De 50 beste Belgische albums van het decennium (2010-2019)

10. Oscar & the Wolf – Entity (2014)

Er zijn maar weinig Belgische popacts als Oscar & The Wolf die zoveel internationale allures uitstralen. Een jaar nadat ze debuteerden, kwamen ze in 2014 met hun eerste langspeler Entity op de proppen. Het album straalde meteen zoveel bombast en karakter uit, dat het maar een kwestie van tijd was voor Oscar & The Wolf het Sportpaleis zou vullen. Ondertussen is de magie rond het album nog steeds niet verdwenen en heeft het nog steeds dat tikkeltje meer, waardoor Max Colombie en zijn wolven zo groot geworden zijn.

9. Brihang – zolangmogelijk (2016)

Wie West-Vlaamse rap zegt, denkt meteen aan onverstaanbare vetzakkerij als ’t Hof Van Commerce of Will Tura’s “Moa ven toh”. Maar eind 2016 legde Boudy Verleye uit Knokke-Heist in alle stilte de laatste hand aan zijn debuutplaat zolangmogelijk, waarmee hij in één klap tot een nieuwe standaard in het rapwereldje werd gebombardeerd. En ook al zijn we vaak heel kritisch voor hypes die uit het niets komen, toch overtuigde Brihang ons keer op keer. Niet alleen met zijn meeslepende liveshows gooide hij hoge ogen, maar vooral met zijn eerder trage, haast poëtische teksten vol bedenkingen, woordspelingen en eerlijke gevoelens. Zolangmogelijk is een hiphop plaat die handelt in uit het leven gegrepen problemen en onzekerheden en bewijst vooral dat West-Vlamingen wel vree goed te verstaan zijn.

8. Tamino – Amir (2018)

Dat een deelname aan de Nieuwe Lichting van Studio Brussel kan zorgen voor een carrièreboost, konden we al uit eerdere passages in dit lijstje afleiden. In 2017 werd Tamino aan ons voorgesteld en hij heeft ons niet meer losgelaten. Met enkel nog maar het beklijvende “Habibi” op zijn palmares schuimde Tamino de Belgische festivals af en stond hij in een uitverkochte AB. Ongeveer een jaar na de uitgave van zijn self-titled ep, werd “Amir” op de wereld losgelaten. Zowel het eerdere succesnummer “Cigar” als nieuwe toevoegingen “So It Goes” en “Intervals” zijn bezwerend, mysterieus en melancholisch. De Antwerpse prins met Egyptische roots creëerde zowaar een eigen, amper te benoemen genre, wat hem een van de meest herkenbare artiesten in het Belgische muzieklandschap maakt. Op 12 oktober werd een deluxe-editie uitgebracht, met hierop een aantal demo’s en het prachtige, nog niet eerder onthulde, “Every Pore”.

7. dirk. – Album (2018)

Na omzwervingen als cabaretier en frontman van Protection Patrol Pinkerton landde Jelle Dentruck in 2016 met zijn nieuwe band dirk. op de derde plaats van Humo’s Rock Rally. Na twee jaar stilte luidde debuutplaat album. hun oorverdovende intrede in de Vlaamse rockscene in. Album. klokt af op ‘amper’ 25 minuten, maar in die korte tijd toont de band je wel alle hoeken van de kamer. Het klinkt vuil, venijnig en nonchalant, al verliest dirk. nooit de melodie en goeie riffs uit het oog, terwijl Denturck zich de ziel uit zijn lijf zingt/schreeuwt. ‘I only hate myself when I fuck things up / And I fuck things up all the time’, horen we in afsluiter “Fuckup”, maar op hun debuut kan dirk. helemaal niets verkloten.  

6. The Van Jets – Cat Fit Fury! (2010)

Van winnaar van Humo’s Rock Rally tot een van België’s meest geliefde rockbands: het is wat de jongens van The Van Jets de afgelopen vijftien jaar doormaakten. Hun tweede plaat Cat Fit Fury! was een mijlpaal in de Belgische muziek en zorgde voor een karrenvracht aan hits. “The Future”, “Down Below” en nog veel meer stonden dit decennium steevast op de setlist en zorgden telkens weer voor een leuke middenweg tussen speelse en de wat hardere rock. Volgende maand staan de Oostendenaren voor de laatste keer ooit op de planken in de Ancienne Belgique, en één ding is zeker: we gaan de mannen missen.

5. Shht – Love Love Love (2018)

Nog maar één album en meteen in de top vijf: ook in het derde decennium van deze eeuw zullen we veel verwachten van Shht. Met Love Love Love brachten de knotsgekke Gentenaars een album vol catchy chaos, die de tijdsgeest weet te grijpen. De plaat deed hun ondertussen legendarische livereputatie alle eer aan en wist toch een coherent geheel te blijven. Het is hun zelfrelativering en absurditeit die band zo aanstekelijk maakt, wat wel een verademing was in de Belgische muziekscene. Desondanks blinkt het vijftal uit in muzikaliteit en complexiteit. Love Love Love barst van popliedjes die bij de eerste beluistering de feelgood zelve lijken, maar toch verpakt zitten in een hoop melancholie en maatschappijkritiek. Het Belgische surrealisme is nog lang niet dood.

