Sound Track: Finale Oost-Vlaanderen @ Kunstencentrum Vooruit (Oost-Vlaanderen)

In Oost-Vlaanderen verzamelde het beste van het beste uit de voorrondes zich in de cultuurtempel van cultuurhoofdstad Gent. Onze honger naar talent was dus groot en onze verwachtingen lagen vanzelfsprekend hoog. Meskerem Mees had de eer om als gastvrouw ons de acht gekozen acts voor te leiden. Slechts drie laureaten zouden gekozen worden en één artiest maakte ook kans op artistieke ondersteuning van 1000 euro in de vorm van de publieksprijs. Ons verslag en kijk op het verloop van de avond lees je hieronder. In het kort kunnen we al verklappen dat de hoge verwachtingen ingelost werden.

Cesar Quinn

Cesar Quinn kreeg de lastige taak om een sluimerige Vooruit op gang te trekken. Hun serene eerste nummer slaagde daar niet al te best in, maar met hun tweede nummer was het wel raak. Een heel strakke ritmesectie kon Frederik Daelemans zijn stem de nodige kracht bij zetten. Een stem die naar onze mening bijkomstig is op de muziek en niet omgekeerd. Muzikaal houdt Cesar Quinn namelijk duidelijk en succesvol het midden tussen King Krule en Radiohead, maar de excentrieke korrel van Thom Yorke of Archie kan Daelemans nog niet toevoegen. Het resultaat was een set die zowel het ‘wauw-gevoel’ wist op te wekken met explosieve momenten, en evenwel soms de aandacht van de luisteraar verloor. Cesar Quinn voelt aan als een kameleon met veel potentieel. Als de band de juiste weg inslaat zou het hard kunnen gaan voor hen.

Jullian x Twow

Bij Jullian x Twow wou de elektronische drummer nog niet meteen mee, maar ondanks dat was bij het begin van hun set al meteen duidelijk dat het duo de sympathiekste act van de avond zou worden. We zagen twee guitige kerels die, met behulp van een extra trompettist, zakken vol zonneschijn, talent en charisma op het podium brachten. Zelfs een gebroken gitaarsnaar, met een onderbreking van enkele minuten als gevolg, kon hun warmhartige slaapkamerindie niet ten halt brengen. boy pablo in de mix met het latere werk van Mac Miller, dat is de sound van de band. Slaapkamerindie is overigens een veel te enge term om op hun muziek te kleven; latin, funk en nog veel andere invloeden maken deel uit van hun geluid. Als er een voltallige band achter deze mannen wordt gestopt zien we hen met gemak een Ancienne Belgique aan het dansen krijgen.

Patches

De set van Patches, het project van Lotte Lauwers, ging met zware bassen zwaarmoedig van start. Met een hoog divagehalte en veel zelfvertrouwen wist ze de zaal danig te begeesteren. Duister en soms onverwachts opzwepend wrong de band zich in alle hoeken van het inmiddels rokerige podium. Een jazzy toets op piano hier en daar en het algehele filmische gevoel van hun muziek liet elk nummer lang nazinderen. De geluidsmix zat niet helemaal snor, maar Lotte haar vaardigheid om de aandacht van het publiek helemaal op te eisen leed hier niet onder. Het minpuntje bij Patches is dat, ondanks dat de nummers beklijvend zijn, er geen grote hoogvliegers tussenzitten. We missen hier nog wat memorabele momenten in de muziek die kunnen blijven hangen.

Alioth

De verrassing van de avond voor ons was ongetwijfeld Alioth. Het publiek werd half uit hun lood geslagen door zijn absolute dijk van een tenorstem en fluwelen falsetto. Als begeleiding had hij slechts een gitarist, bassist, drummer en synthsample meegebracht. Live zijn er veel minder franjes dan online te horen, en dat kwam zijn optreden ten goede. Altioth zijn visie op r&b is er eentje die hij ruimt neemt, met nog vele andere invloeden. Het was echter zijn rauwe muzikale talent als entertainer dat in elk nummer op de voorgrond stond. De publieksaandacht was dan ook geen seconde weg, terwijl hij zichzelf helemaal overgaf. Het moet wel gezegd zijn dat hij nog wat groen achter de oren is, met her en der nog wat knikkende knieën doorheen zijn show. Het mag en moet zelfs nog wat uitdagender, gedurfder. Wij willen het graag nog uitbundiger, extravaganter maar natuurlijk wel even sympathiek als nu. We zagen hier een Oost-Vlaamse souldiamant die ontgonnen is, hoog tijd om hem verder te slijpen naar ongekende muzikale hoogtes!

