Dat het conservatorium van Gent een goede kweekvijver voor beloftevolle artiesten blijkt te zijn, is ondertussen algemeen bekend. De negentienjarige Frederik Daelemans leerde er gelijkgezinde muzikanten kennen die uiteindelijk mee vorm gaven aan zijn visionair project Cesar Quinn. Eind vorig jaar kwamen de jongens naar buiten met hun debuutsingle “Ruby” en vandaag verwelkomen we de eerste langspeler Opal. Eigenzinnige indie met een streep moderne jazz.
Met slechts vier intrigerende singles behaalde de band al enkele hoogtepunten. Zo titelden wij hem al tot Grote Beren Van Morgen, speelde hij een set in het mooie Rivierenhof en werd hij gedraaid tijdens het programma van Noémie Wolfs op Studio Brussel. Het was dus in spanning afwachten wat Cesar Quinn ons zou voorschotelen op zijn allereerste plaat.
De jongeman uit Duffel weerspiegelt met zijn project eerder de duistere kant van het muziekspectrum. Dissonante harmonieën worden niet gevreesd, onverwachte wendingen worden genomen en er wordt veel gespeeld met verschillende maatsoorten. Opvallend is de jazzy invloed op Opal. Er is plaats voor improvisatie terwijl er op verkenning wordt gegaan naar interessante klanken en texturen. De productie speelt in het laatstgenoemde een belangrijke rol. Naast zang, gitaar, piano en cello, nam Daelemans tevens het grootste deel daarvan voor zijn rekening. Het is dan ook geen verrassing dat hij productie aan het conservatorium studeert.
Het openingsnummer geeft meteen de spannende muzikale ingesteldheid van Daelemans weer. Op Opal is elk nummer vernoemd naar een edelsteen en belicht het de kracht en kleur van die steen. Dit gaat verder dan een tekst die wordt ondersteund door muziek; we horen eerder atmosferen spreken. Het visueel aspect speelt dan ook een belangrijke rol in dit concept. De reeds uitgebrachte singles werden aansluitend voorzien van kunstzinnige videoclips uit de hand van Kayla Van Durme. Zij is niet enkel Daelemans’ artistieke partner, maar ook partner in de liefde.
Bandleden Thibault Goudket, Iskander Moens en Neil Claes bespelen doeltreffend hun instrumenten en vormen zo mee aan de eigenzinnige sfeer die Daelemans nastreeft. De combinatie tussen elektronische klanken en akoestische instrumenten – waaronder de aanwezige cello – intrigeert. Daelemans’ stem is niet de meest behaaglijke, maar hij doet het nauwkeurig passen in zijn muziek. De eentonige, haast gesproken tekst, draagt bij aan de obscure verhalen. De backings doen ons al eens denken aan Radiohead.
Er heerst een dreigende melancholiek op Opal. De donkere storm “Amber” is daar een mooi voorbeeld van. Barnsteen, oftewel amber, is de steen van de zon en absorbeert zowel pijn als negatieve energie. De zon vinden we allerminst terug in dit nummer, maar dat is misschien te danken aan de magische krachten van de steen. Een Rhodes-loopje zet een onheilspellende sfeer neer en wanneer de haast sinistere cello erbij komt, is de duisternis compleet. Een van de hoogtepunten samen met het donkere, maar ook openbarende “Citrine”. Laat de krachtige chaosmomenten de apotheose zijn waarin we vastgekluisterd opgaan.
Cesar Quinn werpt hoge ogen met Opal. Het is straf om op deze jonge leeftijd zo een intrigerend muzikaal concept op poten te zetten. Een doorsnee nummer zal de band je niet serveren, maar verwacht je aan donkere en complexe muziek die je zowel bestormt als bekoort. Of de muziek je nu aanspreekt of niet, de levendige atmosferen zullen je niet onberoerd laten. Wij zijn alvast benieuwd hoe dit zich gaat vertalen naar het podium (als we dan ooit nog eens buiten mogen komen).
Facebook / Website / Instagram
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
