LiveRecensies

Eurosonic 2020 (Dag 1): Neusje van de Europese zalm

© Siese Veenstra

Er is enorm veel muzikaal talent in Europa, maar een groot deel daarvan blijft onder de radar. Om artiesten een kans te geven zichzelf aan de rest van Europa voor te stellen werd Eurosonic, het grootste showcasefestival van Europa, opgericht. Meer dan driehonderd artiesten worden in drie dagen tijd op dertig verschillende podia geprogrammeerd. Elk Europees land wordt gerepresenteerd door enkele veelbelovende artiesten. De genres lopen uiteen: van postmetal tot hiphop, van techno tot folk. Jouw favoriete muzieksite ging een kijkje nemen bij een kleine selectie muzikanten – keuzes maken was hartverscheurend – die volgens ons een Europese doorbraak verdienen.

Asbest (Zwitserland) @ Huize Maas

Onze avond werd geopend door Asbest, een Zwitsers noiserocktrio. Ze trapten Eurosonic af in het prachtige Huize Maas, een gebouw met verschillende feeërieke lusters. Dit in combinatie met de twee heel bleke, sombere frontvrouwen gaf een magische sfeer. Vanaf de openende gil werd de toeschouwer meegenomen in een donkere wereld vol dissonante klanken, repetitieve riffs en veel gitaareffecten. Met postpunk- en shoegaze-invloeden toonde Asbest een duistere kant van de wereld. Na een paar nummers kreeg de bassiste technische problemen. Omdat het pas na enkele minuten opgelost geraakte, ramde Asbest hun frustraties eruit in de nummers die volgden. Het nummer “They Kill” overtuigde echt, de rest net iets minder.

Working Men’s Club (UK) @ Hooghoudt Barn

© Ben Houdijk

Sinds het Brexitreferendum popten vele boze Britse bands uit de grond: Sleaford Mods zette de toon, IDLES en Shame volgden met verve. Nu verwelkomen we Working Men’s Club, een stelletje jonge Britten die poppy postpunk maken op een heerlijk droge manier. Ze zijn met vier: een bassist met lange haren en een fleecetruitje, een frontman in blote bast met zilveren ketting, een gitarist/toetsenist met nektapijtje, bakkebaarden en lelijke pet, maar het meest opvallende was de gitariste/toetseniste. Zij keek met een verveelde, bitchy blik rond, met hand in de zij. Er kon trouwens bij niemand een lach af, maar dat geeft niet, want dit was Britse arrogantie op z’n best! Geen drummer? Nope, wel een drumcomputer. Maar wanneer die voor de band niet hoorbaar was in de monitors, reageerden ze door dramatische gebaren te maken naar de PA. Frontman Syd Minsky-Sargeant legde zijn oren tegen de monitors terwijl ze “Bad Blood” speelden, een nummer waarvan de basintro doet denken aan “Psycho Killer” van Talking Heads. Tijdens het laatste nummer sprong Minsky-Sargeant het publiek in terwijl hij met bezweet bovenlijf uw reporter ter plaatse begon te knuffelen en in zijn oor brulde. Kortom: heerlijke arrogantie.

Askjell (Noorwegen) @ Forum

Askjell is een Noorse neoklassieke pianist die je meeneemt in een instrumentale filmische sfeer zoals ook Jon Hopkins dit kan. Zijn band voegt extra lagen toe door gebruik te maken van diverse instrumenten: cello, trompet, keys, drums, gitaar… Het is een goed op elkaar ingewerkte band die klassieke muziek een nieuw gezicht wil geven, zowel muzikaal als qua performance. Het was dan ook vooral enorm gezellig. Zeker wanneer Askjell Solstrand er even bij ging zitten, een bindtekst wou beginnen, maar toch besloot om ‘This is not a day to speak. It is a day to listen.’ te zeggen. Nadien zette hij een prachtig orkestraal nummer in dat zijn woorden bekrachtigde. Ze speelden een set vol mooie nummers, maar met iets te weinig variatie. Potentieel is er alvast.

Black Country, New Road (UK) @ Vera

© Jorn Baars

Wanneer meer dan twintig minuten voor aanvangstijd de zaal stampvol zit en er niemand meer binnen mag, weet je dat je met een hype te maken hebt. Black Country, New Road behoort dan ook tot onze Grote Beren van Morgen 2020. Toen we eindelijk binnen geraakten, was “Sunglasses” net aangezet: een fantastisch epos waarin wordt gespeeld met dynamiek. Het is iets tussen postpunk en jazz met saxofoon en viool, wat zorgt voor veel spanning. Ze zijn nog heel jong, maar dat belemmert hen niet om een eigen volwassen gezicht te hebben. Ze live zien is een echte ervaring die nog lang zal bijblijven.

