Laura Groves – A Private Road
Het was een tijdje stil rond de Britse muzikante Laura Groves, maar 2020 bracht heel wat nieuwe releases met zich mee. Zo was er de single “M6 North” en een samenwerking met Wilma Archer en Samuel T. Herring, maar de kers op de taart was toch wel haar nieuwe ep A Private Road die dit najaar verscheen. Hier kregen we meer te horen van de dromerige pop die we vijf jaar geleden van haar hoorden. Haar stem klinkt nog steeds even warm, zacht en aangenaam als vroeger, maar haar nummers zijn nu volmaakter en meeslepender dan ooit tevoren. Hopelijk brengt Laura Groves eens een album uit, want we zijn steeds opnieuw onder de indruk van haar werk.
The Lazy Eyes – EP1
Ook de psychedelische scène van Australië zat dit jaar allesbehalve stil. Een van de meest opvallende nieuwkomers, die door buitenlandse media zelfs de nieuwe Tame Impala genoemd werd, is The Lazy Eyes. Hopelijk gaan ze vooral hun eigen weg, en daar slaagde de band dit jaar alvast met verve in. EP1, een titel die niet meteen van veel inspiratie getuigt, bevat drie fantastische psychedeliscshe swingers van nummers die je mee op wandel nemen langs de Australische oostkust. Van opwindende, oscillerende surflijntjes tot zweverige marimba’s en scheurende solo’s die piepend alle kleuren van de regenboog in het rond spuien: leg je The Lazy Eyes op, dan waan je je even in een idyllisch paradijs ergens tussen de wolken. Een plek waar ze met hun debuut niet hoeven onderdoen voor meer gevestigde waarden als Babe Rainbow en Holy Wave.
Lip Service – Plot Twist
Eerder dit jaar mochten we Lip Service-zanger Kasper Cornelus quoten op het feit dat ‘lawaai maken nu eenmaal gewoon heel leuk is.’ Dit omschrijft dan ook wel in zekere zin wat de band doet. Het viertal wringt instrumenten alle richtingen uit en gebruikt ook geluidjes allerlei door elkaar. Toch klinkt de muziek verre van lawaai, ook al kweelt de zanger niet te definiëren geluiden of verkoopt Mathijs Steels, hoofdzakelijk toetsenist, hier en daar een pak rammel aan zijn koebel. Het zit allemaal heel strak in elkaar, met elk klankje net op het juiste moment ingevoegd in een bombastisch, sluimerend minimalisme.
Lũpḁ Gang Gang Quartet – S T A L I N G R A D
De jonge wolven van Lũpḁ Gang Gang Quartet liggen op de loer. Op ieder moment kunnen ze zomaar een zeer prominente plek in de Belgische jazzwereld bespringen met hun eclectische emulgeren van jazz, funk, soul en meer. Af en toe eens fiks uithalen doen ze alvast, hetzij als voorprogramma van Nordmann op Gent Jazz, hetzij met een geweldige ep. Het epische titelnummer is alvast een onlosmakelijke beet in onze bovennek. Het zwoele “Swamp Girl”, het struikelende “Pollpunt”, de rap op “Afar” en de jam op “ASZ” zorgen er enkel voor dat je dieper en dieper in het wolvennest sukkelt. Gelukkig is het daar bijzonder fijn vertoeven.
MEYY – Spectrum
We voorspelden MEYY vorig jaar al een mooie toekomst en bekroonden haar zelfs met de titel Grote Beer Van Morgen. Het duurde niet lang, want in januari loste ze onze verwachtingen al losjes in. Haar debuut-ep Spectrum bracht ons in een roes van liefde. Sterke singles als “Angelic Lies” en “Common Love” spanden de kroon en konden dan ook perfect omschrijven waar de zangeres voor stond. Mysterie, frisheid en vooral een prachtige setting. MEYY kon haar ep jammer genoeg nog niet vaak live bevestigen, maar we zijn ervan overtuigd dat ze het ook zonder al die extra duwtjes in de rug dit jaar gemaakt heeft.
