Het is eindelijk zover. 8 maart: de dag waarop Foals zijn langverwachte vijfde langspeler op de wereld afstuurt. En die vijfde kan héél belangrijk worden voor de band uit Oxford. Foals heeft zich al enkele jaren tussen het kruim van de indiebands weten te nestelen, en kan in 2019 zowaar een band worden die op het allerhoogste niveau van de gitaarmuziek meespeelt. Qua marketing doen ze dat alvast al, want met de breed uitgesmeerde teasecampagne die werd gevoerd, stelden ze het geduld van menig fan danig op de proef. Die campagne, en de drie uitstekende singles die de heren ons al wisten aan te reiken, maakten alvast dat de lat op ambitieuze hoogte werd gelegd. Bijgevolg waren miljoenen fans heel benieuwd naar de hoogte van de sprong die de Britten uit hun kuiten konden schudden.
Opener “Moonlight” is alvast niet veel meer dan een opwarmertje. Het album komt stil op gang, en elk instrument wacht geduldig z’n beurt af om ten gepaste tijde in te vallen. Wanneer het nummer dreigt open te breken, is het eigenlijk al gedaan, en krijgen we de vertrouwde tonen van eerste single “Exits” te horen. De twee openers worden met andere woorden best na elkaar geconsumeerd. “White Onions” vervolgens zwengelt de machine van bij het begin aan naar een vertrouwd Foalsritme. Drums, synths en gitaren doen elk volledig hun ding, om elkaar waar nodig eens nu en dan tegen te komen. Voeg daar het mysterieuze stemgeluid van Yannis Philippakis aan toe, en je krijgt een typisch uptempo Foalsnummer, dat zich naar goede gewoonte laat kenmerken door de vertrouwde georchestreerde chaos.
Op “Syrups” krijgt de basgitaar even zijn moment de gloire, wat we doorheen de discografie van de Britten overigens nog niet gek veel hebben gehoord. Ook dit nummer gaat weer gehuld in een mysterieus kleedje, met een indringend streepje gitaar dat plots de kop opsteekt. Wanneer het synthgeluid het nummer doet aanzwellen, en drummer Jack Bevan zijn interne metronoom een draai geeft, breekt “Syrups” helemaal open, al hadden we die uitbarsting nog ietwat spectaculairder verwacht. De tekstuele knipoog naar “Life Is What You Make It” van Talk Talk zal het nummer dezer dagen wellicht iets relevanter maken dan het zou mogen zijn, want “Syrups” is zowel muzikaal als tekstueel niet de interessantste passage die Foals op deze langspeler liet branden.
“On The Luna” strijdt dan weer wel mee voor deze titel. Luisterbeurt na luisterbeurt geeft die tweede single zijn geheimen prijs, en het is vooral muzikaal echt een kunstwerkje. Elk instrument doet op “On The Luna” waar het zin in heeft, maar wordt desondanks in het gareel gehouden door menners Philippakis en Bevan. En als wij of Foals je daarvan niet meteen kunnen overtuigen, neem dan gerust een instrument naar keuze ter hand en sla aan het coveren… Ook “Cafe D’Athens” is zo’n nummer waar chaos een bijkomend instrument geworden is, al hebben we hier meer het gevoel dat je laptop een irritante mengelmoes van YouTube en Spotify, die tegelijk openstaan, door z’n speakers aan het knallen is.
Ook de ballad die ten gepaste tijde opgepord wordt hadden we al eerder gehoord. “Sunday” lijkt eerst drie minuten lang een vervelend en nogal leeg slownummer te worden, dat ook tekstueel te weinig om het lijf heeft om niet als ‘langdradig’ te worden bestempeld. Ondanks de plotse uitbarsting in een soort van Underworld-achtig nummer met rockinstrumenten, die live ongetwijfeld tot een climax kan leiden, vrezen we dat de aanloop naar die climax iets te uitgesponnen is om de aandacht van het publiek te kunnen behouden. Ook sluitstuk “I’m Done with the World (& It’s Done with Me)” is een muzikaal niemendalletje om het eerste luik in het verhaal Everything Not Saved Will Be Lost te vervolmaken.
Foals teasde er de afgelopen maanden op los, en loopt zichzelf hierdoor wat voor de voeten. Het eerste luik van Everything Not Saved Will Be Lost kan als geheel zeker als geslaagd beschouwd worden, maar tegelijk zijn we wat op onze honger blijven zitten. Het hele verhaal over het vergaan van de wereld maakt dat je het album best in zijn geheel beluistert, maar is zodanig voorgekauwd dat het ons maar matig kan boeien. Ook muzikaal horen we op de vijfde langspeler een Foals dat we al hadden gehoord, zij het iets gepolijster en meer ervaren dan voordien. Desondanks hebben de Britten met “Exits” en “On The Luna” twee zéér fijne nummers aan hun discografie toegevoegd, waardoor de rest misschien ten onrechte te veel als ‘album fillers’ gaan klinken.
Foals speelt op zondag 12 mei in een uitverkochte Ancienne Belgique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
