‘I love you, will you marry me?’, we denken dat heel wat meisjes na het optreden van Yungblud in de Marquee volmondig ja zouden zeggen. Dat deze song als tweede in de set kwam, zou een risico kunnen zijn, ware het niet dat Yungblud vol vertrouwen en lef op het podium stond. Dominic Harrison, zo heet het brein achter dit project, is er nog maar 21, maar wat een talent! We zagen een Marquee ontploffen zoals hij dat dit jaar nog nooit deed. Van begin tot eind zat iedereen te springen, te zingen en met de armen te zwaaien. Trop is soms natuurlijk te veel en Yungblud mocht het bij momenten ook gewoon eens wat kalmer aan doen. Kalm staat weliswaar niet in zijn woordenboek want van begin tot eind zat hij als een kip zonder kop van rechts naar links op het podium te lopen. Dat hij hierdoor af en toe zijn tong eens moest uitsteken, hoorde er dan natuurlijk ook bij. We hoorden muzikaal ook twee kanten van Yungblud, een rockkant die erg snedig uit de hoek kan komen en waarbij hij zelf de gitaar in de hand neem en een meer elektronisch getinte kant dat wat aan Twenty One Pilots doet denken. Het zijn vooral die eerste die echt iedereen meekrijgen, die tweede zijn wat ons betreft soms wat te cliché. Nu, de man is nog jong en vol potentieel, als hij een mooi evenwicht kan vinden, zien we hem binnen de kortste keren op de Main Stage. O ja, er was ook nog champagne voor de geluidsman, en die werd doodnormaal via het publiek tot in het midden van de zaal gedragen. Het publiek volledig naar je hand zetten heet dat.
Warhola brengt het komende jaar zijn debuutplaat uit. Eindelijk zou je denken. Al doet hij dat niet in één klap. Er zullen singles worden uitgelicht die anders in het niets verdwijnen. En van die nieuwe singles kreeg de Dance Hall een grote voorproever. Die nieuwe nummers waren even dansbaar als de oude. “Lady” en “Jewels” krijgen natuurlijk extra bijval. De visuals die een loop zijn van de videoclip wekken samen met de kostuums en lichtshow een excentrieke sfeer op. De twee drummers en de symmetrische opstelling maakten er geen alledaags optreden van. Oliver zelf was gehuld in wintermantel zonder mouwen en leren broek. Die jas wiegde af en toe weg zodat zijn ontbloot bovenlijf te zien was. Warhola nam de tijd om ook wat gasten het podium op te roepen. Tessa Dixson zong mee op “Drive” en na zijn bezoek bij Glints, deed de Antwerpse rapper ook een strofe tijdens “Girl”. Afsluiter “Promise” deed met confetti het feestje waardig afsluiten. Op het podium van de Dance Hall zagen we een uitmuntende Warhola die graag het publiek bespeelde met lied én lijf.
We worden tegenwoordig om de oren geslaan met radiovriendelijke singer-songwriters die not moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn dan de spelers van het nationale Chinese voetbalelftal. SYML is er zo één uit de duizend of zeg maar dertien in een dozijn. Want hoewel zijn breekbare popnummers spek voor de bek van een aardig volle Lift waren, speelde de jongeman uit Seattle te veel op veilig. Nummers als “Body”, “Only Get Better” of zijn cover van Lana Del Rey’s “Sumertime Sadness” luisteren lekker weg, maar zijn zo weer vergeten. Je kan immers maar zo veel doen met enkel een piano, een gitaar en een handvol akkoorden. Toch stuit SYML soms op goud. Letterlijk dan, want zijn single “Where’s My Love” ging goud in België. Waarom is ons een raadsel.
©CPU – Ymke Dirikx
Voor sommigen een legendarische band, voor anderen dan weer ‘de band van’ Pharrell Williams. N*E*R*D stond op de Main Stage en toch was er weinig volk dat kwam opdagen. De Amerikaanse groep ligt op een kruising tussen rock & hiphop en had live met enkele kwaaltjes te kampen. Pharrell Williams etableerde zich als aandachtstrekker en probeerde er wat sfeer in te brengen, maar de opvallend lege weide liet zich, op de eerste rijen na, niet meteen meetrekken. De show was bij momenten misschien net iets te chaotisch voor de massa, maar entertainend was het wel. Pharrell en Chad hadden overigens geen schrik van hun fans en pikten doorheen de show meer en meer fans uit het publiek om op het podium te komen dansen. Afsluiters “Lapdance” en “Lemon” trokken gelukkig op tijd weer de aandacht naar hun muziek en eindigden het optreden toch nog met een knal.
