De Amerikaanse band Poliça maakte in 2012 ontzettend veel indruk met hun eerste album Give You The Ghost en genoten lange tijd van een hype. Toch had de band rond zangeres Channy Leaneagh het de afgelopen jaren steeds moeilijker om de mensen met hun muziek te overtuigen en sukkelden ze wat met het zoeken van hun nieuwe muzikale identiteit. Het nieuwe album When We Stay Alive diende verandering te brengen en dat deed het ook, want er was weer een duidelijke lijn in hun sound te vinden. In een niet helemaal uitverkochte Orangerie lieten ze dan zien dat ze live nog altijd de moeite zijn en een interessante muzikale show kunnen neerpoten, die misschien wel aan vernieuwing toe is.
Een blauwtje lopen bij de start van het concert? Daar dacht Poliça niet aan, want met “Sea Without Blue” openden ze hun show met één van de beste nummers van het twee weken oude album. De weemoedige zanglijnen van frontvrouw Channy Leaneagh kwamen door de omkadering van haar driekoppige band terecht waar ze moesten. Ons hart klopte er een beetje sneller van en het bleek een grootse opener van hun show te zijn. Niet veel later werden we door het onwaarschijnlijk goede “Driving” en diens oosterse geluiden getrakteerd op een dolle rit door een iets complexere opbouw, die absoluut wist op te vallen.
Voor een grote visuele show is Poliça niet gekend, maar voor de huidige tour hebben ze weer een uitgesproken sfeervolle lichtshow. Lazers draaiden duizenden toertjes boven de hoofden van het publiek, dat stilletjes en lichtjes meewiegend een uur lang toekeek hoe Leaneagh zich steeds meer ontplooide op het podium. Op haar geheel eigenwijze manier wekte de fascinerende songwriter haar verhalen op het podium zonder al te grote middelen in de strijd te gooien. “Blood Moon” moest bijvoorbeeld in al zijn fragiliteit niet aan grootsheid inboeten, en legde de focus op die breuklijnen die het nummer zo meeslepend maken.
Poliça maakt het zichzelf niet al te gemakkelijk doordat hun hele repertoire heel dicht bij elkaar ligt. Voor veel afwisseling zorgen, is dan ook moeilijk en zo spelen ze elke avond een andere setlist om telkens wat te kunnen variëren. Brussel kreeg bijvoorbeeld de eer om als eerste “Little Threads” in een liveversie te horen te krijgen en “Dark Star”, dat vooral in België een hit was, stond uiteraard op hun setlist. Voor variatie zorgden ze dan door te spelen met tempowissels en de mate waarin ze bassen inzetten om het geheel wat aan te dikken.
De sound van Poliça klinkt volledig, al denken we dat de gitaar een nog iets prominentere rol mag spelen. “Warrior Lord” zou bijvoorbeeld veel minder schuchter over komen, want tegen nummers als “Feel Life” of “Forget Me Now” is zo’n onschuldig nummer niet opgewassen. Een traditionele drum met cimbalen zou dan weer een sterke toevoeging zijn bij het furieuze geluid van “Fold Up”, dat nu door twee e-drums wordt opgewekt en zo heel dansbaar is. De traditionele instrumenten hebben bij Poliça altijd al een lager toontje moeten zingen.
Poliça is een geoliede band, die door bijna tien jaar ervaring weet waar ze voor staan. We kregen een consequente show waarin we een Channy Leaneagh te zien kregen, die sterker in haar schoenen stond dan ooit te voren en zichzelf naar mate de set vorderde steeds beter voelde. Haar ongeluk in 2019, waardoor ze een tijdje verlamd was, heeft Leaneagh een nieuwe kijk op het leven gegeven en bezorgde haar bovendien ook nieuwe kracht om op het podium te staan. Een nieuwe levensvisie staat echter niet voor een nieuw muzikaal pad. Het vernieuwende aan hun muziek is er ondertussen dan ook wat afgesleten, maar toch was het opnieuw een solide voorstelling van de Amerikaanse band.