De ep is een formaat dat hoe langer hoe meer aan relevantie wint. Zeker in tijden waarin albums moeten worden uitgesteld en shows niet kunnen doorgaan, blijkt het een perfect zoethoudertje voor de fans. Dat sommige van die ep’s meer zijn dan zoethoudertjes, werd ook dit jaar opnieuw bewezen. We kregen een fenomenaal arsenaal aan nieuw uitgebrachte ep’s en uit dat arsenaal pikten we er veertig die je zeker moet gehoord hebben. Deze selectie omvat artiesten die in nog geen enkele van onze ander eindejaarslijstjes terugkwamen. Op die manier serveren we jou een nog diversere lijst. Alle ep’s staan bovendien in alfabetische volgorde omdat we ze geen ranking wilden geven; iedere ep heeft zijn eigen sterkte!
abrahamblue – Tracks I Made Last Summer
Het leek wel alsof abrahamblue volledig van de aardbol was verdwenen nadat hij vijf jaar geleden door Red Bull Elektropedia werd gelauwerd als ‘Most Promising Act’. Niets bleek minder waar te zijn, want deze zomer vierde de Antwerpenaar de release van zijn eerste ep Tracks I Made Last Summer. Alle nummers werden door hemzelf geschreven en geproducet en dat maakt het geheel nog indrukwekkender. Op Tracks I Made Last Summer horen we de Belg filosoferen over het volwassen worden en alle aspecten die daarbij horen en dat op een zeer verfrissende sound. Zijn stem is bijzonder zacht en geeft nummers als “Deserve” en “Think Of Me” nog dat tikkeltje meer magie. Abrahamblue maakte in ieder geval indruk met Tracks I Made Last Summer en doet ons uitkijken naar een volgende project!
Alex the Flipper – Dreams come true flippa
Oostenrijk heeft ons in 2020 meer geboden dan alleen maar schlagerspektakels en tirolertunes, want een van de smaakvollere ep’s van dit jaar kent zijn oorpsrong in Linz. Alex The Flipper zorgt voor beats met een dromerige toets die in Oostenrijk – en stilaan ook in onze contreien – even verwarmend aanvoelen als een verse glühwein of een shot Jägermeister. Hoewel er vele zaken in het water zijn gevallen, leefde Alex met zijn ep Dreams Come True Flippa wel zijn muzikale droom en liet hij tegelijk onze wensen in vervulling gaan met volle, opbeurende melodieën. Hier willen we in deze winterse treurnis graag meermaals een beroep op doen.
Baby Queen – Medicine
Baby Queen is iemand die in heel veel ‘ones to watch’-lijstjes voor 2021 is geslopen, maar wij hadden haar dit jaar al opgemerkt. Muzikaal brengt Bella Latham misschien niet de meest vernieuwende muziek, maar tekstueel staat ze heel sterk in haar schoenen. Op haar debuut-ep Medicine gaat ze geen enkel taboe uit de weg. Donkere gedachten, depressies en de nepwereld van social media; allemaal werden ze op een ironische manier door het slijk gehaald. Toch wist de Britse er telkens een positieve draai aan te geven. Perfect voor een jaar als 2020 dus, waarin Baby Queen zelf als medicijn fungeerde.
Bring Me the Horizon – POST HUMAN: SURVIVAL HORROR
Bring Me the Horizon heeft er een hobbelig parcours op zitten. De groep evolueerde van de toonaangevende deathcore van Suicide Season en There Is a Hell… naar de gemengd onthaalde elektronica van amo. We hadden onze hoop in het Sheffieldse vijftal bijna opgegeven, maar uit het niets kwam daar POST HUMAN: SURVIVAL HORROR. De eerste van vier ep’s en meteen ook eentje die ons helemaal van onze sokken blies. Oli en zijn band wisten de gulden middenweg te vinden tussen hun oude en nieuwe geluid en dat werd een schot in de roos. Sterker nog, de pijl stond in vuur en vlam en vermorzelde de roos helemaal. Ze waagden zich aan samenwerkingen met YUNGBLUD, Nova Twins en zelfs BABYMETAL. Die pakten stuk voor stuk goed uit en waren de kers op een ijzersterke taart.
Buzzard Buzzard Buzzard – The Non-Stop EP
Met tien nummers kan je gerust spreken van een lange ep. Toch wil Buzzard Buzzard Buzzard een carrière liefst beginnen met een ep om zich daarna volledig te kunnen ontwikkelen. We geven de band geen ongelijk, want na het uitbrengen van een lange ep kan je op het gemak aan een debuutplaat werken. Buzzard Buzzard Buzzard had misschien iets selectiever mogen zijn in het selectere van nummers, maar toch is The Non-Stop EP is een knap staaltje britpop geworden met de nodige bombast en over-the-top elementen. Dat begint al bij de cover van de ep, maar bijvoorbeeld de gitaarsolo bij “Stockholm City Rock” kan hier ook wat van. Daarnaast bevat de plaat heel wat hitjes die zo in je hoofd blijven hangen. “Double Denim Hop”, “Hollywood Actors” en “John Lennon Is My Jesus Christ” zijn hier de beste voorbeelden van. Als de band op dit niveau blijft verder presteren, worden ze sowieso heel groot.
