Als bezetenen vliegen Thee Oh Sees (tegenwoordig Osees) jaar in jaar uit zonder twijfelen terug de studio in. We zijn dit jaar aan de derde – je leest het goed, derde – plaat toe van de Californische duizendpoten. Exact een maand terug kregen we al het fantastische Protean Threat voorgeschoteld, en nu zijn de Amerikanen daar weer. De band rond John Dwyer liet wel weten dat het niet exact nieuw materiaal is, maar eerder de outtakes van drie albums geleden, Face Stabber, uit 2019. Het zal fans wat deren, die met Metamorphosed gulzig zullen plaatsnemen aan het Oseesbuffet.
De structuur van Metamorphosed is wel wat opvallend, maar wat hadden we anders verwacht? De eerste drie nummers zijn strakke uitbarstingen van punky goodness terwijl de laatste twee ons eerder wat doen baden in psychedelische synths en repetitieve vocals. Neem nu bijvoorbeeld “Saigant”, dat met een overvloed aan crashende cimbalen, opvliegende synths en vooral een hoog tempo zelfs deathmetal ten schande zou brengen. “Saignant”, Frans voor ‘bloedend’, lijkt een beschrijving van onze oren te zijn na die dolle anderhalve minuut.
Over dolle minuten gesproken: “Electric War” doet het verschroeiende tempo van het vorige nummer alle eer aan. Het gaat een beetje terug naar die stevige fuzzy psychpunk vulkaanuitbarstingen van op Protean Threat, en daar zijn we dankbaar voor. “Weird and Wasted Connection” is ietsje speelser, zeker door de vocals van Dwyer, maar neemt op zijn explosief einde evenmin gas terug. De toetsenist speelt alsof zijn leven ervan afhangt, want anders geraak je bij Osees niet binnen.
En dan komen we aan de twee giganten van Metamorphosed, “The Virologist” en “I Got a Lot”. Die eerste neemt serieus zijn tijd om ter zake te komen. Dwyer en co. lijken hier meer geïnteresseerd te zijn in het uittesten van nieuwe synths en een jamsessie zo lang mogelijk uit te melken, dan ze geïnteresseerd zijn om iets met substantie te brengen. Ook zien we, in het verlengde van Face Stabber, waar Osees naar toe wou werken: een lossere vorm van muziek, geïnspireerd door improvisatiejazz, waarbij de limieten van het genre afgetast kunnen worden. Dat zagen we op Protean Threat ook, maar met veel beter effect. De gitaren komen hier op veertien minuten tijd welgeteld twee keer binnengestrompeld en blazen dan weer de boel op heerlijk chaotische wijze op een hoopje. Voor de rest voelt het wat als rond de pot draaien aan. Meer van die distorted explosiviteit zou fijn geweest zijn.
Op “I Got a Lot” schiet de volledige instrumentatie gelukkig wel meteen in gang en is deze hier ook wel een stuk interessanter. De herhaling binnen het nummer is ook een stuk effectiever en het komt over als een psychedelische oorlogskreet. Maar ook hier verslijt Osees redelijk snel hun goodwill, want “I Got a Lot” is met zijn 23 minuten ronduit vervelend op verschillende stukken. Bizar dat na een album waar de band zo veel kon laten zien op zo weinig tijd, ze hier het omgekeerde schijnen te doen. Het is dan ook meer een tussendoortje dan een echt album.
Beste Osees, er is ook zoiets als té langdradig. Metamorphosed is misschien wel een leuke afkoeler na het intense en veelzijdige Protean Threat, maar het album zou misschien beter gediend hebben als deluxe-editie van Face Stabber. Als alleenstaande ep blijft het namelijk nauwelijks overeind. ‘Trop is te veel, en te veel is trop’, zei een Belgisch oud-premier ooit en met dat gevoel blijven wij hier ook achter. We blijven toch wat op onze honger zitten, al zal dat de band worst wezen. Ze blijven gewoon alles uitbrengen wat ze hebben liggen en daar kunnen we niet minder dan respect voor hebben. Laat het echter maar aan Osees om zelfs ‘te veel’ toch entertainend te maken. Inkorten is de boodschap, jongens.
Facebook / Twitter / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
