De 50 beste Belgische albums van het decennium (2010-2019)

20. Trixie Whitley – Fourth Corner (2013)

De Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley werkte al jaren aan muziek voor ze in 2013 haar solodebuut vierde met een mokerslag van een album. Fourth Corner katapulteerde haar meteen tot een van de populairste alternatieve artiesten van het land en ook in het buitenland werd het album met lof ontvangen. Ondanks dat het album netjes afgewerkt is, schuilt er een bepaalde ruwheid in Fourth Corner die het album zo tijdloos maakt. Hierna was er geen stoppen meer aan voor Trixie Whitley en ondertussen is ze een gevestigde waarde geworden in het Belgische landschap.

19. Amenra – Mass V (2012)

Er is vanaf 2000 geen enkele band belangrijker gebleken voor de metalscene dan deze donkere, rituele band uit West-Vlaanderen. Deze band heeft de laatste jaren zoveel invloed gehad op deze nichescene dat het ondertussen geen niche meer is. Amenra teert op veel donkere en zware riffs en brengt maar één bepaalde sfeer over, en dat is hun Ritual of Ra. Dit ritueel en deze sfeer zijn door vele bands gebruikt, maar deze grootmeesters blijven anno 2019 nog steeds heersen en ondanks hun twintig jarig bestaan, zit hier nog geen spatje sleet op. De enige vaststelling is dat Amenra misschien wat op een ondankbare negentiende plaats staat.

18. Stromae – Racine carrée (2013)

Stromae is zowat de grootste Belgische artiest van dit decennium, want met zijn tweede album Racine carrée brak de unieke artiest zowat elk record dat gesneuveld kon worden. Naast shows op onder andere Coachella en als afsluiter van Rock Werchter, was Stromae de eerste Franstalige act die Madison Square Garden uitverkocht. Zijn meesterwerk Racine carrée overtuigde door zijn experimentele geluiden die wekenlang in je hoofd blijven ronddwalen. Geen wonder dat dit album met twaalf platina platen een van de meest verkochte albums van dit decennium is in ons landje. Een muzikaal genie die vanuit Brussel de wereld veroverde.

17. Flying Horseman – Rooms / Ruins (2018)

Het is moeilijk – en volslagen onzinnig – om de muziek van Flying Horseman in een hokje te plaatsen. In het repertoire dat de band het laatste decennium opgebouwd heeft, namen ze gretig invloeden op uit jazz, postrock, folk, elektronica en meer om hun onmiskenbaar overweldigende sound te creëren. De band rond Bert Dockx bracht niets anders dan uitstekende albums uit, maar binnen hun torenhoge niveau hebben we de indruk dat de groep er alleen maar nóg beter op wordt. Hun meest recente plaat Rooms/Ruins is wat ons betreft dan ook hun meesterwerk. Het album levert een uur lang hoogspanning af in de vorm van de meest uiteenlopende ideeën, een prachtig complex geluid en een overweldigende storm aan uithalen.

16. Kapitan Korsakov – stuff&such (2012)

Bij Kapitan Korsakov denken we vooreerst aan een oude piraat met geheugenverlies door zijn jarenlange alcoholmisbruik. Maar de muziek van deze Gentse rockers is allesbehalve platvloers of negeerbaar. Hun tweede plaat stuff&such is een eclectische mix tussen stonerrock, grunge en noise met hier en daar een korte adempauze. Voor de single “Cancer” werd de mosterd gehaald bij Nirvana, maar het magnum opus van deze complexloze plaat is overduidelijk het apocalyptische “In The Shade Of The Sun”. Na enkele jaren van relatieve rust traden ze in oktober 2019 enkele keren op, waarbij ze hun debuutplaat Well Hunger integraal speelden naar aanleiding van het tienjarig bestaan.

15. Arsenal – Furu (2014)

Hendrik Willemyns en Joan Roan weten geen blijf met hun creativiteit en steken die dan maar wat graag in hun muzikale telg Arsenal. Als echte mannen van de wereld, waar ze steeds weer nieuwe invloeden en geluiden uit putten, weten ze ongelofelijk gevarieerd te zijn. Van al hun albums blaast Furu, dat zoals de naam doet vermoeden vorm kreeg in Japan, ons nog altijd het verst weg. Als we niet onder de indruk zijn van de maar liefst acht gastzangers die beide heren inschakelden, is het die oorstrelende Arsenalsound wel. Furu mag zich eerder totaalconcept dan album noemen, want we krijgen spontaan zin om naar het land van de rijzende zon te reizen!

