© CPU – Sam De Boeck
Het is bij Pinkpop of kurkdroog of kletsnat. Het festival kende in 2023 een enorm warme editie met tropische temperaturen, terwijl het vorig jaar nog één grote modderboel was door de aanhoudende stortbuien. Dit jaar lijkt de parabool weer terug naar boven te zijn gegaan, want met een kleine 35 graden tikte het zowaar een warmterecord aan. Gelukkig was er op de podia nog voldoende te zien om ons hoofd maar niet bij de warmte te krijgen, want met onder meer Tom Odell, The Last Dinner Party, SOFT PLAY en headliner Olivia Rodrigo stonden er ware klappers van formaat op de planning.
Claude @ South Stage
© CPU – Sam De Boeck
Het Eurovisiesongfestival vormt al sinds jaar en dag een vaste voedingsbodem voor de poster van Pinkpop. Elk jaar passeren er wel een paar artiesten die ooit op dat grote podium stonden en ook dit jaar is dat het geval, want onze tweede dag begon bij Claude op de South Stage. En om eerlijk te zijn was dat toch wel een kleine, valse start. De jonge zanger stond er met veel enthousiasme en danste stevig in de rondte, maar vocaal liet het optreden hier en daar wel te wensen over. Sommige noten misten doel en met momenten zat Claude er toch wel behoorlijk naast. Zelfs bij zijn grote hit “C’est La Vie” ging het fout, terwijl dat juist degene moest zijn waar hij het afgelopen jaar zo op heeft geoefend. Afsluiter “Ladada (Mon dernier mot)” werd nog redelijk gebracht, maar het was te weinig, en vooral te laat, om nog echt te imponeren.
Battlesnake @ Stage 4
We weten eigenlijk nog altijd niet waar we tijdens het optreden van Battlesnake naar hebben gekeken. De groep uit Australië kwam fel uitgedost naar Stage 4 en gaf daar een show die ergens tussen een middeleeuws toneelstuk en een cultritueel in lag, maar klonk muzikaal vooral als een doorsnee heavymetalband. Het bracht een show met veel bombarie, maar echt memorabele songs zaten er nauwelijks tussen en het klonk met momenten wel iets te veel op elkaar. Wel moeten we de gitaristen een pluim geven, want die toverden zo nu en dan nog een leuke riff uit hun gitaren en daardoor veranderde het muzikale theaterstuk niet volledig in een koortsdroom. Maar veel scheelde het niet.
Omar Rudberg @ Tent Stage
© CPU – Sam De Boeck
Aangezien we Amyl and The Sniffers over een aantal weken op zowel Rock Werchter als op Down The Rabbit Hole gaan zien, sloegen we de Australiërs deze maal over en trokken we naar de Tent Stage voor Omar Rudberg. We zagen op de socials al foto’s voorbij komen van fans die voor de ingang van het terrein gekampeerd hadden om maar vooraan te staan bij de Zweed, dus dan moet het wel goed zijn. Dat was het dan ook, want de Zweedse popzanger met Venezolaanse roots wist zijn spot meer dan waard te maken. Met een flinke dosis aan elektronische latinpop en een charismatische podiumprésence wist Rudberg de hele tent moeiteloos mee te krijgen, waarbij de voorste rijen het zelfs continue op het krijsen zette.
Met nummers als “Mi Casa Su Casa” en “She Fell in Love in the Summer” balanceerde hij tussen zwoel en uitzinnig. Hoewel het te warm was om te dansen, deden we toen een voorzichtige sidestep. Dat was op het podium een ander verhaal, want daar waren het opnieuw de energieke choreografieën die de show stalen. Was het op dag één dat Tate McRae indruk maakte met haar dansmoves, dan was het op dag twee Omar Rudberg wel die de dansvloer naar het podium vertaalde. We snappen wel dat mensen hier vanaf zeven uur al in de rij stonden.