Dishwasher_

Na de pauze zorgde Dishwasher_ voor de eclectische noot van de avond. We zagen een trio van getalenteerde jazzmuzikanten harmonieus met elkaar sparren. In wezen streed Dishwasher_ deze avond om een plekje tussen de grote hoeveelheid aan steengoede Vlaamse (instrumentale) jazzacts. Niet dat ze deze stress aan zich lieten komen; de band leek op nederige manier al meer dan tevreden dat ze zich op een podium mocht smijten, en dat deed ze ook. Naarmate de set vorderde leken ze alsmaar beter op elkaar ingespeeld te geraken en bleven ze maar bravoure bij toveren. Bassiste Louise Van Den Heuvel speelde voor twee en saxofonist Werend Van Den Bossche liet buitenaardse geluiden uit zijn sax weergalmen, zoals een reeds bewezen Mattias De Craene (Nordmann, MDCIII) dat ook doet. Het gaat hier om een band die een succesformule te pakken heeft, waarbij improvisatie en originaliteit voorop staan. Van alle acts die de avond passeerden, was Dishwasher_ het meest af en voldongen voor ons. We gaan als een klein kind aan deze band hun mouw trekken tot ze een album uitbrengen.

Scarificator

Scarificator was de vreemde eend in de bijt op een avond die gekenmerkt werd door contemporaine bands. Niks van jazz en synths bij hen, maar wel rechttoe-rechtaan thrashmetal alsof ze vers uit de 80’s geplukt is. Dat laatste is niet helemaal waar, want de vocals van Wietse Vermeulen klinken wel degelijk modern. Er was energie en goesting voor een heel leger, en ook hun podiumprésence was zelfzeker en op zijn plaats. Tijdens al hun nummers produceerden ze steeds een heuse muur van geluid zonder dat hun spel rommelig werd. Wat we wel misten, waren originele en herkenbare hooks. Het ligt natuurlijk niet in de aard van het genre om sterk variërend zijn, toch misten we de x-factor bij Scarificator. Wat maakt Scarificator nu net Scarificator en niet gewoon een thrashmetalband? We blijven het antwoord voorlopig nog bijster.

Michelle

Bij Michelle kregen we weer een venster van twintig minuten aangeboden in diens onnavolgbare hoofd. Van zijn charmante akoestische set uit de voorrondes had hij brandhout gemaakt. De fijnbesnaarde songs alsook zijn entourage van medemuzikanten waren overboord gegooid en bij uitstek had hij ook de boot zelf volledig laten kapseizen. Om het in zijn eigen stijl van communiceren te zeggen: Michelle maakt fijnbesnaarde songs, soms ook helemaal niet. Michelle tast de grenzen van artistieke vrijheid af. Dat is op zich al mooi. Michelle zal zich zeer mogelijks niet bij de laureaten kunnen rekenen, en dat kan hem waarschijnlijk ook geen moer schelen. Dat is niet erg, we zien Michelle ongetwijfeld terug opduiken in een of andere interessante artistieke vorm.

Shikata Ga Nai

Als afsluiter bracht Shikata Ga Nai de meest onverwachte mengeling van kleinkunst, funk en fusion. Het sleepte de Vooruit mee in zijn chaotische en kleurrijke wereld waarbij het onder andere de mythe van Persephone overbracht met behulp van spoken word en strak muzikaal samenspel. De vijf zijn uitzonderlijk sterk op elkaar ingespeeld en het mondharmonicaspel van Rutger Mathys stal de show. De band slaagde erin om het publiek met momenten mee te nemen naar het ongerijmde zonder zijn doel uit oog te verliezen en dat is ambiance verzekeren. Het enige wat we bij Shikata Ga Nai nog missen, is een betere présence en het overkomen als muzikaal eindproduct. Momenteel zijn ze een verzameling van sterke muzikanten maar we zouden graag hen graag meer zien versmelten als één.

Sound Rank

Een keuze maken tussen acht bands die stuk voor stuk muziek maken in verschillende genres was helemaal niet makkelijk. We kunnen ons dus inbeelden wat voor een helse opdracht het was voor de jury om de laureaten van 2021 te kiezen. Onze top drie zag er alvast als volgt uit:

3. Jullian x Twow
2. Alioth
1. Dishwasher_

De jury volgde ons oordeel dus voor twee van de drie acts. Cesar Quinn haalde het voor hen van Jullian x Twow. Beide bands zitten vol met potentieel maar wij zagen toch net dat tikkeltje meer in Jullian x Twow. Het gitaargeweld van Scarificator ging verdiend met de publieksprijs aan de haal, ze bliezen dan ook de eerste twee rijen van het publiek van hun stoel. We zijn blij dat tussen de acht uitstekende optredens de jury ook erkende dat Alioth immens veel in zijn mars heeft en dat Dishwasher_ helemaal klaar is om het Vlaams muzieklandschap en meer te veroveren.