14. Warhaus – Warhaus (2017)

We hadden het al verklapt, maar ook Warhaus vond de weg naar onze lijst met favoriete albums van het decennium. Maarten Devoldere kennen we allemaal als bandlid van Balthazar, maar hij bracht ook twee sterke albums uit met zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch. Die naam kwamen we ook al eerder tegen in deze lijst, toen we het enige album van Soldier’s Heart nog eens onder de loep namen. Intussen in Kreusch druk aan het focussen op haar solocarrière en bracht Devoldere opnieuw een fantastisch album uit met Jinte Deprez en co. Dat alles om maar te zeggen dat Devoldere en Kreusch geen nieuwelingen meer waren toen Warhaus geboren werd.

Ook op het tweede album van het duo krijgen we een nonchalante Maarten en een zwoele Syvlie te horen. De liefde en verleiding die op het eerste album te horen waren, zijn ook aanwezig op dit album. Ook muzikaal lijken de twee sterk op elkaar, maar hier is het allemaal wat losser. Het warm water werd niet opnieuw uitgevonden, maar het smaakt toch net iets beter dan op de voorganger. Achteraf gezien bleek We Fucked A Flame Into Being slechts een voorproefje te zijn van wat Warhaus te bieden had. Wat verder in deze lijst komt Maarten Devoldere nog eens aan bod als deel van Balthazar.

13. Angèle – Brol (2018)

Van Instagram tot in overvolle arena’s: het is wat de jonge Angèle Van Laeken de afgelopen jaren overkwam. De Franse pop die de jongedame maakt, wordt door heel ons Belgenlandje en ver daarbuiten gesmaakt. Brol is nog maar de debuutplaat van de Brusselse, maar de naam doet de plaat zeker niet alle eer aan. Op dat album bewees Angèle namelijk dat haar combinatie van zachte elektropop en haar rustige stem een match made in heaven is. Met haar leuke melodieën en humoristische teksten kan ze zelfs van de donkerste dagen een klein feestje maken.

12. Bony King of Nowhere, The – Silent Days (2018)

Als geen ander wist Bram Vanparys alias The Bony King Of Nowhere zijn liefdesverdriet neer te pennen. Het gaat zelfs zover dat de plaat geschreven werd nog voor er sprake was een break-up. Met Silent Days levert hij een erg geladen, maar vooral een heel erg persoonlijke vijfde plaat af. Nummers als “Silent Days”, “Waiting For Your Sign” en “Like Lovers Do” geven perfect weer hoe hij zich moet gevoeld hebben. Ook de demoversies hiervan, die uitkwamen voor Record Store Day, gaan door merg en been Het is dan ook meer dan logisch dat hij begin dit jaar naar huis ging met de MIA voor beste auteur-componist.

11. Raketkanon – RKTKN#1 (2012)

Net buiten de top tien, maar dit Gentse noiserock amalgaam verdient zeker een eervolle vermelding, voor we een persoonlijke muilpeer van jewelste krijgen. Het is moeilijk om hier een genre op te plakken, maar je trommelvliezen zullen het geweten hebben. Wat de band vooral kenmerkt, is dat Kapitan Korsakov frontman Pieter-Paul Devos een nonsenstaal brult, gepaard gaand aan een snoeiharde gitaar en synthbas. Speel deze plaat absoluut niet wanneer je enigszins ‘een beetje boos’ bent, want je vernielt gegarandeerd alles wat je pad kruist. Bekijk zeker ook de videoclip van “Anna” op YouTube, waarbij ze de draak steken met “November Rain” van Guns ’n Roses. Jammer genoeg kondigden ze recent hun definitieve afscheid aan. Het afscheidsconcert in de Vooruit eind februari 2020 is – uiteraard – al hopeloos uitverkocht.

(Ontdek albums 10 tot 1 op de volgende pagina!)