Inuït is een concertorganisatie die tracht zoveel mogelijk muzikaal talent aan Leuven te tonen en zoveel mogelijk Leuven, aan het muzikaal talent en publiek. Ze hosten optredens van veelbelovende acts op plaatsen in de studentenstad waar je doorgaans niet meteen zou belanden. Inuït heeft zo al heel wat op zijn geweten: het kromtrekken van de houten planken van de Velodroom, gehoorschade voor enkele kleine zelfstandige baristas, de kunstwerken van het M Museum die vroeger dan voorzien aan restauratie toe waren door condens afkomstig van zwetende lichamen, … Voor het ontdekkingsfestival Overdive nestelt de concertorganisatie zich in het iconische Depot. Samen bundelen ze de krachten om zo een erg vermakelijke affiche op te stellen barstend van Belgisch potentieel. De grote zaal van Het Depot werd voor de gelegenheid in tweeën verdeeld. De zeteltjes waren niet bereikbaar voor het publiek. Het eigenlijke podium vooraan kreeg de passende naam Stage, en daar stond zowel publiek als act op het grote podium gepropt. Rechts in de zaal op de gelijkvloers was een kleiner extra podium opgesteld genaamd Main. Beide stages wisselden elkaar af. De Foyer deed dienst als derde podium.
Neptune Bloom @ Foyer
© CPU – Nathan Dobbelaere
Via het VI.BE-platform muzikant zoekt muzikant leerden de leden van Neptune Bloom elkaar kennen. Het piepjonge geweld kreeg in de Foyer de eer Overdrive op gang te trappen. Met slechts één nummer op de officiële platformen was het aanvankelijk nog gissen naar hoe de band zou klinken. Het begin van de liedjes startten minimalistisch, met plezierige indie gitaarlijntjes en de erg goede en verrassend doorleefde stem van frontvrouw Lili Daans. Naar het einde toe ontaardden ze in dromerige bommetjes die de toch al redelijk gevulde Foyer deed meebewegen. Op het samenspel tussen de bandleden kon hier en daar een schoonheidsfoutje opgemerkt worden, maar dat vergeven we ze graag. Voor de twee laatste nummers schakelde Neptume Bloom nog een saxofonist in om de explosies wat extra cachet te geven. Al bij al gaf de groep een sterke aftrap voor het festival.
Whoman @ Main
Het eerste optreden op de Main werd voorzien door Whoman, een band rond tweeling Mira en Ambroos De Schepper, Lou Wery en drummer Gaspard Sicx. Whoman lijkt nog wat op zoek naar een vaste sound, aangezien de nummers nogal afwisselend waren. Langs de andere kant maakte dat het ook interessant. Vocals werden gebracht door iedereen behalve de drummer, doorgaans in het Engels, maar ook eenmalig in het Frans door Lou Wery die daar het perfecte ietwat nasale timbre voor leek te hebben. Ook Kae Tempest leek op een gegeven moment even de kop op te steken. Het viertal speelde erg juist, maar had het publiek niet echt mee. De gelijkvloers was misschien wat te dunbevolkt om de schwung er in te krijgen. De set eindigde jammerlijk genoeg met een anti-climax wanneer de band net na het aankondigen van het laatste nummer, de instrumenten diende neer te leggen, aangezien ze reeds de limiet van hun tijdsslot hadden bereikt.
LũpḁGangGang @ Stage
© CPU – Jan Van Hecke
We kozen ervoor de Foyer links te laten liggen en niet naar het optreden van de Brusselse Mia Lena te gaan, maar wel de Stage te beklimmen en we waren zeker niet alleen. Het was gezellig druk voor het optreden van LũpḁGangGang, die de avond kleurde met hun jazz fusion. Het collectief stond – of zat in het geval van de meeste bandleden – op gelijke hoogte met het publiek, wat vooraan zorgde voor iets vertrouwds, iets huiskamerconcert-achtig. Achteraan was het hoofdzakelijk meeviben op de muziek, aangezien je daar eigenlijk niets kon zien. Gelukkig zit er wel wat in, in die muziek van de band. De vocals werden heel natuurlijk gebracht en het instrumentaal geordend rommeltje deed dansen. Heel veel plaats om te te bewegen was er niet, maar zo hebben we het het liefst. Een fijne eclectische show van LũpḁGangGang.
