Toen Ride in 2019 hun tweede comebackalbum This Is Not A Safe Place uitbracht, merkten we op dat de shoegazepioniers zich eindelijk comfortabel genoeg voelden om niet langer muzikale trends te achtervolgen en gewoon te toen waar ze zin in hadden. Nu lijkt echter dat ze een stap te ver gegaan zijn: Interplay heeft elk spoor van shoegaze verloren en vervalt herhaaldelijk in slordige neopsychedelia. Nochtans bereikt shoegaze als genre net nu een nieuwe generatie, met een gestage stijging in het aantal releases (van 441 albums in 2017 naar 926 vorig jaar, vergelijk dat met amper 207 platen op het hoogtepunt van het genre in 1992, bron). De Britten die als vroege twintigers bekend stonden om hun oorverdovende shows met explosief drumwerk, lijken hun roots in de noise van Sonic Youth volledig te ruilen voor de alternatieve rock à la U2, met wat texturen uit new wave en spacerock. Hoewel ze vooralsnog live even strak en helder spelen als voorheen, lijkt het alsof de band het gewoon niet meer kan opbrengen om een opwindende dynamiek te componeren.
Frontman Mark Gardener kan als producer in zijn studio OX4 Sound nochtans zeker wel de klank van zijn eigen band reproduceren, daarvoor heb je maar te luisteren naar zijn werk met Blushing uit 2022. Voor zijn eigen plaat werkte hij bovendien samen met producer Richie Kennedy, die ook de vorige worp producete en recent nog samenwerkte met Shame, Interpol en White Lies. Daardoor heeft Interplay gelukkig wel zijn momenten. Qua klank is ze heel consistent, hoewel er naar onze zin te veel compressie is toegepast. Hierdoor klinken vrij simpele tonen nodeloos luid, maar gezien de band zelf nooit overstag lijkt te willen gaan, is dat wellicht juist de bedoeling.
Er zijn verschillende elementen die de klassiekers van Ride gemeen hadden. De meerdere zangstemmen golfden er moeiteloos in harmonieën zoals the Byrds het hen voordeden. De gitaren klonken sonisch innovatief door een arsenaal aan pedalen en de drums klonken zo virtuoos dat ze uitgesproken in de mix moesten schetteren. Niettemin leverde het schrijverschap frisse melodieën af, die dan nog eens in intense en goed doordachte composities werden samengebracht. Van elk van deze aspecten valt ergens wel wat te herkennen, maar telkens falen de Britten om ons te overtuigen. Het is een grote ontgoocheling dat Ride geen spanning meer wil zaaien, en waar het dat wel probeert, volgt er geen resolutie. Het blijft bij richtingloze psychedelia.
Zo lijkt “Last Frontier” plots een tussenstuk in te luiden, maar de kans is onmiddellijk verkeken, gezien het door The Cure geïnspireerde lied enkele seconden later al is afgelopen. “Light In a Quiet Room” doet een grotere poging tot dynamiek, maar de onrust verschijnt totaal willekeurig en letterlijk gewoon na het conventionele deel van het nummer. “Peace Sign” heeft heel wat potentieel met een goeie baslijn en fijn gitaarwerk. Echter wordt hier niets als climax uitgewerkt en is het beste wat de band kan doen ‘La la la’ scanderen. Ook “Monaco” klinkt fraai en de verschillende afwisselingen maken het schijfje voor het eerst boeiend genoeg om aan te raden. Enkele andere van de twaalf tracks klinken met slechts één melodisch thema vrij banaal. Nergens kan “Loz” Colbert zich achter de drumkit van zijn ambtgenoten onderscheiden.
De sfeer van het akoestische “Stay Free” slaat in de brug plots om in echo’s die doen denken aan “Within You Without You” van The Beatles, maar uiteraard doet het viertal hier niets mee en keert het akkoordje van de intro droogweg terug. “Last Night I Went Somewhere to Dream”, “Midnight Rider” en “Essaouira” zijn gelukkig wel mooie en zachte liedjes die niets verkeerd doen. Het zijn ideale tracks om een dynamische plaat mee aan te vullen, maar zonder energieke trekkers elders, staan die er ook maar bij voor spek en bonen. Heel wat songs verwerken trouwens keyboards en drumcomputers die niets met de corebusiness van Ride te maken hebben, terwijl een nummer zoals “Portland Rocks” wel nog gewoon rockt.
Dat een van de uitvinders van shoegaze het genre volledig verlaat, kan je misschien als verraad beschouwen. Dat is wellicht wat trouwe fans halfweg de jaren ‘90 dachten toen de band tevergeefs Britpop achterna holde. Nieuwe stijlen uitproberen is helemaal geen probleem, zolang de identiteit van de band enigszins bewaard blijft. Leadgitarist Andy Bell heeft al te kennen gegeven dat dit album van de zeven tot nu toe voor Ride het moeilijkste was om af te werken. Als volgend werk deze trend richting ongeïnspireerde psychedelische rock nog verderzet, kan de band er net als in 1996 misschien beter mee ophouden. Dat zou een van de gênantste déjà vus zijn uit de muziekgeschiedenis…
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Monaco”, ons favoriete nummer van Interplay, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
ik zou toch maar eens her-luisteren zonder spek en bonen in je oren, want voorlopig bak e er niets van