© CPU – Nathan Dobbelaere
Hooverphonic bestaat intussen 22 jaar en in die tijd scoorde de band een hele hoop hits, zoals “2 Wicky”, “Eden”, “Amalfi” en “Badaboum”. Allemaal zijn het hits die deel uitmaken van de Belgische muziekgeschiedenis. Dat we niet op allemaal dezelfde stem te horen krijgen, is geen geheim. Alex Callier en Raymond Geerts vonden hun nieuwe zangeres anderhalf jaar geleden, nadat Callier jureerde in The Voice. Een van zijn teamgenoten ging met de hoofdprijs naar huis en wat later was ze al te horen op een nieuwe Hooverhit. Luka Cruysberghs was de nieuwe ster op het tiende album van Hooverphonic, Looking For Stars. Tussen Kerst en Nieuw liet de zeventienjarige zangeres de Lotto Arena goed vollopen voor een magnifiek optreden waar niet veel op aan te merken was.
De frontvrouw van voorprogramma Umm groeide op in en rond het OLT Rivierenhof en daarom was het vandaag extra speciaal voor de band. De muziek van de hoofdzakelijk vrouwelijke band valt te vergelijken met die van Oh Wonder of London Grammar, maar dan met meer pit. De vijfkoppige band is niet vies van meerstemmige harmonieën of eens goed door te spelen. Op die momenten merken we dat de zangeres nog een beetje onzeker is, maar dat vergeven we met plezier. Het is ten slotte de eerste keer dat ze voor zoveel publiek spelen. Hoewel de muziek in het begin van de set misschien iets te rustig was, wist de Umm zich te herpakken en te overtuigen. Het vijftal sloot af met een Franstalig nummer en dat vonden wij een toffe uitsmijter.
Al na enkele nummers hadden we door dat we dezelfde setlist te horen zouden krijgen als in de Lotto Arena. De setlist was dus nog steeds sterk doordacht en bevatte een mooie afwisseling tussen het nieuwe album, hits van vooraleer Luka geboren was en de hits uit haar peuter-, kleuter- en jeugdjaren. De tiener bewees vanavond nog maar eens dat ze The Voice terecht gewonnen heeft. Wie bij Hooverphonic wenst te zingen, moet heel wat capaciteiten hebben, en Luka heeft die. Maar ondanks de straffe stem ontbrak er in de nummers soms toch wat emotie en geloofwaardigheid. Zo kwam het niet overtuigend genoeg over wanneer de zangeres bijvoorbeeld zong over een relatie waarin ze misbruikt werd. Die nummers boetten wat aan kracht in, terwijl het tijdens “Horrible Person” dan weer eerder komisch was dat een vriendelijk meisje verkondigde hoe vreselijk ze wel niet is.
Alex Callier praatte zo nu en dan eens de nummers aan elkaar en soms werden zijn verhalen wel erg lang. Leuk om te horen hoe een afspeellijst tijdens de hartoperatie net bleef hangen tijdens “Heartbroken” terwijl de persoon in kwestie meeschreef aan dat nummer. Maar dat Sint-Niklaas lelijk is als je binnenrijdt, is wat minder boeiend. Gelukkig werden de verhalen altijd opgevolgd door aangename nummers en konden we af en toe eens meezingen. Het Rivierenhof hield blijkbaar niet van meezingen, maar de sfeer op het podium nam wel toe. Tijdens het funky einde van de set had er zelfs aardig wat gedanst kunnen worden, maar ook daar bleek het Rivierenhof niet zoveel zin in te hebben. Callier grapte dan maar wat dat wij Belgen timide zijn; ongelijk bleek hij niet te hebben.
Al iets minder timide dan in de Lotto Arena was de nieuwe frontvrouw. Luka leek meer op haar gemak in het gezellige Rivierenhof dan in de overweldigende arena. De zangeres wist zo nu en dan door merg en been te gaan met haar zangkunsten, maar af en toe betrapten we onszelf erop te denken dat het toch net dat tikkeltje meer was met de originele zangeres. Nummers als “Concrete Skin” of “Romantic” zijn op haar lijf geschreven, maar tijdens bijvoorbeeld “Ether” of “Mad About You” misten wij haar voorgansters. Tijdens “Vinegar & Salt” (waarbij ze alleen op elektrische gitaar werd begeleid) wist de zangeres dan weer wel de aandacht op te eisen en ook tijdens “Eden” klonk haar stem als goud in oren. Allemaal nummers die je verwacht te horen als je naar Hooverphonic gaat kijken, en dus moest Luka ze ook allemaal onder de knie krijgen. Met een kritische blik stelden we vast dat dat voor de meeste nummers lukt, maar misschien heeft de rest nog wat meer tijd nodig.
Hooverphonic is een band met een naam en die naam maakten ze opnieuw waar in het OLT Rivierenhof. De groep creëert verwachtingen en weet deze keer op keer in te lossen. Dat dit gepaard gaat met een voorspelbare setlist moet je erbij nemen, maar zo krijgen we natuurlijk ook wel telkens alle Hoover-classics te horen. Die klassiekers werden gisterenavond gebracht door een geweldige stem, maar soms ontbrak het gevoel nog een beetje. Luka leverde zeker en vast een knappe prestatie af als je weet dat ze nog geen anderhalf jaar bij de band zit. Gelukkig lag niet alle druk op Luka en wist Alex ook (veel) te vertellen. Hij zei dat ‘een optreden maar zo goed is als de catering die geleverd wordt.’ Daaruit besluiten wij dat het zeer lekker eten is in het Rivierenhof.
Facebook / Instagram Hooverphonic / Instagram Luka Cruysberghs / Website
Setlist:
Concrete Skin
Lethal Skies
Ether
Vinegar & Salt
Heartbroken
Anger Never Dies
Horrible Person
Eden
Romantic
Sleepless
Jackie Cane
The Night Before
Hiding In A Song
Mad About You
Uptight
One, Two, Three
Badaboum
Looking For Stars
Amalfi
Suspirium (Thom Yorke cover)
2 Wicky
Long Time Gone
