Swervedriver is een unieke band. Begin jaren negentig klommen ze mee op de kar van dreampop en shoegaze acts uit London en Oxford. Hoewel ze daartoe gerekend werden, claimt de band een plek op in de alternatieve rock die niet echt met anderen te vergelijken valt. Swervedriver staat voor kunstwerkjes die op de hoogste trappen staan van wat de elektrische gitaar te bieden heeft. Een gebrek aan makkelijk verteerbare radiohits betekende een kleine, maar loyale fanbasis, met nochtans enkele van de grootste artiesten van hun tijd. Deze namen hen gelukkig met plezier mee op tour. Dankzij Soundgarden en Smashing Pumpkings uit de VS hebben de Britten het zo overleefd, ondanks afwijzingen door alle grote labels. Vier fantastische albums kwamen zo tot stand, plus een reünie album in 2015 na een break up van negen jaar.
De stem van Adam Franklin klinkt nog steeds beheerst en monochroom, in tegenstelling tot eerdergenoemde rockrenaissancisten, maar voor dreampop is dat niet ongewoon. Swervedriver heeft eigenlijk geen vocals nodig om te scoren. Het schrijverschap mag dan soms vrij zwak zijn, de instrumentatie is op zich genoeg om te blijven ontroeren. Hun akkoordenprogressies behoren tot de meest creatieve die er zijn. Vooral hierdoor is de band zo ondergewaardeerd. Popmuziek houdt het vaak simpel en neemt één slim gekozen noot als aas om ons aan de haak slaan (de ‘hook’ zoals men zegt). Swervedriver daarentegen slaat ons om de oren met een scala aan melodie en lawaai, samenspel en originaliteit.
Opener “Mary Winter” is de eerste single en meteen één van de beste nummer uit hun carrière. Naast de metaalachtige riffs en arpeggio’s van Jimmy Hartridge, worden dissonantie akkoorden meesterlijk tussen de normale gang van zaken geweven. Eigenlijk is dit de kern van deze band. In “Drone Lover” horen we geen solo, ook geen brugprogressie, maar een soort combinatie van beide die rond de oren draait (indien je in stereo luistert). Een goede spreekbuis is aan te raden om ten volle van deze cultact te genieten. Dat Swervedriver een legendarische gitaarband is, bewijst het feit dat al hun partituren gratis op hun website staan.
De enorme uitbarstingen van wah en distortion uit de grunge periode zijn helemaal achterwege gelaten op titelsong “Future Ruins”, dat het een stuk rustiger aanpakt. Het slordige tokkelwerk is nooit overdadig waardoor je gekluisterd luistert, wachtend op meer. Het is een slaapliedje dat je wakker houdt. Stel je een verlaten landschap voor waar ijzerwaren zachtjes tegen elkaar kletteren. “Drone Lover” en “Spiked Lover” worden dan weer voorzien van eenvoudigere riffs. “Everybody’s Going Somewhere & No-One’s Going Anywhere” is een weemoedig nummer dat bijna als een pianostuk klinkt, met wat jazzy percussie. Enkel “Golden Remedy” valt volledig uit elkaar als chaotisch gezeur met een slappe beat. De vergulden klankwaterval op het einde toont dat er meer in zat, maar helaas.
De laatste twee nummers doen dan weer een goede poging om ons terug te overtuigen. Eigenlijk heeft deze band weinig songs, ze maken psychedelische klankwolken, die in tegenstelling tot Slowdive ook al eens omslaat in woelig onweder. Een onderzoek naar de gebruikte effecten zou onbegonnen werk zijn, laat staan een beschrijving. Nooit neemt één instrument de overhand, hoewel de dynamiek in de nummers geregeld volledig omslaat. “Theeascending” is hier een voorbeeld van, waar we onszelf zelfs even de kapitein van een ruimteschip wanen. Hun muziek klinkt ook haast als een raket, met lagen van fuzz en diepe fade-outs. Het recentere werk is helaas echter een stuk terughoudender dan de vuile rock ’n roll van bijvoorbeeld “Son of a Mustang Ford” uit 1991. Laten we het daarom vreedzamer vergelijken met een doornbloem.
Swervedriver heeft niet de economische luxe om te teren op hun nalatenschap, dat leidt tot memorabele creaties, maar ook enkele verwaarloosbare. Future Ruins zet geen stappen in het onbekende, maar deze band klinkt nog altijd fris, alsof de laatste twintig jaar nooit gebeurd zijn. Voorlopig is het helaas nog wachten op tourdata.
