Soms verwacht je dat een band binnen de kortste keren aan de top staat, maar blijft ze om de een of andere reden altijd een beetje aan het oppervlak trappelen. De dingen des levens lopen nu eenmaal niet altijd zoals gedacht, want bovenstaand lot was ook Black Honey beschoren. Het viertal uit Brighton kwam nochtans zeer degelijk uit de startblokken met een zelfgetiteld debuutalbum vol toegankelijke indierock-‘n-roll en speelde met die plaat op tal van mooie podia, maar het vervolgstuk leek er nooit echt helemaal door te komen. Opvolger Written & Directed kreeg veelal af te rekenen met (de gevolgen van) de coronacrisis, al kon een tour in het voorprogramma van Nothing But Thieves de tevergeefse moeite toch nog een beetje kleur geven. En nu, bijna twee jaar na album nummer twee, is het de beurt aan A Fistful of Peaches.
Over het algemeen gezien weten Izzy Phillips en haar kompanen ons echter niet meteen te verrassen met hun derde creatie, al betekent dat langs de andere kant ook wel dat Black Honey trouw blijft aan zijn vaste recept. In dat opzicht mag het viertal zonder enige twijfel een paar hitjes toevoegen aan zijn palmares, te beginnen met het uiterst plezante “Out of My Mind”. Met toegankelijke refreinen, schurende riffs, een flinke dosis catchiness en een zweempje euforie bevat de track alles wat we van de Britten zouden verwachten. Een stramien dat nog wel een paar keer de kop opsteekt doorheen A Fistful of Peaches. Zo voegt de band aan al die ingrediënten bijvoorbeeld nog een fikse scheut melancholie toe op “Heavy” en knalt ze er nog eens dik tegenaan met een instrumentaal intermezzo in “Tombstone”.
Het jammere is echter dat er doorheen de plaat net iets te weinig van die fijne muzikale extraatjes verstopt zitten, waardoor we na enige tijd het gevoel krijgen dat we naar meer van hetzelfde zitten te luisteren en A Fistful of Peaches voortdurend lijkt te flirten met een aanslepend gevoel. Begrijp ons echter niet verkeerd, want de nummers zijn daarom in se niet slecht. Wel missen we die finale spark die van pakweg “Up Against It” een track maakt die blijft hangen of datgeen dat ervoor zorgt dat we “Ok” kunnen onderscheiden van eender welk middenmootnummer van Black Honey.
Hier en daar proberen de Britten er wel hoorbaar een wending aan te geven, zoals bijvoorbeeld aan de hand van een coole opbouw in “Rock Bottom” of door het tempo wat de hoogte in te jagen op “Cut The Cord” en er als klap op de vuurpijl ook nog wat strijkers aan toe te voegen. En dat werkt uiteindelijk ook wel, alleen neigt het geheel dan al een tikkeltje meer naar poprock, zeker in laatstgenoemde. Daar is op zich ook niets mis mee, want het levert gewoon een degelijk nummer op.
Dat we doorheen A Fistful of Peaches gewoon iets te vaak het gevoel krijgen dat we naar een opvullertje zitten te luisteren, is uiteindelijk wel voor een deel de schuld van Black Honey zelf. Een tekst als ”Cause I’m a man / ‘Cause I can’ uit “I’m a Man” is niet meteen een lyricaal hoogtepunt en ook de poging tot het zwoel doen klinken van “Nobody Knows” valt al snel in het water.
De Britten schipperen kortom een beetje tussen datgene waar ze goed in zijn en meer van hetzelfde. Waar dat precies aan ligt, durven we niet meteen te zeggen. Misschien moet Black Honey wat vaker nieuwe ingrediënten proberen toe te voegen aan zijn vaste recept, want de paar keer dat er een evolutie in sound hoorbaar is, zijn ook meteen de momenten waarop we van een sterk nummer kunnen spreken. En dat gebeurt helaas iets te weinig doorheen A Fistful of Peaches, waardoor het viertal in de middenmoot belandt met zijn derde langspeler. Een, helaas kleurloze, drie sterren-recensie is het verdict.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Out Of My Mind”, ons favoriete nummer van A Fistful of Peaches in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
