Ons verzoek werd ingewilligd: na het veel te korte concert in het voorprogramma van While She Sleeps kwam Trash Boat later op het jaar in een headlineshow Crown Shyness (2018) aan het publiek voorstellen. Een setlist van volwaardige lengte, een publiek dat wél geïnteresseerd was en een kamertemperatuur die neerkeek op zijn gemiddelde maakten de elementen waaruit de set bestond uit. Jammer genoeg werd kersverse single “Synthetic Sympathy” hier logischerwijs ook aan toegevoegd. De vraag of die miskleun de poppunkpret kon vergallen, wordt hieronder uitvoerig beantwoord.
Maar voor de sympathieke Britten het podium bestormden was het eerst de beurt aan het vrouwelijke Amerikaanse kwartet Doll Skin. Tussen de gebrekkig afgemixte geluidsgolven door hoorden en zagen we een gretige punkband, die flirt met American Pie-punk en harder werk. Als we ons best deden, hoorden we frontvrouw Sydney Dolezal ook nu en dan screamen, al zal dat de minder goed geluimde toeschouwer wellicht ontgaan zijn. Toen het viertal hun laatste worp nog inleidde met de bindtekst ‘Our president is a nazi’ konden we ons niet van de indruk ontdoen dat deze set leed aan een tergend gebrek aan maturiteit.
Waar hun landgenoten het moeilijk hadden om hun klanken met elkaar te blenden tot één geheel, kreeg Capstan vanaf het eerste nummer Kavka wél gevuld met zijn geluid. De discografie van het vijftal botst over en weer tussen poppunk, post-hardcore en metalcore, en wist alsnog voorspelbaar te klinken. Neem nu “We’ll Always Have Paris”: een recente song die aanvat als een punkballade, plots af te rekenen krijgt met een totaal ongepaste metalriff, het gezelschap krijgt van dramatische vocalen en uiteindelijk uitmondt in een brulpartij. Capstan maakt het zichzelf muzikaal vaak veel te moeilijk, en valt bijgevolg al snel door de mand voor een publiek dat zijn gading vindt in de ‘less is more’-mentaliteit die poppunk kenmerkt.
Het enthousiasme van het publiek wanneer Trash Boat de eerste klanken van “Inside Out” door Kavka joeg, sprak dan ook boekdelen: het publiek had minder dan een half nummer nodig om een moshpit te doen ontstaan en ‘All eyes on me!’ richting podium te schreeuwen. Opvolger “Controlled Burn” bleek een reden om de ontstane opening nog niet te dichten, en deed ons inzien dat Crown Shyness muzikaal toch net iets zwaarder klinkt dan zijn voorganger. De huppelpartij die even later ontstond tijdens “Tring Quarry” – een ouder nummer – bevestigde dat vermoeden nogmaals, en beantwoordde de vraag of Trash Boat strak aan zijn set begonnen was met een knik.
Maar de heren uit St. Albans waren met een kersverse single het Kanaal overgestoken, en die mocht uiteraard niet ontbreken. De inmiddels vertrouwde sample van “Synthetic Sympathy” klonk als een reclame voor een datingsite midden een bloedstollende horrorfilm: irritant, maar je moet erdoor. Waar de overige dertien nummers in de set eerlijk, oprecht en in your face klonken, stak deze passage tegen het geheel af als ware het een Mechelse koekoek die met een zwerm zwaluwen warmere oorden ging opzoeken. Gelukkig voor de heren kon ook dat nummer op heel wat sympathie rekenen van het enthousiaste publiek.
Zoals het een goede poppunkband betaamt, droeg Trash Boat ook enkele nummers op aan zoogdieren die belangrijk waren/zijn in hun leven. Zo was “Brave Face” een bedankje aan het adres van Tobi Duncans ouders, versterkt door een honderdtal kelen dat het ontbreken van basgeluid op een alternatieve manier teniet kon doen. “Love, Hate, React, Relate” was dan weer een postume ode aan de honden van enkele bandleden, die in 2019 aan hun einde kwamen. Dat nummer kan wat ons betreft een goede leerschool zijn voor Capstan. “Love, Hate, React, Relate” is een ingetogen nummer dat ten gepaste tijde aanzwelt en openbarst, en zo voor een rake climax zorgt.
“Old Soul” werd dan weer opgedragen aan de 97-jarige grootvader van Duncan, een Hongaarse man met een zwaar oorlogsverleden, die bijgevolg een heldenstatus verwierf bij de frontman van de band. Het collectieve brulmomentje werd even later nog wat spectaculairder wanneer de band “Strangers” aanhief, toch duidelijk hun grootste hit. Voor het eerst sprongen enthousiastelingen van het podium in de kolkende massa, en wisten zo alle bandleden een verraste smile op hun gezicht te bezorgen.
Een verraste smile sierde ons gezicht niet toen we Kavka verlieten, maar dat Trash Boat staat voor optredens die op z’n minst als ‘degelijk’ kunnen worden bestempeld, staat als een paal boven water. Laat ons in dat geval dan vooral hopen dat songs als “Synthetic Sympathy” het in het vervolg niet verder schoppen dan de repetitieruimte.
Setlist:
Inside Out
Controlled Burn
Tring Quarry
How Selfish I Seem
Synthetic Sympathy
Nothing New
Brave Face
Eleven
Undermine
Love, Hate, React, Relate
Shade
Crown Shyness
Old Soul
Strangers