Moments – Is there a cure?
Moments is Belgisch en verraste na een ietwat langere radiostilte met deze nieuwe ep. Het was een van de betere melodische metalcore die we dit jaar hoorden en Moments heeft zichzelf toch wel wat heruitgevonden. De nummers zijn iets gevarieerder geworden en de productie klonk heel wat organischer en minder hoekig. Het livegevoel kwam zo wel zeer dichtbij waardoor we tijdens de breakdowns al molenwiekend door de living durfden te dansen. De melodie werd niet vergeten maar de agressie evenmin. De angel is niet uit deze snedige wesp gehaald en Moments mag zo nog een hele tijd doorgaan.
박혜진 Park Hye Jin – How Can I
Het ging plots allemaal snel voor Park Hye Jin. Meteen na haar debuut-ep IF U WANT IT mocht ze al de wereld rondreizen om de beste danszalen en festivals (waaronder ook Dour 2019) plat te spelen. Daar stopt het verhaal gelukkig niet, want al tijdens deze tour bokste ze de opvolger How Can I in elkaar. Op deze zes tracks tellende ep laat Hye Jin ons alle kanten van de club zien, zonder zich daarvoor toe te spitsen op een enkel genre. We krijgen op opener “Like This” de dromerige minimalistische deephouse waarmee we haar leerden kennen, maar ook haar eigen draai op techno en vaportrap komen doorheen de ep aan bod. De Zuid-Koreaanse producer zet haar zachte maar flexibele stem in als extra instrument en brengt ons repetitieve teksten in het Koreaans en Engels die het dans- en oorwurmgehalte enkel ten goede komen. Eentje voor op de eerste feestjes dus, die plaat van Park Hye Jin.
Peet – PEPER
Niet alleen waren er dit jaar pieken in de besmettingscijfers, ook het aantal rappers die ons weinig wereldschokkends wisten te vertellen kende soms ongeziene hoogtes. Gelukkig werkte rapper en rasechte ket Peet hier even efficiënt als een lockdown en kon hij de curve afvlakken met dank aan zijn eerlijke inhoudelijkheid en muzikale gemoedelijkheid. Vijf nummers telt PEPER, goed genoeg om ons gemoed nu eens bij te kruiden waar nodig, maar ook om ons even toe te laten de hectiek te ontvluchten en een rustmomentje in te lassen. Ben je nog niet overtuigd of heb je nog geen knuffelcontact voor de feestdagen? Laat je omarmen door de charmes van deze muzikale Brusselse poëet.
Planet 1999 – Devotion
Eind vorig jaar bracht Planet 1999 een eerste single uit en dit jaar volgde al een ep. Op Devotion staan er zeven korte nummers, waarvan geen enkele de kaap van drie minuten haalt. Naast kort en krachtig is de muziek van deze groep vaak ook dromerig en melancholisch. Planet 1999 heeft iets weg van een drugtrip met veel synths en keyboards. Devotion heeft bovendien ook iets geks, waardoor het wat verslavend is en je de ep zonder problemen een keer of twee na elkaar wilt opleggen.
Reinel Bakole – A Gal on the Moon
De Belgische zangeres Reinel Bakole verhuisde naar wereldstad Londen om haar dromen achterna te gaan en goot haar ambitie in de debuut-ep A Gal on the Moon. De afro-soul van Bakole laat niemand onberoerd maar nodigt tegelijkertijd ook uit om te dansen dankzij de sfeervolle instrumentatie die snel zijn weg baant naar je hart. Door de wisselende sfeertjes tussen de nummers krijgen we verschillende facetten van deze debuterende artieste te horen en kunnen we niet anders dan uitkijken naar haar nieuwe muziek. “Rather Be” en “507//bird” behoren tot de nummers die ons door de lockdown sleurden omwille van hun positieve melodieën en de krachtige storytelling. Een ding is zeker: deze ep en stem zullen we niet al te snel vergeten.
Lees verder op de volgende pagina!
