Toen Jack Garratt in 2016 als winnaar van zowel BBC Sound Of als de Brit Award voor rijzende ster uit de bus kwam, ging de bal aan het rollen. Daardoor kwam de Brit ook meteen terecht in het rijtje met gigantische namen als Adele, Florence + the Machine en Sam Smith. U kan u dus al voorstellen dat er al vanaf minuut één een gigantische druk op zijn schouders kwam te liggen. Jack moest en zou de torenhoge verwachtingen inlossen. De hitsingle “Worry” – waarvan u hem ongetwijfeld kent – was al een mooi aanknopingspunt, maar de echte bevestiging kwam er pas door de indrukwekkende debuutplaat, die de naam Phase kreeg. Nu horen we u al denken: ‘Waarom verkoopt Jack Garratt anno 2020 dan geen arena’s uit zoals een Adele of Florence dat kan?’ of ‘Waarom is Jack Garratt op dit moment dan geen wereldster?’ Wel, dat ligt nogal gevoelig…
De multi-instrumentalist kon het gewoonweg niet meer aan. De prestatiedruk, de stress, de veel te hoge verwachtingen… Na zijn laatste tour zakte Jack helemaal in elkaar en sukkelde hij een diepe depressie in. Alles ging zo snel dat hij de kans niet meer kreeg om te doen wat hij eigenlijk het liefst deed. Muziek maken zoals hij dat zelf wilde, zonder alle druk. Dus dat deed hij. Een kleine vijf jaar schreef Jack aan Love, Death & Dancing. Voor ons een langverwachte tweede plaat, voor hem een van de twintig albums die hij de afgelopen jaren schreef en niet slecht vond. Het betekent langs de andere kant dan ook weer wel dat Jack zijn perfectionistische zelf is gebleven en vooral dat hij zichzelf helemaal opnieuw heeft uitgevonden. Dat het ook effectief beter gaat met de man, konden we begin dit jaar – want toen mocht het nog – in levende lijve ondervinden tijdens zijn Work in Progress-tour in de Botanique. We kregen toen al een eerste impressie van hoe album nummer twee zou gaan klinken, mét natuurlijk het bijbehorende woordje uitleg.
Depressie speelde dus een bijzonder belangrijke rol in het proces van Love, Death & Dancing, maar wie een pak treurige pianoballades verwachtte, is eraan voor de moeite. Om het in Jacks eigen woorden te zeggen: ‘Er is geen regel die zegt dat droevige nummers niet vrolijk mogen klinken!’ En het zijn er een pak: vrolijke nummers met een trieste betekenis. Om met “Better” te beginnen. Het nummer tast de grenzen van het absurdisme af, doordat alle genres in een blender worden gegooid en er elke paar seconden een nieuwe plot twist opduikt. Muzikaal gigantisch leuk dus, maar ook tekstueel bijzonder interessant. Zo kan je de Vine-sample als iets belachelijks zien, maar die staat eigenlijk symbool voor escapisme. In de song vertelt Jack over hoe slecht hij in zijn vel zit en dat iets in hem zegt dat hij zichzelf iets moet aandoen. Het is in elk geval een taboe dat de man niet uit de weg gaat. Zo is “Circles” zelfs een ode aan dat stemmetje in zijn hoofd, dat ‘te sterk om te vechten’ is. Er lijkt – ondanks dat het een bijzonder catchy nummer is – geen uitweg meer te zijn.
Jack zat duidelijk bijzonder diep en had eigenlijk al een post-mortem nummer klaar. Op het emotionele “She Will Lay My Body on the Stone” ziet hij zelfmoord als enige uitweg. De Brit smeekt letterlijk om de dood, terwijl hij hoopt dat zijn geliefde er niet onder zal lijden. Uiteindelijk verandert de man toch van gedachten, net door de steun van zijn vrouw. Dat ze zoveel van hem houdt is op zich wel mooi, maar is Jack wel klaar om zich ook helemaal aan haar te geven? Eerst moest hij van zichzelf leren houden, en “Doctor Please” leert ons dat dat niet van de ene op de andere dag lukte. Doorheen de tijd accepteerde hij dat het volkomen normaal is om je niet oké te voelen en dat ‘home is where the heart is’, en zijn hart? Dat is bij zijn geliefde. Ook op muzikaal vlak vertaalt die acceptatie zich. Zo timide en leeg het nummer begint, zo euforisch eindigt het. Des te meer Jack zichzelf accepteert, des te meer elektronisch geladen de invloeden worden.
Dat zo’n zelfacceptatie niet altijd even gemakkelijk is, merken we op “Time”. Dat mag dan misschien wel een bijzonder opgewekt nummer zijn – waarop Garratt overigens ook voor het eerst de trompet in handen neemt – maar er schuilt veel meer achter dan enkel een mix tussen gitaren en elektronica. Zo komen we onder andere te weten dat Jack zijn tijd heeft genomen om zichzelf terug te vinden (vandaar dat het leek alsof hij van de planeet was verdwenen). Hij was namelijk te bang om toe te geven aan zijn onzekerheid. Een probleem waar de Brit al langer mee worstelt, zo blijkt uit “Return Them to the One”. ‘They haven’t come for me / I’m not the main event’, horen we hem zingen. Omdat hij vond dat alles steeds om hem draaide, vertelde Jack zichzelf keer op keer dat hij de minst belangrijke persoon in de kamer was, iets wat aan hem begon te vreten. Uiteindelijk lukt het de man wel om zich van die gedachte te zetten, en dat is ook op muzikaal vlak duidelijk hoorbaar. Hoe beter hij zich voelt, hoe vrolijker het nummer klinkt; en dat mondt tegen het einde zelfs uit in een heuse vreugde-explosie.
Een vergelijkbare muzikale situatie vindt plaats op “Mara”. Alleen is hier de insteek – hou u vast – het boeddhisme. Het nummer is gebaseerd op Mara, die Boeddha uit zijn rust hield door hem met opdringerige gedachten op te zadelen. Enkel en alleen als je Mara erkent, zal ze je loslaten. Vertaal deze situatie in de vorm van Jack, de muziekindustrie en zelfacceptatie, en je snapt het hele verhaaltje nog beter. Doorheen het nummer erkent hij zijn problemen dan ook. Dat merk je aan de manier waarop de song openbloeit tot een euforisch einde. “Only the Bravest” kan zichzelf – met al zijn gebreken – helemaal accepteren. Daarom gaat Jack eruit met een positieve noot. Met een emotioneel, Bon Iver-achtig nummer neemt de Brit afscheid en maakt hij vooral de cirkel rond. Met een stukje uit de speech van zijn schoonvader op zijn bruiloft loopt Love, Death & Dancing op z’n einde.
Jack Garratts tweede album is misschien niet helemaal wat we ervan verwacht hadden, maar toch houden we er een goed gevoel aan over. Hoewel Love, Death & Dancing bol stond van de depressief geladen verhalen en teksten, hadden we nooit het gevoel dat we naar een depressieve zanger zaten te luisteren. Jack heeft zichzelf dus duidelijk de tijd gegeven die hij nodig had en zijn zwarte gedachten helemaal van zich af geschreven. Rechtstreeks de muziek in, die op zijn beurt dan weer een mix is van tientallen genres en waarin plottwists schering en inslag zijn. We zijn in elk geval blij dat het terug beter gaat met de Britse multi-instrumentalist en we hopen hem dan ook bijzonder snel terug te zien op een podium, want wát een show was dat in de Botanique!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