YVI (Nederland) @ Oost

In Nederland wordt veel goede muziek gemaakt. Het Zwolse YVI rond singer-songwriter Diederick Brandsma maakt melancholische muziek die doet denken aan Damien Rice, Elbow en het late werk van Ben Howard. In de gezellige cinemastage van Oost bestond het publiek voornamelijk uit Nederlanders. Akoestische gitaar gemengd met wat elektronische klanken en de prachtige zang van Brandsma vormden samen een emotionele sound. Het was zeker geen baanbrekend optreden, maar mooi en gezellig was het alvast wel.

Camilla Sparksss (Zwitserland) @ Vera

© Jorn Baars

Camilla Sparksss staat garant voor enerverende, duistere elektropop. Ze stond op blote voeten achter een draaitafel met – jawel, het bestaat nog – vinylmixers. Het was lekker dansen op donkere bassen met daarover echoënde, vervormde zang. Dat ze ook zelf volledig in de muziek opging, maakte het een oprechte performance.

YĪN YĪN (Nederland) @ Grand Theatre

© Ben Houdijk

Al enkele jaren zorgt Maastrichtse band YĪN YĪN voor oosterse psychedelische muziek. Het publiek was talrijk en kwam vooral om te dansen. Dat kon ook op de disco vol exotische klanken, maar doordat YĪN YĪN te veel band en te weinig ‘dansmachine’ was, viel de vaart soms stil. Als ze speelden, spéélden ze ook echt, maar bindteksten waren awkward en stiltes vielen tussen nummers. Volgens ons mag de band zich meer richten op het dansaspect. Ze zouden bijvoorbeeld de nummers in elkaar kunnen laten overlopen zodat er vaart in de set blijft.

Sorry (UK) @ Huis De Beurs

Toen Sorry begon, was Huis De Beurs helemaal volzet. Er moest dus even gewacht worden vooraleer er naar binnen kon gegaan worden, maar tot onze verbazing gingen heel wat mensen weg tijdens de show. De groep speelt dan ook geen makkelijke muziek met een mix van postpunk, pop en new wave op de meeste donkere manier. Dat de groep er dan nog eens wat tegen hun zin leek te staan, hielp niet. Toch zagen we heel wat potentieel in de groep; vooral wanneer ze hard uithaalden, bevreemdend klonken en de chaos omarmden. Maar er is nog werk aan, al is potentieel genoeg om op onze radar te zetten en die is er in overvloed.

Molchat Doma (Wit-Rusland) @ Vera

New Order, maar dan in het Wit-Russisch. We konden geen betere beschrijving vinden voor Molchat Doma. Het was een energieke frontman en het publiek feestte met hem mee. Constante rook, lichtflitsen en luide, door drumcomputers gestuurde bassen lieten een heel groot aantal nachtmensen helemaal losgaan. Het was een slimme keuze om deze band zo laat in de nacht te programmeren. Dit zorgde voor een boost in het feestgebeuren en voor een ideale band om dag één van Eurosonic af te sluiten.

DB x Pinguin Radio @ Groote Griet

Natuurlijk kunnen we onze eigen showcase tijdens Eurosonic Noorderslag niet vergeten, al is het best opportunistisch om onze eigen keuzes te recenseren. Vandaar dat we het eens kort in een alinea samenvatten. Onze avond op de Penguin Showcases in de Groote Griete startte zwoel met de atmosferische pop van MEDS. Een bescheiden publiek genoot van de sterke stem van de frontvrouw. Het was dan toch PINGPONGCLUB die De Arcadezaal voor het eerst goed liet vollopen. Met hun eerlijke indierock pakten ze dan ook ieders hart in. Dat hart werd er al snel weer uitgerukt wanneer 30.000 Monkies van wal stak, want ze braken letterlijk en figuurlijk de zaal, die tot in de nok gevuld was, af. Met de snedige hardcorepunk van Pink Room werd een krachtig einde gebreid aan een geslaagde avond, waarbij we met Dansende Beren het neusje van de Belgische zalm aan een internationaal publiek konden tonen.

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Moreish Idols - “Pale Blue Dot”

In enkele jaren tijd ontpopte het Britse label Speedy Wunderground zich tot een vaste waarde in de alternatieve rockscene. In nauwe samenwerking…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Molchat Doma – Belaya Polosa (★★★★): Weemoedige reflecties tussen heden en verleden

Dat geen mens hun teksten begrijpt, heeft er voor het Wit-Russische Molchat Doma nooit toe gedaan. De groep die postpunk en new…
InstagramLiveRecensies

Pukkelpop 2024 (Festivaldag 3): Hit(te)effect

Festivaldag drie en het beloofde er eentje te worden die het label ‘memorabel’ zou kunnen krijgen. Op het hoofdpodium stonden met respectievelijk…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.