Na twintig jaar stilte kwam shoegazelegende Ride uit de vergetelheid gekatapulteerd met de single “Charm Assault“. De voorbije twee jaar volgden volle zalen en weides alsook een comebackalbum en een ep, waarbij de audiofiel in ons gretig de vingers mocht aflikken. Ride maakt stralende psychedelica waarin elk instrument ten volle aanbod komt, vooral de drums en de effectpedalen. In de vroege jaren 90 was de Britse scene verzadigd met dit soort ‘schoenstaren’, totdat Oasis en Radiohead het roer omsloegen. Voor de meeste bandjes bleef het bij één succesvol album, dus is het begrijpelijk dat ze hun late waardering niet helemaal verwacht hadden.
Na zestien seconden op This Is Not A Safe Place horen we het soelaas van dit trauma. Opener “R.I.D.E.” begint als een noisewolk, waarna een kinderlijke stem de titel fluistert en de wolk zich tot een experimenteel nummertje ontplooit. Nu horen we een band die weer van zichzelf houdt en met plezier voor het derde jaar op rij nieuw werk uitbrengt. Die opgeluchte vrolijkheid blijft doorheen de plaat hangen, in het bijzonder tijdens de refreinen van “Future Love” en “Clouds Of Saint Marie”.
Waar de shoegazers halfweg de 90s hopeloos mee trachtten te liften met de britpopbus, halen ze nu inspiratie uit underground van de jaren 80. Een move die alvast ons respect verdient. De band gaf aan beïnvloed te zijn door een tentoonstelling van wijlen Jean-Michel Basquiat. De kunstenaar die geliefd werd door de hiphopscene begon zijn carrière als graffitiartiest in New York met signatuur SAMO©///. Voor daklozen in de stad stond ‘///’ symbool voor ‘This is not a safe place’, toevallig ook de titel van het album. Typerend voor zijn werk zijn versnipperde collages, een idee dat Ride bijna te ver heeft doorgedreven. Dit album is immers minder consistent dan hun vorige, met producer DJ Erol Alkan als welgekomen gladstrijker.
“Repetition” gevolgd door “Kill Switch” lopen over van new wave en zelfs darkwave invloeden. Je zou deze nummers eerder aan New Order of Bauhaus toeschrijven, maar toch komt Ride er overtuigend mee weg. “Clouds Of Saint Marie” heeft weer een romantische sfeer die meer aan de reünieplaat van Slowdive doet denken. Vanaf track zes zijn er geen songs meer die ondubbelzinnig overtuigen, al zijn er meer dan genoeg interessante momenten om de moraal hoog te houden. In feite klinken de resterende zeven nummers heel natuurlijk zonder al te veel de aandacht te trekken of af te leiden.
“Eternal Resurgance” dreigt een filler te worden met bij momenten wat langdradige vocals. Dit is een punt dat we bij de single “Future Love” al opmerkten, maar gelukkig beperkt blijft. De gitaar in “Fifteen Minutes” ruikt in de strofe wat naar My Bloody Valentine, en zowel “Dial Up” als “Shadows Behind The Sun” hebben merkwaardig genoeg een akoestische basis. De intro’s of outro’s van deze laatste zijn soms wat tegenstrijdig, wat ons doet terugdenken aan enkele pijnlijke gevallen op Tarantula uit 1996. Echter staat het buiten kijf dat deze plaat niet weer tot een break-up zal leiden. Qua songwriting concurreert de band met de besten uit de hedendaagse psychedelica. Denk gerust aan Tame Impala met wat meer tempo en een occasionele uitbarsting van noise (zowel gitarist Andy Bell als Kevin Parker spelen op een Rickenbacker 330).
“End Game” is weer zo’n song die opent als een potentiële filler, maar opbloeit als een emotionele tornado van akkoorden, lead en drums. De cirkel sluit met “Shadows behind The Sun” en “In This Room”, die wat lijken op Future Ruins, een plaat die Swervedriver een paar maanden geleden uitbracht. Het debuut van Swervedriver is er immers pas gekomen na een tip van Ride aan hun manager in 1990. Het wordt in ieder geval uitkijken naar de liveset in Trix op 29 januari. De band bleek eerder al in topvorm te verkeren, met een feilloze set als gevolg. In afwachting neem je de zopas aangedikte discografie van Ride best nog even door, omgekeerd chronologisch te beginnen natuurlijk.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