Barno Koevoet & The Duijmschpijkers @ Main
© CPU – Joost Van Hoey
Aangezien het gordijn tussen de Main en de Stage niet bepaald geluidsdicht was, was uitgebreid soundchecken bij de twee podia niet echt aan de orde. Zonder daar echt om te malen, brak Barno Koevoet met zijn duimspijkers de boel helemaal open. De Bruggelingen speelden een blitse en snedige show in Het Depot. Zelf omschrijven ze hun sounds als ADHD-rock, en daar valt wel iets over te zeggen. De drums gonsden en de zang van de frontman zette het mes op de keel. Gitaren en bassen scheurden er gortig op los en de frontlinie in het publiek, en wat later ook middenbeuk en achterlinie, spaarden het niet te headbangen. De band nam een serieuze dosis energie mee vanuit West-Vlaanderen, de rilatine hadden ze godzijdank thuis gelaten.
Jennifur @ Stage
Kiezen tussen het optreden van Eosine en Jennifur was geen evidentie. Uiteindelijk belandden we toch weer op de Stage voor de beats van Jennifur dit keer. De Gentse producer mocht de soundtrack maken voor x-box snowboardspel Shredders, en dat maakte ons benieuwd. We waren aanvankelijk bang dat het om een dj-set zou draaien, maar naast de twee Macbooks, kwam Hector Devriendt, zoals ie echt heet, ook met heel wat live-instrumenten op de proppen. Hij werd bijgestaan door bassist en gitarist ineen en een drummer. Het werd een mengeling van verschillende elektronische stijlen. Ambient vloeide over in house, artiesten als Fakear en RÜFÜS DU SOL schoten ons hier en daar te binnen, evenals Fred again.. door de zangsamples die er hier en daar in slopen. Nummer na nummer vloeide erg gestroomlijnd in mekaar over en naarmate de tijd verstreek, schuifelde het dansende publiek voorzichtig dichterbij, waardoor het bijna op een boiler room concept begon te lijken. Devriendt bracht ons in een heerlijke roes, waarvan we het jammer vonden wanneer ze gedaan was.
Kleine Crack & Slagter @ Main
© CPU – Emiel Viellefont
Afsluiten konden we op de beats van Slagter en rhymes van Kleine Crack. Van achter een groen masker vuurde de rapper de eerste bars de zaal in. De show was te ontleden in een drieluik. In luik één was de rapper boos op alles en iedereen, maar hoofdzakelijk boos op de lichtman die pas na drie keer vragen rood licht op het podium deed verschijnen. Luik twee mocht het hebben van interactie met het publiek. Het alfabet werd opgefrist en “Alles is op” van België’s bekendste hond en diens baasje, kreeg een duister laagje waar alle drugs op leek te zijn. Het overgebleven publiek vond het duidelijk vermakelijk. Bij het laatste luik moest er gedanst worden. Een echt succes was dit niet, maar de nogal expliciete teksten over onder andere masturberen werden wel hartelijk en vooral met een glimlach onthaald. Met Kelis’ “Milkshake” bezegelde Kleine Crack de eigenwijze show en bijgevolg ook de hele editie van Overdrive.
Doordat de organisatie op korte tijd veel bands wou voorstellen, stoorde het soundchecken van de volgende act soms de voorgaande. De Stage, veruit het grootste podium, bracht doorgaans de minste sfeer met zich mee door het overaanbod aan ruimte. Bij de andere podia werd het publiek wat meer gepusht dichtbij te komen en dat werkte doorgaans als maïzena voor het bewegen. Dit zijn echter kleine smetjes op wat een erg geslaagde avond werd. We kregen donderdag een gevarieerde line-up en er stond eigenlijk gewoon heel wat kwaliteit op de podia. Inuït en Het Depot slaagden er zonder enige twijfel in om de studentenmetropool heel wat leuks te leren kennen. Tot volgende editie, Overdrive!