Tom Odell @ North Stage
© CPU – Sam De Boeck
De line-up was al een tijdje af, maar toch moest het festival de afgelopen maanden nog flink aan de bak. Eerst haakte onder meer de zieke Flogging Molly en de te drukke Alessi Rose – die door de geslaagde Pommelien Thijs en het minder succesvolle Alestorm op dag één werden vervangen – af, om een later moment ook een afwezigheids-belletje te krijgen van Adam Lambert. Jammer wel, aangezien de zanger misschien wel de grootste naam van alle afwezigen was. Een vervanger werd niet meteen aangekondigd en het festival deed opvallend geheimzinnig over wie de vrijgekomen plek zou innemen, waar het later met ‘Hello Tempest Road’ op de proppen kwam.
Slechts enkele dagen voor aanvang kwam dan toch de aap uit de mouw en werd het duidelijk dat om Tom Odell ging, al werd het pas op het festival duidelijk voor hoeveel heisa de beste man zorgde. Rijen dik stond het publiek de man met zijn piano op te wachten, die vervolgens ook met een heel hoop aan medeartiesten op het podium verscheen. Niet zomaar een man met een piano dus, maar een heuse band die met onder meer “Don’t Cry Put Your Head On My Shoulder” en “Can’t Pretend” een strakke prestatie afleverde. Toch is Tom Odell in zijn eentje ook berensterk en bewees hij tijdens “Heal” dat hij het solo achter zijn piano ook prima af kan, maar het echte feest kwam pas toen Abigail Morris van The Last Dinner Party vanachter het gordijn vandaan piepte om samen met hem een cover van “Tiny Dancer” te brengen. Mocht je slechts enkele minuten terug willen kijken, dan raden we zeker dit moment aan, want de twee samen achter de microfoon is een combinatie waar maar weinig tegen bestand is.
Nick Mulvey @ Tent Stage
Dit jaar geen party bij HARDY, maar een feestje bij… Nick Mulvey! De eerstgenoemde was de zoveelste annulering voor het festival, dus moest de organisatie iets uit een grote hoed toveren. Daar kwam dus de veertigjarige Brit uit die met zijn gitaar onder de arm naar de Tent Stage trok. Helemaal in zijn eentje bracht hij dromerige klanken en diende hij als een soort kalme deken in een dag voor muzikaal geweld. Hij haalde kracht uit zijn eenvoud en was daarmee een verademing in een verder behoorlijk druk en rumoerig programma. Echt show was het daardoor natuurlijk niet en vergelijken met HARDY lukte daarmee amper, maar hij wist de vrijgekomen spot meer dan goed op te vullen.
Mark Ambor @ South Stage
© CPU – Sam De Boeck
Twee nummers. Dat is de discografiekennis van de gemiddelde festivalbezoeker als we ze vragen om songs van Mark Ambor op te noemen. “Good To Be” en “Belong Together” zijn die twee hits, al bewees de New Yorker op de South Stage dat hij veel meer dan dat was. Zijn set ademde zomerse vibes en was heerlijk laidback, waardoor al snel het gevoel naar boven kwam dat we gewoon in het gras wilden ploffen. Keuze tussen grassprinten was er genoeg, doordat er niet al te veel volk stond, maar dat deed Ambor niks. En dat de mensen die er stonden toch vooral voor zijn twee hits kwamen, deed hem nog minder. Nee, voor Ambor maakte het allemaal niet uit, want hij speelde speelde beheerst en met de juiste passie. Fijne festivalartiest, deze Mark!
SOFT PLAY @ Tent Stage
Hoeveel energie kan een duo hebben? Op die vraag hebben we na de show van SOFT PLAY nog altijd geen antwoord. De rem ontbrak namelijk volledig bij makkers Laurie Vincent en Isaac Holman, die vervolgens met energiebommen als “Isaac Is Typing…” en “All Things” het podium van de Tent Stage gebruikten als hun speelbal. Daar bleef het niet bij, want al snel had het tweetal genoeg van het podium en dook het de menigte in. Even met je ogen knipperen en Holman staat ineens voor je neus, het kon je zo maar overkomen gisterenavond. Terug op het podium hielden de twee zich geen seconde in en bleven ze maar gas geven. Waar ze de longcapaciteit vandaan halen, blijft voor ons een even groot raadsel als het antwoord op onze eerste vraag, want op het einde bij festivalklasieker “The Hunter” leek het alsof de groep nog een uur kon spelen. Wat een power hebben die twee!