Wie nood had aan beats en liever niet naar de Boiler Room trok, kon in de Castello naar SOPHIE. De vrouwelijke DJ begon haar set met het experimentele “Whole New World/Pretend World”. Vanaf “Feelings” komt er ritme in de set. De donkere visuals tonen enkel een silhouette. Het mysterie blijft de hele set, maar de muziek doet het publiek opzwepen. “Take Me To Dubai” en “It’s Your Life” maken de finale overgang van techno naar pop. “Immaterial” doet ons naar meer snakken, maar dan houdt het feestje jammer genoeg op. Zonder een woord bracht SOPHIE een geweldige sfeer in de Castello en een hard feestje vroeg op de avond.
Hij moet zowat het grootste enigma zijn in de indiewereld. Deels spoken word, poëzie, deels klassieke muziek en deels gewoon ronduit prachtig. Benjamin Clementine is voor geen gat te vangen en dat maakt zijn optredens altijd een vat vol verassingen. “Ave Dreamer” begon als een zachte poëtische ode, maar krijgt al snel bijval van drum en bas. Daarna ging het van opzwepende ritmes naar opera in “One Awkward Fish” en het werd er alleen maar vreemder op met “Phantom of Aleppoville”, dat al meer gevaarlijke bochten kent dan het parcours van Francorchamps. Ook al joeg hij het publiek de gordijnen in door ‘hello Brussels’ te zeggen, hij verbetert zichzelf snel (‘hello Flemish people’) en ontpopte zich tot een sympathieke en guitige volksmenner op “Condolence” en “Adios”. Benjamin had er duidelijk zin in en wist perfect het al even enthousiaste publiek te bespelen. Een verassende maar verdiende hoogvlieger!
© CPU – Joost Van Hoey
Hoef je Amenra eigenlijk nog te recenseren? De band rijgt al jarenlang de positieve kritieken aan elkaar en lijkt bijlange nog niet te stoppen. Het recept is nog steeds hetzelfde: cinematische progmetal van de bovenste en ook minst makkelijk te bereiken plank. Hoe populair de Kortrijkse band ook werd, het blijft een genre dat voor de doorsnee festivalganger moeilijk te verteren valt. Nu dat zal hen worst wezen, frontman Colin H Van Eeckhout zong het concert lang met zijn rug naar het publiek en was volledig één met zijn band en de wereld die ze samen schiepen. Met “Plus près de toi”, “Children of the Eye” en “Diaken” lag de nadruk vooral op het vorig jaar verschenen meesterwerk Mass VI dat diende als leidraad waarmee Amenra ons doorheen het slop trok. Amenra blijft een beleving die je van begin tot einde moet meemaken en waar je zowel met de ogen dicht als hevig headbangend en crowdsurfend kan van genieten.
We doken de nacht in met WWWater. Zonder te weten wat we moesten verwachten, stapten we de lift binnen. De belgische dame stapte lichtjes onzeker het podium op, maar toen ze de respons van het publiek zag, begon ze te blaken van het zelfvertrouwen. Haar experimentele electro pop sloeg aan met als gevolg dat de Lift in vuur en vlam stond. Dat ze kan zingen, kon je al horen op haar reeds uitgebrachte singles, maar live kwam ook het muzikale aspect vele beter uit. Dit kwam natuurlijk deels door de ijzersterke tweemansband die haar ondersteunde. Vette bassen en live drums denderden door de tent, waardoor het bijna onmogelijk was om je dansbenen stil te houden. Dat dit nog niet het laatste is wat we van WWWater hebben gehoord, daar zijn we zeker van. Alweer een Belgische artiest om in het oog te houden!