4. STUFF. – old Dreams new Planets (2017)

STUFF. is een wonderlijk getalenteerd vijftal. Ze brengen een interessante mix van jazz, elektronica en eigenlijk alles wat een coole of spannende toevoeging kan betekenen. De muzikanten overtuigden ons al mateloos met debuutplaat STUFF. en opvolger old dreams new planets tilde hun sound tot op nog hogere bergtoppen, zoals de titel ook suggereert. Wat we te horen krijgen, zijn structuren en klanken die allesbehalve doordeweeks zijn en tot op de dag van vandaag nog steeds even ondoorgrondelijk klinken. Live weet STUFF. er ook echt een experimenteel feestje van te maken en totdat de band opnieuw op tour trekt, kunnen we je ettelijke luisterparty’s enkel maar aanraden. Zo vrij, verfrissend en verbluffend krijg je het haast nooit.

3. Steak Number Eight – All Is Chaos (2011)

Steak Number Eight is op gebied van de zware gitaren het allerbeste wat België ons de laatste tien jaren gebracht heeft. In 2008 wonnen deze toenmalige snottebellen met sprekend gemak de Humo’s Rock Rally en sindsdien is deze band steeds hard blijven gaan, hoewel dat nu onder de naam STAKE is. Deze debuutplaat is een mokerslag, waarbij de genres sludge en postrock elkaar steeds blijven opzoeken en waar grote namen zoals Mastodon, Isis en Neurosis nooit ver weg zijn. Soms lekker traag, vaak erg veel distortion gecombineerd met een zanger die enorm boos klinkt: dit is vlot de top drie waardig. Deze heren hebben niet voor niets de Humo’s Rock Rally gewonnen. Wat ook wel leuk is, is dat ze deze gouden medaille mooi hebben verzilverd met een prachtige plaat.

2. Brutus – Burst (2017)

En toen was er plots Brutus. Bam, geen genade! In 2013 waren ze er zomaar na een doorstart als coverband van Refused en sinds 2017 is Brutus nooit meer van het muzikale voorplan verdwenen. Door hun mix van intense gitaren, energieke drums en bas gecombineerd met de mix drums/zanger wisten Stefanie Mannaerts en consorten heel snel het Belgische publiek in te pakken. Stevige muziek, zonder dat je daar direct een stijl op moet plakken: het was een verademing voor de nationale radio. En niet alleen voor de radio, want Brutus heeft ondertussen elk festival onveilig gemaakt. En sinds deze plaat kwamen ze enkel alleen maar hoger in de ranking te staan.

1. Balthazar – Applause (2010)

Dit was zonder twijfel het decennium van Balthazar. Niet alleen wonnen ze drie keer op rij de MIA voor beste album, oogstten ook hun zijprojecten Warhaus, J. Bernardt en Zimmerman lof en succes en scheerden ze in binnen- en buitenland consistent hoge toppen. Je voelde het toen Fever begin dit jaar verscheen; Balthazar is een keurmerk en een begrip geworden binnen de Belgische muziekscene en elke nieuwe plaat wordt met de nodige hype en spanning onthaald. Als er één album is dat de kiem gelegd heeft voor dat succes, is het zonder twijfel Applause. Na bescheiden hitjes “This Is a Flirt” en “Bathroom Lovin’ Situations” nam de band vooral zijn tijd om aan een debuut te schaven en hun eigen sound te creëren. En die is op zijn zachts gezegd ronduit uniek: een cleane diepe bassound (het resultaat van een Höfner bass twee weken in een tuin te begraven), simpele maar effectieve drums, de viool van Patricia Vanneste die je op het verkeerde been zet en Jinte Deprez en Maarten Devoldere die constant de sjerp van frontman afwisselen.

Je kan een argument maken dat eender welke plaat van Balthazar een plaatsje bovenaan deze top 50 verdiende, en we zouden je keer op keer gelijk moeten geven. Afhankelijk van waar en wanneer je de band ontdekt hebt, ligt de ene plaat je nauwer aan het hart dan de andere. Rats is misschien de meest gelaagde, Thin Walls de meest gewaagde, Fever de meest aanstekelijke, maar even okselfris en vlekkeloos als op Applause hebben de jongens en meisje sindsdien niet meer geklonken. Het resultaat van hun jeugdige onbevangenheid? Vooral een debuutplaat om u tegen te zeggen. Sinds Applause is Balthazar een band om rekening mee te houden en daar is tien jaar later nog niets aan veranderd.

Lijst samengesteld door de redactie van Dansende Beren. Artikel geschreven door Jan Kurvers, Maxim Meyer-Horn, Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Martijn Minne, Ann Mulleman, Lucas Palmans, Simon Proost, Lyra Lambert, Babette Rogiers, Jonas Rombout, Robbe Rooms, Jan Sucaet, Lupé Van Rijmenant, Wouter Vandeweyer, Jasper Verfaillie, Tom Verhavert, Katrijn Vermoesen en Felix Vloeberghs.