Rock Am Ring (Festivaldag 1): Van de startgrid tot de finish in een razende vaart

Het is nog vroeg in het festivalseizoen, maar onze oosterburen worden al verwend met het grootste festival dat Duitsland rijk is: Rock Am Ring. Met negentigduizend bezoekers per dag loopt het racecircuit in Nürburg drie dagen lang vol met rockliefhebbers van alle soorten. Wie het hardere gitaarwerk kan appreciëren, wordt op zijn wenken bediend. Rock Am Ring vindt het midden tussen Rock Werchter en Graspop. Naast Foo Fighters, Kings of Leon en Die Toten Hosen kan je er evengoed naar NOFX, Papa Roach of Architects gaan kijken. Het hoogtepunt van dag één was Foo Fighters. Op de dag dat But We Are Here uitkwam, speelde het een exclusieve show in Europa. Geen Rock Werchter, geen Roskilde, geen Pinkpop: de Amerikanen zijn enkel aan de Nürburgring en morgen op Rock Im Park te bewonderen deze zomer.

Flogging Molly @ Utopia Stage

Het kleine broertje van Dropkick Murphys had de eer om de spits af te bijten op Rock Am Ring 2023. De band ging daarom meteen vol op het gaspedaal staan. Met “Drunken Lullabies” bracht ze als opener zijn grootste hit ten gehore. Het voorste gedeelte van het terrein stond al aardig vol en had er net zoveel zin in als Flogging Molly zelf. De eerste moshpits werden in gang gezet en de handen klapten ritmisch mee op de banjo’s en gitaren. Zanger Dave King wist precies hoe hij het publiek moest opzwepen. Hij liet het tempo nooit zakken en vroeg geregeld iedereen om zijn handen van links naar rechts in de lucht te zwaaien. Hij toonde ook zijn Riverdance-danskunsten en droeg “A Song of Liberty” op aan Jinjer, de Oekraïense band die na hen optrad op de Utopia Stage.

De klanken van de accordeon en viool werkten als een rode lap bij een stier en zorgden voor het nodige piment. Met “Float” en “If I Ever Leave This World” nam Flogging Molly even gas terug, maar de intensiteit bleef onverminderd hoog. Na drie kwartier was iedereen warm gedraaid op de Nürburgring en sloot de band af met “What’s Left of the Flag”, een van de grootste hits. Flogging Molly zorgde voor een feest waar ook muzikaal niets op aan te merken viel. De zon scheen en we zagen alleen maar blije gezichten. Rock Am Ring kon zich geen betere openingsact wensen.

Als je Flogging Molly live aan het werk wil zien, kan je op 24 juni terecht op Jera Open Air, op 25 juni in het Openlucht Theater Rivierenhof en op 26 juni in de Ancienne Belgique in Brussel.

Hot Milk @ Mandora Stage

Het verhaal van Hot Milk gaat als een sprookje. In 2018 leren zangeres Han Mee en zanger/gitarist Jim Shaw elkaar kennen. De vonken spatten er meteen van af en ze besluiten iets te doen met hun gezamenlijke passie: muziek. Ze dopen hun muzikale liefdesbaby tot Hot Milk. Alle genres worden in een pot gegooid en wat eruit komt is het resultaat. Soms klinkt het als poprock, dan schreeuwt Han als een volleerde metalhead. Het viertal mocht als eerste band tonen wat het in huis had op de Mandora Stage. Veel moeite moest het niet doen om de voorste rijen in een circlepit te veranderen. Han Mee rende van links naar rechts over het podium en instrueerde de fans als een drilsergeant. Voor gezelligheid een tien, muzikaal daarentegen was dit al een vroeg dieptepunt. Wij konden amper een onderscheid maken tussen de backingtrack die meeliep en wat er live te horen was. Mee zong bij momenten duidelijk gewoon mee met haar eigen zang op tape. Deed Hot Milk dan geen moeite om dit een beetje te camoufleren? Helemaal niet. Wij hielden het al snel voor bekeken bij onze eerste stop aan de Mandora Stage.

FEVER 333 @ Utopia Stage

Vorig jaar waren we getuige van FEVER 333 op het podium van de Mandora Stage. Nu kreeg de band de kans om te laten zien wat ze echt in huis heeft op het hoofdpodium. Het afgelopen jaar was turbulent voor Jason Butler. Plotseling verlieten gitarist Stephen Harrison en drummer Aric Improta de groep, waardoor Butler alleen en verweesd achterbleef. Hij bleef echter niet bij de pakken zitten. Met een geheel nieuwe groep om zich heen maakte FEVER 333 2.0 zijn debuut in Europa. Ondanks de inspanningen, was het duidelijk dat het viertal uit Los Angeles nog steeds op zoek was naar de juiste vibe.

Nummers als “Made In America” en “One of Us” staan normaal gesproken bekend om hun explosieve energie, maar dit keer bleven we enigszins teleurgesteld achter. Butler nam daarom even de tijd om zijn nieuwe band voor te stellen en zo op adem te komen. Dit bleek het perfecte moment om hun nieuwe single “$wing” te laten horen. Eindelijk kreeg de set een beetje schwung. Waar de song deze week nog wat teleurstelde toen we het hoorden, werden we nu compleet weggeblazen en zagen we potentieel in deze nieuwe samenstelling. Iedereen die de show eerder licht teleurgesteld had verlaten, miste plots iets. Butler is niet vies van een stunt, maar deze keer overtrof hij zichzelf. Tijdens “Hunting Season” sprintte hij richting het balkon. Plotseling verscheen hij bovenaan de balustrade en klom hij op de hekken: te gek voor woorden! En het publiek? Dat raakte helemaal uitzinnig. Je kan er zeker van zijn dat niemand na afloop over die matige show sprak. Iedereen die FEVER 333 had gezien, kon maar over één ding praten.