CB Radio Gorgeous – EP
Net geen acht minuten duurt de eerste ep van CB Radio Gorgeous en daarop staan vier furieuze punknummers. De band uit Chicago bestaat uit leden van C.C.T.V., Forced into Femininity en Negative Scanner en dat hoor je. Samen met producer Geza X (Dead Kennedys, Germs, Redd Kross en Black Flag) weet je meteen wat je kan verwachten van deze eerste ep. Het zijn compacte punknummers waarbij de stem van frontvrouw Anna Kinderman je helemaal gek maakt, maar tegelijk ook zin laat krijgen om de moshpit open te trekken. “Mid Fit” is strak, “The Devil” pakt het iets rustiger aan met meer postpunkinvloeden terwijl bij “Babylon” en “Decline” het hek helemaal van de dam is. Strak, kort en punky; meer moeten we niet hebben.
Coach Party – Party Food
Nieuw gitaargeweld uit het Verenigd Koninkrijk dit jaar. Coach Party kwam met “Oh Lola” de muziekwereld binnengestormd, kreeg een contract bij Chess Club Records en denderde door 2020. Als klap op de vuurpijl kregen we afgelopen zomer Party Food op ons bord. Een kleine twintig minuten worden we meegenomen in een wereld vol glitterende gitaren. Het viertal neigt op hun debuut-ep richting pop, rock en al wat daartussen ligt. Van dreiging tot euforie; u vraagt, Coach Party draait. Een band die we zeker en vast in het oog moeten houden in 2021, want er wordt alweer stevig gewerkt aan een opvolger van Party Food.
Cory Wong – Trail Songs: Dusk
2020 betekende een idyllische klankommekeer voor Cory Wong. De funkmeester zette al zijn hyperkinetische gitaarlicks even op pauze om ons te verblijden met twee akoestische ep’s. Het was vooral de eerste, Trail Songs: Dusk, die een speciaal plekje in ons hart en deze lijst toegewezen kreeg. Het is dan ook de ep bij uitstek om ons massale gewandel in de natuur te vergezellen. De beeldende muziek met hartstochtelijke en dartele dynamiek voert je mee naar mooiere oorden. Zelfs doorheen alle suggestiviteit die verzuipt in een vredevol gevoel, blijft Wong muzikaal een bezige bij. Hij flikt het om weg te komen met een tempowisseling, een klank die je met het Candyratlabel zou associëren en hij waagt zich zelfs aan een cover van The Beatles hun “Bluebird”. Duracellabonnee Cory Wong trappelde ons hart tot moes met deze softieplaat.
Do Nothing – Zero Dollar Bill
Do Nothing blijkt in de verste verte niet toepasselijk op de band uit Nottingham. De groep bracht begin april met Zero Dollar Bill een geweldige ep uit, maar sindsdien verschenen er ook alweer twee nieuwe singles. We zijn er dus zeker van dat het slechts nog een tijd moet duren vooraleer die debuutplaat er komt, maar gelukkig zijn we nu nog even zoet. Zero Dollar Bill mag dan wel geen geld waard zijn, voor deze ep halen we toch gerust enkele waardevolle biljetten boven. Er zit durf in, een bepaalde attitude zoals Arctic Monkeys die ook al eens durft hebben, maar vooral de intensiteit zit hem hier goed. Luister maar eens naar een nummer zoals “Lebron James” en je weet waar we heen willen. Do Nothing heeft met Zero Dollar Bill geen klassieke postpunkplaat uitgebracht maar wel eentje die uitblinkt in zijn diversiteit.
Egyptian Blue – Body of Itch
Terwijl we wachten op een debuutplaat van Egyptian Blue houdt de band ons jaarlijks warm met enkele ep’s. De eerste verscheen vorig jaar en zoals het een echte postpunkband betaamt, komt de tweede een jaar later. Body of Itch is een korte ep, maar daarom niet minder krachtig. Met drie nummers toont de groep ons alweer waarom ze zoveel talent in zich heeft. We keren een klein beetje terug naar eind de jaren ’70, beginjaren ’80 waarin Gang of Four zijn hoogdagen vierde. Daar lijkt deze Egyptian Blue het meeste van zijn inspiratie te halen, al kruipt er ook wat hedendaagse invloeden in door de overdaad aan chaos in “Four is the Last Four”. Op het einde horen we heel wat shame door de grootse outro en krachtige gitaren. De power zit duidelijk goed en de band weet hoe ze strakke aanstekelijke nummers moet schrijven. Nu blijft het gewoon wachten op de debuutplaat.
Lees verder op de volgende pagina!
