AlbumsRecensies

Slowdive – “Slowdive” (★★★★): Een triomfantelijke duik tussen verleden en toekomst

AlbumsRecensies

Slowdive – “Slowdive” (★★★★): Een triomfantelijke duik tussen verleden en toekomst

Wie ons een tijd geleden zou voorspellen dat Slowdive nog een album zou maken, hadden we waarschijnlijk voor gek verklaard. De Britse shoegaze band hield het in 1995 na drie albums en een handvol EPs voor bekeken. Slowdive werd ooit met de grond gelijk gemaakt door de pers, slechte albumverkopen en de opkomst van het o zo populaire britpop. Sindsdien gingen de bandleden hun eigen weg en staken ze hun energie in nieuwe zijprojecten. Het Slowdive project bleef echter toch leven. Niet in de vorm van nieuwe muziek, maar in de cultstatus die ze verworven hadden door een nieuwe generatie die al hun werk opnieuw ontdekte.

Na bijna twintig jaar afwezigheid werden we dan verrast met een reünietour. Het onthaal was overweldigend en op de optredens stonden verschillende generaties zij aan zij te luisteren naar de imposante shoegaze van Slowdive. Dit succes deed iets bloeien bij de bandleden waardoor een nieuw album niet uitbleef. Op Slowdive maken we kennis met een frisse golf van creativiteit, maar wordt er ook af en toe nostalgisch teruggeblikt.

Een titelloos debuut album uitbrengen is iets wat we eerder verwachten van een debuterende groep. Ook al deed Slowdive dit al eens met hun eerste EP Slowdive in 1990, doen ze het nu, 27 jaar later, nog eens opnieuw met hun gloednieuw album. Het doet vermoeden dat ze met een schone lei willen starten, maar wij interpreteren het vooral als een cirkel die rond is. Deze band heeft namelijk al veel zaken in het muzikale spectrum verkend en op deze plaat horen we hier veel van terug. Toch weten ze op veel punten een nieuwe twist te geven waarmee de band met beide voeten een stap in de 21e eeuw zet.

Zo horen we op de opener “Slomo” een verfrissende moderne productie. We botsen niet op de muur waarmee shoegaze geassocieerd wordt, maar we worden zachtjes ingeleid door zachte synths, pingpongende gitaartonen, galmende drums en een spaarzame baslijn. Neil zingt met een bevende stem ‘Our little shipwreck is running through the storm‘. Met zo’n geschiedenis is het een mooie metafoor voor deze band. Wanneer Rachel’s stem een dapper tegenwicht geeft en de ijle gitaren hun intrede maken, wanen we ons even terug in Souvlaki. We voelen terug de door emotie gedreven songwriting dat dit album zo vurig maakte.

Het over een andere boeg gooien doen ze op “Star Roving”. Hier wordt een er een versnelling hoger geschakeld en torenhoge muren van geluid opgetrokken. Toch is dit niet op dezelfde dromerige manier die we van hun gewend waren. Dit nummer is rechttoe rechtaan en er zit vaart achter. Het klinkt aanzienlijk meer hedendaags. Het dromerige en het psychedelische van de jaren ’90 shoegaze wordt naar de achtergrond verschoven en wat overblijft is een uptempo nummer. Deze rauwe energie maakt hier geen verbazingwekkend moment van (in tegenstelling tot veel nummers op Slowdive), maar daar gaat het ook niet over. Het is een deugddoend voorwaarts nummer dat op het ideale moment in het album komt.

Slowdive duikt dan weer traag hun etherische wereld in op bijvoorbeeld “Don’t Know Why”. Een dreunend drumritme van Simon drijft op lagen boven lagen van galmende gitaren die geven en nemen. Rachel’s vluchtige hoge zang doet sterk denken aan die van Elizabeth Fraser van Cocteau Twins, één van de vele invloeden die deze band weet te kanaliseren in hun muziek. Ze spelen een spel van snel en dicht tegen de trage en open elementen die Neil’s delen voorschotelen. Het staat garant voor een van de mooiste momenten op deze plaat.