Joost @ North Stage
Over energieke acts gesproken: Joost Klein. De laatste jaren heeft de zanger uit Friesland een status van enfant terrible opgebouwd en ook op Pinkpop hield hij zich amper aan de regels. De geluidregels wel te verstaan, want hij kwam met een set af die dwars doorheen de decibelmeters schoot. Waar hij in 2024 nog een hele productie mee had, hield hij het nu simpel en moesten we het vooral doen met Joost en zijn dj van dienst. En die dj, die hield wel van een spelletje ‘om-ter-hardst’. “Luchtballon”, “Ome Robert” en een voor ons nog onbekende track – Joost kwam met een kar vol onuitgebracht materiaal naar Landgraaf – lieten de trommelvliezen stevig klepperen en “1” liet zelfs zonder Scooter de Limburgse grond kletteren. Na nog een korte passage van Stuntje, aka de ‘Eternally Grateful’-meneer, en gladde paling voor nog een beetje extra geweld, ging de decibelmeter voor ons toch wel net iets te hoog. Melodieën werden bonken en de beats leken eerder op mokerhamers dan op muzikale bouwstenen. Toch was het de perfecte voeding van Joost en ook vooral voor zijn publiek, want dat ging rustig mee in de gekte en danste zowaar de voeten van onder het lijf. Voor ons iets te druk voor dit warme weer, maar het publiek vermaakte zich enorm.
Faithless @ South Stage
© CPU – Sam De Boeck
Oké, even een streepje actualiteit van bij noorderburen, want het is veel. Amsterdam sloot zijn snelwegen voor een heus festival op het bloedhete asfalt, Den Haag organiseert volgende week de NAVO-top en is daarmee half onbereikbaar en zowat iedere Nederlander die niet op Pinkpop zat, was wel aan het strand. Dat betekende net als bij ons maar één ding: file. En helaas moest de productietruck van Faithless daar ook mee dealen.
Drie kwartier na het originele startuur kwam de groep op, maar was ze vooral aanwezig. Faithless lijdt namelijk aan hetzelfde probleem als The Prodigy, en is dus sinds de dood van zijn charismatische frontman slechts een schim van zichzelf. Maxi Jazz was de ziel van de EDM-formatie, maar zonder de Brit uit Brixton lijkt Faithless redelijk stuurloos. Als gevolg was het optreden op de South Stage er eentje dat amper indruk wist te maken. Na zeven Benelux-shows in dertien maanden zou je denken dat de achtste een appeltje-eitje moest zijn, maar Faithless leek daadwerkelijk faith less en wist met geen mogelijkheid die status te veranderen. De ooit zo energieke band was nu een slecht aftreksel en de nummers die ooit toch wel betekenis hadden, voelden nu redelijk leeg en hol aan. Te laat aangekomen, maar nooit echt begonnen, dat was het vooral.
SPRINTS @ Stage 4
Rond tien voor negen was het weer eens tijd om richting Stage 4 te stappen, want daar was SPRINTS net aan zijn rockshow begonnen. Een stevige rockshow, want nog voordat we in de buurt kwamen van het verre podium, schoten de noten al over de weide. Eenmaal daar werd het er niet minder op en leverde SPRINTS een muur van geluid. Door de Ierse roots gaven ze te kennen dat het warme weer wel iets te warm voor hen was en frontvrouw Chubb gaf meerdere malen aan dat ze niet voor niets wil smelten, dus het publiek werd meerdere malen opgezweept tot actie. Een reactie kreeg het helaas amper, terwijl op de muziek die het bracht prima te moshen viel. Moeder natuur is echt de schuldige hieraan, want zet dit in een zweterig popcentrum en je krijgt een knaller van een show. HERE’S THE THING, kijk je mee?
