjes doen op de tonen van “Blitzkrieg Bop” waarna de band ten tonele verschijnt. Op geen enkel moment werden we verrast. Dat nieuwe single “The American Dream Is Killing Me” zijn live debuut kreeg voor het grote publiek was amper nog een verrassing te noemen. De songs zijn stuk voor stuk klassiekers geworden die de tand des tijd doorstaan hebben. Ze brengen ze met de kwaliteit die ze toekomt, maar de voorspelbaarheid is zo groot als het plot van een aflevering van Familie. Dat de dag werd afgesloten op de akoestische klanken van “Good Riddance”, wie had dat kunnen denken?
Er werden heel wat oneliners genoteerd in Las Vegas tijdens When We Were Young. ‘It Was Never A Phase, Mom’ en ‘Poppunk’s Not Dead’ waren er slechts enkele van. Maar de meest treffende uitspraak was waarschijnlijk: ‘Poppunk Is The New Classic Rock.’ Hier valt zeker wat voor te zeggen. Mensen verlangen naar betere tijden, met een vleugje nostalgie, naar een tijd waarin alles leek te kloppen, ook al is ons geheugen vrij selectief. Waren al die emokids met gebroken harten, zwarte mascara en gescheurde panty’s dan echt gelukkiger twintig jaar geleden? Net zoals classic rock voor vorige generaties een symbool was van betere tijden, vervult poppunk nu een vergelijkbare rol voor een deel van de millennials. Amerikanen weten precies hoe ze die nostalgie in een aantrekkelijk jasje moeten verpakken om het te presenteren als het beste cadeau ooit. De belachelijk hoge ticketprijzen en de absurd hoge servicekosten van Ticketmaster? ‘Take our money!’ Voor één dag waren we weer achttien en dat was onbetaalbaar. Zoals Kris Roe van The Ataris aan het begin van het festival schreeuwde: ‘being grown up isn’t half as fun as growing up.’
