Neil Young & The Chrome Hearts @ Paleizenplein: Rock-‘n-roll ademen en zweten

© CPU – Senne Houben

In november wordt hij tachtig, maar in niets lijkt het alsof Neil Young goesting heeft om gas terug te nemen. De Canadees blijft maar muziek maken en nu het ook terug kan, kruipt hij weer het podium op. Met een Europese tour die hem enkel maar op openluchtpodia zet, hield hij ook halt op het Paleizenplein in Brussel. Een unicum, want daar vonden vooralsnog nog niet al te veel concerten plaats. En dus waren er ook wat kinderziektes die verholpen dienden te worden. Zo kon je op het eind van het plein, en eigenlijk met uitbreiding gewoon buiten de Golden Circle, met een beetje geluk slechts een puntje van Neil Young zien (al was er natuurlijk een scherm om te piepen), maar uiteindelijk draait het bij Neil Young om de muziek en die was zoals steeds meer dan uitmuntend.

Openen mochten de Fransen van The Inspector Cluzo. Met 45 minuten kregen ze meer dan voldoende tijd om te bewijzen wat ze waard waren, en dat deden ze ook. Ze omschreven zichzelf als boeren uit Frankrijk en hun muziek was dan ook redelijk vuil. Het had bij momenten wat weg van AC/DC, maar ook een bluesy sfeertje was er zeker bij. Met zijn tweetjes wisten ze een uitmuntende strakke sfeer neer te zetten, al hadden we na een klein halfuurtje wel voldoende gehoord. Mits de nodige publieksinteractie was er zo wel ook voor het vroeg gekomen publiek in het zonnetje genoeg om je te amuseren.

© CPU – Senne Houben

Waar de organisatie eerder op de dag nog meedeelde dat Neil Young een tikkeltje vroeger zou beginnen met zijn show, bleek daar uiteindelijk niets van aan. Net iets later dan kwart voor tien kwam de man helemaal alleen het podium op. Met een gitaar in de hand en een mondharmonica aan het gezicht, wist hij meteen de gevoelige snaar te raken met “Sugar Mountain”. Het werd toen al meteen duidelijk dat er een magische show zou plaatsvinden, want alleen met zijn stem, gitaar en mondharmonica liet hij een volledig plein muisstil naar zijn gitaarspel luisteren en uiteindelijk ook zachtjes meezingen.

Bij Neil Young is het natuurlijk niet allemaal akoestisch en rustig, niet veel later werd hem een gitaar om het lichaam gegord en stond hij samen met zijn Chrome Hearts klaar om te rocken. En dat rocken zou hij gedurende een hele show lang doen. De man blijft op zijn leeftijd nog steeds een voorbeeld voor velen door de manier waarop hij telkens met zijn gitaar omgaat, en ook in Brussel was dat niet anders. Zo hoorden we bij “Be The Rain” de eerste van vele solo’s en ook zijn bandleden gaven hem nog net iets meer ruigheid om alle songs van meer power en intensiteit te voorzien.

© CPU – Senne Houben

Een setlist van Neil Young is altijd een beetje een verrassing, maar deze tour blijft de man in een tamelijk vast stramien spelen. Zo stond met “Cinnamon Girl” al snel een volgend bekend nummer klaar en dat was nog maar eens de boodschap aan het publiek om de stemmen naar voor te brengen. Maar bij Neil Young is het meezingen bijzaak. Terwijl je naar hem staat te kijken op het podium, voel je hoe hij als niemand anders rock-‘n-roll uit zijn mouwen schudt. De man staat er niet meer zo kwiek bij, maar eens hij een gitaar vasthoudt, krijg je wat je verlangt en dat zijn uitstekende gitaarsolo’s. Zo is het ook een genot om te zien hoe hij zijn jonge bandleden ook uitdaagt en zelfs beter maakt, velen zullen er jaloers op zijn.

Tekstueel is Neil Young nog steeds kwaad en dat merk je ook in de iets meer activistische songs. Zelf was hij niet zo spraakzaam en vooral dankbaar voor het vele publiek dat was afgekomen om hem nog eens op Belgische grond te zien. Dat hij liever de muziek laat spreken, was zo meer dan duidelijk. Bij “The Needle and the Damage Done” nam hij nog eens zijn akoestische gitaar bij de hand en ging hij even zitten op het podium voor een kort en intiem momentje. Daarvoor had hij bij “Hey Hey, My My (Into the Black)” al zijn vestje uitgedaan om nog even goed door te rocken met zelfs wat geshred op het eind. Jawel, Neil Young weet nog steeds hoe hij een set perfect moet indelen. Meteen daarna was er met “Harvest Moon” dan nog zo’n prachtig moment, al kan je bij Neil Young niet anders dan enkel maar prachtige momenten horen en dat niet enkel in de intimiteit.

© CPU – Senne Houben

Zo was “Sun Green” een bluesy song waarbij hij even toonde dat jammen er nog steeds in zit. Het lange nummer had een heerlijke groove en toonde heel wat spelplezier. Zelfs toetsenist Spooner Oldham liet zich voor het eerst betrappen op wat dansmoves. We kunnen blijven verder gaan met nummers opsommen, maar het echte hoogtepunt was er dan toch weer bij “Like a Hurricane”. De tijdloze klassieker stond ook in Brussel als een paleis met de vele heerlijke solo’s en natuurlijk de rustmomenten waarbij Young even zijn breekbare stem bovenhaalde. Net als de unieke piano die uit de lucht kwam gedwarreld.

Uiteindelijk was “Old Man” nog zo’n prachtig nummer waarbij iedereen uit volle borst meezong. En dan was bisnummer “Rockin’ in the Free World” nog eentje waarbij er nog eens wild in het rond werd gesprongen. Het anthem werd uit volle borst meegebruld door alle generaties in het publiek. Alle genders en alle leeftijden hadden op dat moment maar één boodschap voor de wereld en die kwam dan ook meer dan binnen. Neil Young heerste over het Paleizenplein zoals enkel hij dat maar kan. Hij bracht in net geen twee uur een fantastische set die voorbij was voor je het goed en wel door had en waarbij heel wat emoties je raakten, maar je vooral besefte dat Neil Young nog steeds verdomd goed kan rocken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Sugar Mountain
Be the Rain
Cinnamon Girl
Fuckin’ Up
When You Dance, I Can Really Love
Hey Hey, My My (Into the Black)
The Needle and the Damage Done
Harvest Moon
Looking Forward
Sun Green
Love and Only Love
Like a Hurricane
Name of Love
Old Man

Rockin’ in the Free World