Dat moment wordt echter al meteen overtroffen op de single “Sugar For The Pill”. Met slechts vijf echoënde noten wordt de wereld van het minimalistische Pygmalion opgeroepen. Op deze plaat ging Slowdive voor een ommezwaai en proefden ze van ambient en post-rock. Ook dit nummer bouwt verder op deze genres. De galmende gitaarnoten worden echter geduldig aangedikt met een pakkende baslijn en stevige synths. Neil’s stem klinkt hier bijzonder doorleefd en volwassen. Het is niet meer de jonge twintiger die zingt over liefdesperikelen en alle moeizaamheden die gepaard gaan met volwassen worden. Deze song doet het met weinig om het lijf, maar met veel oog voor detail. Het voelt hierdoor nog beter aan dan de stroperige shoegaze op sommige andere nummers.

Dat stroperige lijkt wel bewaard te worden voor de tweede helft van het album. “Everyone Knows” heeft wel mooie melodieën in zich, maar die lijken in het grootste deel van het nummer begraven onder dikke lagen gitaren. Natuurlijk weten we dat shoegaze veelal draait rond de combinatie van knappe popmelodieën en noise, maar op dit nummer blijven we op beide vlakken op onze honger zitten.

Gelukkig zijn “No Longer Making Time” en “Go Get It” weer een ander paar mouwen. Met die eerste krijgen we een contrastrijk lied voorgeschoteld waar alles mooi geplaatst lijkt te zijn. Deugddoende contrasten tussen de rustige momenten waar innerlijke gedachten gespiegeld worden naar zachte zang en de momenten waar extatische gitaarclimaxen naar boven gehaald worden.

“Go Get It” heeft ook een boeiende dynamiek in zich. Wat hier frappant en opvallend aan is, is de nogal sterke overeenkomst met een ouder nummer, “Souvlaki Space Station”. De klank van de bas en de drums, het slepende tempo, de wisselwerking tussen de gitaren, de slingerende geluiden… Wanneer we de explosieve uitspattingen en het sissende geluid in de outro horen, zijn we volledig overtuigd dat Slowdive één van hun populairste nummers uit hun oeuvre als blauwdruk gebruikte. Is dit erg? Helemaal niet. “Go Get It” is één van de hoogtepunten op dit album en weet de spanning die dit oproept in een hedendaags jasje te steken. Het werkt perfect.

Tenslotte wordt er afgesloten met het lange “Falling Ashes”. In deze acht minuten wordt er alle tijd genomen om een einde te breien aan de plaat. Onder begeleiding van een repetitieve pianolijn versterken Neil en Rachel elkaars stemmen. ‘Thinking about love…’ . Dat minimalistische kleed wordt versierd met moeilijk te plaatsen texturen en kriebelende gitaren. Het doet Slowdive niet eindigen op de meest pakkende noot, maar wel op een rustige en beredeneerde wijze. Het staat symbool voor de maturiteit die deze muzikanten verworven hebben.

Desondanks weten ze op deze plaat ook goede frisse ideeën uit te denken, waarmee ze nog steeds relevant blijven. Het eerste album van Slowdive na 22 jaar overtreft natuurlijk niet de albums die hun de welverdiende cultstatus gaf. Toch blijft het sterk overeind als je het in de context van hun vorig werk en het huidig muzieklandschap plaatst. Met het beste uit het verleden en hun nieuwe ideeën die vertolkt worden met hun ijzersterke vaardigheden is Slowdive meer dan een boeiend resultaat geworden. Een heerlijke kers op de taart van een triomfantelijke terugkeer.

Slowdive verschijnt vrijdag 5 mei op Dead Oceans.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Newmoon - Temporary Light (★★★★): Staren naar de wolken

De shoegazers van Newmoon zetten hun eerste stappen in 2014 met de erg sterke ep Invitation To Hold. Sindsdien werkten de Antwerpenaren…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

20 keer nieuw voor Rock Werchter 2024: Janelle Monáe, Slowdive, Froukje en meer

Het was alweer een tijdje geleden dat Rock Werchter een hoop namen aankondigde voor hun komende editie aanstaande zomer. Terwijl de sneeuw…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Ride - "Peace Sign"

Vandaag bracht shoegazeband Ride haar eerste eigen single sinds 2019 uit. Volgens gitarist en voormalig Oasis-bassist Andy Bell zat de band een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.