YUNGBLUD @ Utopia Stage

YUNGBLUD leek misschien de vreemde eend in de bijt, maar dat kon het Britse Duracell-konijn niets schelen. Of hij nu voor een klein zaaltje speelt, zoals afgelopen november in Kavka Zappa, of voor een festivalweide van negentigduizend man: het lijkt allemaal van hem te glijden. Hij was zo vastbesloten om iedereen mee te krijgen in zijn spectaculaire YUNGBLUD-show, dat hij vijf minuten voor aanvang al op het podium stond. Het leek wel alsof hij zijn grote festivaltrucendoos had meegenomen en een voor een zijn trucjes eruit haalde. De set bouwde gestaag op met de singles die slim en strategisch waren gepland. “The Funeral” zorgde meteen aan het begin voor de juiste sfeer en moshpits. “fleabag” en “Sex Not Violence” klonken stevig en het leek alsof hij net iets harder wilde knallen om de rockers aan op zijn hand te krijgen.

Dat hij leert van een van de grootste rockers van dit tijdperk, merken wanneer zijn innerlijke Liam Gallagher even gedag komt zeggen tijdens “Loner“. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, speelde hij zelfs “I Think I’m OKAY“, een nummer dat we misschien zondag nogmaals zullen horen, maar dan in de versie van Machine Gun Kelly. Rock Am Ring? Het hing na een adembenemende rollercoaster van vijftig minuten aan zijn lippen.

Limp Bizkit @ Utopia Stage

Rond de eeuwwisseling was er geen band ter wereld groter dan Limp Bizkit. De keizers van de nu-metal domineerden de hitlijsten wereldwijd. Een kwarteeuw later is de groep veranderd in een parodie van zichzelf. Waar het vroeger altijd een verrassing was hoe gitarist Wes Borland eruit zou zien met zijn make-up, vragen we ons nu af hoe zanger Fred Durst op het toneel zal verschijnen. We hebben hem al gezien als een boomer-dad en aan het begin van de Europese tour leek hij op een kabouter. Maar gisteren stond de hele weide vol ongeduld te wachten en Durst stelde niet teleur. De beste manier om hem te omschrijven is als een oudere versie van ‘Den Snelle Eddy‘, het typetje van Chris Van Den Durpel.

‘We came to party like it was 1999’ waren zijn openingswoorden en iedereen werd instant gek. Het feest duurde slechts twee minuten voordat het geluidssysteem het begaf. Tien minuten later waren de problemen opgelost. Hoe loste Limp Bizkit dat op? Het trok gewoon een vat vol hits open, zodat het publiek meteen weer in de juiste stemming kwam. Met “Rollin'” en “My Generation” werd de hele weide in vuur en vlam gezet en we waren nog maar net begonnen. Soms werd de gimmick een beetje te belachelijk. “Behind Blue Eyes” werd aangekondigd als een karaokemoment en dat was precies wat het was; DJ Lethal legde de plaat op en Durst dirigeerde het publiek om a capella mee te zingen. Ondanks alle hits haalde dit moment het tempo uit de set. Het grapje over George Michael en de intro voor “Faith” duurden net iets te lang. Fred Durst veranderde langzamerhand in een soort stand-upcomedian, maar dan wel eentje die alleen flauwe moppen tapte. Wanneer Limp Bizkit wel speelde, was alles geweldig en bewees het na bijna dertig jaar nog steeds een geoliede hitmachine te zijn.

Rise Against @ Utopia Stage

Een kwartier later dan voorzien verscheen Rise Against op de Utopia Stage. Het terrein was nog aan het smeulen na de doortocht van Limp Bizkit. Een geschenk kan je het met de beste wil van de wereld niet noemen om na Limp Bizkit op te moeten. Rise Against gooide er met “Ready To Fall” en “The Good Left Undone” meteen twee hits tegenaan, maar het probleem met het geluid, wat ook aan de basis van de vertraging lag, bleek nog niet volledig van de baan te zijn. Het was pas wanneer “Satellite” werd ingezet dat de stukjes in elkaar vielen en het publiek ook een versnelling hoger schakelde. We zagen McIlrath zichtbaar geëmotioneerd toen hij het publiek bedankte. In tegenstelling tot veel van de bands die hoog geprogrammeerd stonden, komt Rise Against uit de underground en heeft het veel opofferingen moeten maken om te komen waar het vandaag staat.

Wanneer een heel terrein het akoestische “Hero Of War” woord voor woord meezingt, dan doet dat iets met de jongens van Rise Against. Dat ze niet vergeten waar ze vandaan komen, getuige ook het opdragen van hit “Give It All” aan de Rise Against-community. Die bedankte op zijn beurt door luidkeels de song mee te brullen. Niks is vanzelf gekomen voor het viertal en dat merk je. Het heeft moeten werken om iedereen mee te krijgen. De mannen hebben niet de radiohits, zoals vele anderen, maar toch slaagden ze er na een moeizame start in om iedereen aan boord te krijgen. Met “Savior” zorgde Rise Against voor een mooie apotheose met een fantastische zonsondergang op de achtergrond. Alle aanwezigen waren opgewarmd voor wat nadien te wachten stond.

Onze recensie van Foo Fighters lees je hier.