The Last Dinner Party @ North Stage
© CPU – Sam De Boeck
Rond half tien was het tijd om terug te keren naar de victoriaanse tijden en ons in een korset te hijsen, want op de North Stage mocht subheadliner The Last Dinner Party aantreden. De dames hadden door het uitlopen van Faithless amper tijd om het publiek erin te laten komen, al grepen ze juist die beperking aan als een uitdaging. Volle gas vooruit en dat met de kracht van vijftig paarden, waarbij barokke bombast en moderne indiehandigheid naadloos in elkaar weefden. Frontvrouw Abigail Morris ging rustig verder waar ze bij Tom Odell gebleven was en trok haar strot tot het maximale open, met uithalen waar menig operazangeres jaloers op zou zijn. Hoogtepunt was uiteraard gigahit “Nothing Matters”, maar daar doen we eigenlijk de rest van de show te kort mee. Wat zijn dit stuk voor stuk powervrouwen, alleen jammer dat de helft van het publiek al voor het einde richting de andere zijde van het veld trok…
Olivia Rodrigo @ South Stage
Pinkpop is op de goede weg terug, dat bewees het op dag één al. Artiesten als Tate McRae, Pommelien Thijs en Oscar and the Wolf gaven ieder een topshow, terwijl ook de undercard met namen als Hiqpy en Kid Kapichi een behoorlijke indruk achterlieten. Toch zat op het einde van de dag een behoorlijke smet die de naam Justin Timberlake droeg. De headliner was duidelijk over zijn houdbaarheidsdatum heen en gaf een show die maar weinig losmaakte. Maar wat een wereld van verschil was het gisterenavond toen Olivia Rodrigo mocht afsluiten.
Terwijl de ’Powerpuff Girls’ net Primavera Sound kapot hadden gespeeld, was het gisterenavond laat tijd voor de vierde officiële powerpopgirl om Pinkpop naar de vernieling te spelen. En met succes, want ze liet geen spaander heel van het festival. Gekleed in het leer trapte Rodrigo haar show meteen stevig op gang met publiekslievelingen “obsessed”, “ballad of a homeschooled girl” en “vampire”, en dropte daarmee drie bommetjes die Pinkpop direct wakker schudden. Het was een voorteken voor een show vol vaart en pit, waarbij de oud-kindster de hardere gitaren niet schuwde.
Door dat gitarengeweld kreeg haar optreden al snel een heel fijne bite en balanceerde ze perfect tussen de twee kampen die al jarenlang op Pinkpop aanwezig zijn. Rockfans kregen hun distortion, popfans hun meebrulbare drama en dat die balans werkte, bleek ook uit de publieksreactie. Tieners stonden luid meebrullend naast de oude garde in bandshirts, maar toch kon iedereen zich moeiteloos vinden in de energieke mix van powerpop en rockattitude van de jonge Californische.
De sterke punten waren na een half uur al niet meer op vier handen te tellen, en we gaven het halverwege ook maar op om alles bij te houden want Rodrigo speelde een dijk van een show. Toch was haar finish behoorlijk indrukwekkend te noemen en bewees ze in het slotkwartier nog maar eens waarom ze als headliner geboekt stond. “deja vu” was een ware mokerslag en ook over de performance van afsluiter “get him back!” mag een postkaart naar huis. Ze kegelde de North Stage genadeloos onderuit en was de headliner die het festival nodig had. Mensen met een ticket voor de Werchter-zondag mogen in hun handjes wrijven, want Rodrigo is in topvorm!
Dag twee sloot af zoals we iedere festivaldag zouden willen zien. Hopelijk gaat dat vandaag op dag drie nog eens zoetjes over met Muse, dat vanavond de eer heeft om Pinkpop 2025 volledig af te sluiten. Verder mogen we ons nog verheugen op harde gitaren van Korn, Biffy Clyro en The Warning, maar passeert ook Dean Lewis. Genoeg te beleven dus!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
