56 dagen. Zo lang is Black Honey de release van hun tweede langspeler al aan het uitstellen. Het moet wel gezegd dat we daar meer dan genoeg compensatie voor kregen. Singles in overvloed, en ze mochten er stuk voor stuk zijn. Sinds het viertal uit Brighton zijn neus aan het venster stak, schoten superlatieven meteen tekort. Met hun self-titled debuut nam de charismatische frontvrouw Izzy Bee Phillips de hele band op sleeptouw, en sleurde ze ons terug mee in de tijd. Glamour en extravanganza werden nooit geschuwd, al is de groep nooit bang geweest om een snedige gitaar te doordrenken met glitter. Het maakte de verwachtingen naar hoe dit goedje zou evolueren naar de toekomst toe alleen maar hoger.
Al van hartje zomer 2020 werd er opgebouwd naar Written & Directed, maar nu is het kookpunt pas echt bereikt. De opvallend gekleurde pruik mooi in de plooi gelegd, de blauwe oogschaduw lekker dik gesmeerd, het zwarte leren jasje afgestoft, en dat alles afgewerkt met een sprankeltje glitter; de zelfverklaarde ‘vaginarock’ van Black Honey dobbert binnen de grenzen van wat te verwachten viel, met hier en daar een uitvloei naar melancholie.
Bij een aanzienlijk procent van de bevolking kwamen de coronakilo’s er vlotjes bij, maar bij Black Honey lijkt dat niet het geval te zijn – op muzikaal vlak wel te verstaan. Zo zit het zwarte leren jasje dat de Britten rond hun muziek hebben weten op te hangen behoorlijk wat strakker. Op “Run for Cover” worden we meteen ondergedompeld in een mix van veel te dik gesmeerde haargel en vettige gitaren, en dat allemaal overgoten met een surfrocksausje. Een sfeer die in een regelrechte lijn wordt doorgetrokken naar het strandfeestje dat de naam “Beaches” krijgt. Het viertal heeft zich duidelijk laten inspireren door de film Grease, maar gaf er haar heel eigen draai aan.
Het is trouwens niet de enige keer dat Black Honey de mosterd haalt in de audiovisuele wereld. Zo heeft de band er nooit een geheim van gemaakt fan te zijn van spaghettiwesterns. ‘I like the way you die, boy’, sprak Jamie Foxx in Django Unchained. Niet geheel toevallig dat er een nummer die titel draagt op Written & Directed. De muziek van het viertal barst dan ook vaak van de filmische aspecten. Naast de Tarantinoverwijzing hangt er ook een soort angstaanjagende sfeer doorheen de plaat. Heel zwaar, donker en bij momenten Halloweenachtig. Kijk bijvoorbeeld maar naar de vampiers in de videoclip van eerdergenoemd nummer.
Donker en dreigend, alsof er een onweer in de lucht hangt. Eentje dat op “Disinfect” dan eindelijk losbarst. Zware gitaren vliegen als een spervuur om je heen, maar de band gaat nooit over de schreef. Tuurlijk niet, want in de meest donkere en barre tijden is er altijd het glitterende regenboogje dat de naam Izzy Bee Phillips draagt. ‘I’m a walking contradiction’, knikt ze bevestigend op “I Do It to Myself”. Licht en donker door elkaar, alsof ze moeiteloos in elkaar overlopen. De grens is soms zo dun, dat melancholie ze moet komen uitklaren; ondersteund door de nodige blazers natuurlijk.
Die melancholische toets is iets dat de band uit Brighton nieuw uitprobeert, maar we kunnen niet meteen zeggen dat we er weg van zijn. Zo klinkt “Fire” slechts als een smeulend vlammetje en kan ook de poging tot een episch einde de schijnbaar opluchtende zomer van ’92 niet meer opfleuren. Mooi geprobeerd, maar hier zat meer in. Zelfs als Izzy zich van haar zeldzame gevoelige kant toont, worden we niet echt warm. In tegenstelling tot het magistrale “Corrine” dat Black Honey afsloot, is “Gabrielle” – opnieuw een vrouw dus – maar een slappe vertoning. Mooi is het zeker, maar boeien kan het niet.
Een kleine vier jaar heeft het geduurd voor Black Honey van opvolging werd voorzien. Op Written & Directed koos het viertal voor een paar vernieuwende aspecten; niet dat dat nodig was, want de band bewees immers ettelijke keren dat hun succescocktail werkte. Was het dan wel nodig om aan die formule te sleutelen? Nee. Black Honey klinkt nog steeds op haar best als het rechttoe rechtaan voor de smerige gitaren gaat. Dat de band eens de kaart van de melancholie trekt, is leuk voor een keertje. Het verziekt na een tijd echter een beetje de snedige sfeer die de Britten als gegoten past.
De band uit Brighton is er zeker in geslaagd om ons een paar keer van onze sokken te blazen, maar jammer genoeg gaven ze ons ook telkens weer tijd om weer recht te krabbelen. Het tempo uit je eigen plaat halen, heet dat dan. Evolutie is vaak goed, maar in dit geval: Schoenmaker, blijf bij je leest.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