https://www.instagram.com/p/BmnNhXXiQP8/?tagged=rhye
Wie op dag drie van Pukkelpop nog niet kon scoren bij het andere geslacht, kon gemakkelijk aan zijn trekken komen bij Rhye. Niet dat je daar hoefde te scoren, de seks bevond zich daar gewoon op het podium. Groovy sensuele muziek dat de temperaturen naar immense hoogten bracht. Milosh had er duidelijk zin en liet zich begeleiden door een uitgebreide band. Dat ging van strijkers naar blazers tot gitaristen. Alles was aanwezig om de groove en het sensuele aspect van de muziek naar voor te brengen. Het klonk veel rijker dan op plaat, en dat gaf de set dan ook een meerwaarde van jewelste. De fragiele stem van Milosh diende hier enkel als begeleiding doorheen de zwoele sfeer. Van feeëriek naar sensueel en terug, het was allemaal aanwezig bij Rhye op Pukkelpop.
© CPU – Joost Van Hoey
Het rijk van de Main Stage was aan koning Oscar en zijn wolf vrijdagavond. De man staat binnenkort twee keer in het Sportpaleis en zijn jongste album haalde vrijdag platinum. Op de Main Stage van Pukkelpop zette hij die statistieken kracht bij met een geweldige show. Vuurwerk, draaiende spiegels aan het plafond, extreem veel rook en confetti. Oscar and the Wolf nam zijn showgehalte mee naar de wei. “You’re mine” begint rustig en doet vanaf de eerste drop iedereen dansen. Nummers uit de nieuwe plaat “Chevrolet” en “Exotic” houden het tempo hoog. De spiegels in de nok van het podium draaien plots en Max Colombie begint zijn microfoonstaander te droogneuken tijdens “Runaway”. Hoogtepunt van de set is ongetwijfeld de intussen klassieker geworden “Joaquim” en debuutsingle “Princess”. Het applaus is oorverdovend en houdt niet op. Hij bedankt hen op zijn manier door in het publiek te duiken. De geweldige lasershow krijgt een apotheose bij “Fever”. De extra datum in het Sportpaleis zal ongetwijfeld snel uitverkocht zijn.
© CPU – Joost Van Hoey
Het is twintig jaar geleden dat Incubus nog op Pukkelpop stond. Toen waren dat ongetwijfeld beter tijden, want de Marquee stond nog niet halfvol voor de band uit Calabasas moest het dan maar met een beperkt publiek doen. Dat het publiek mondjesmaat ook de zaal verliet, zal hen nog minder goed gedaan hebben. Wij stoorden ons eigenlijk niet aan de muziek die de groep bracht, maar euforisch werden we er ook niet van. De band die nogal rond het nu metal genre draait, heeft eigenlijk nooit het grote publiek bereikt dat genregenoten Linkin Park of Limp Bizkit deden. De reden daarvoor zit hem in het sfeertje, de muziek is een beetje te experimenteel om echt een groot publiek aan te spreken. Nochtans, al het publiek dat er nog stond in de zaal, liet zich bij ieder nummer wel volledig gaan. Ook de scratcher achter op het podium, liet zijn wilde haren de vrije loop. Verder ontdeed frontman Brandon Boyd zich na een tijdje van zijn shirt en daaruit kunnen we enkel maar afleiden dat hij het wel warm kreeg van zijn muziek. Verder ook enkele muzikale referenties met “Wicked Game” van Chris Isaak bij “Absolution Calling”, “To Bach Ke” van Panjabi MC bij “Privilege” en “Wish You Were Here” van Pink Floyd bij, jawel, “Wish You Were Here”. Dat zorgde voor een leuke extra in een verder gewone set.
Wie zijn dansbenen nog een leuk einde van de avond wilde bezorgen, kon in de Castello terecht. De Noorse DJ Todd Terje draaide er op verfijnde wijze de meeste funky electro en disco achter elkaar. Van Simian Mobile Disco tot Gorgio Moroder. Een twee uur durende set die een lach op het gezicht van vele toverde.
Wie nog jus over had in de benen kon vrijdagavond terecht bij Sons of Kemet. Onder leiding van saxlegende Shabaka Hutchings, verstopt onder een hoedje, nam de band ons mee op een enkele rit richting Caraïben en New Orleans. Samen met zijn al even begenadigde compagnon op tuba Theon Cross dartelde Shabaka over toonladders terwijl twee drummers hen strak in het gareel houden. Of toch niet te strak, want er lag enorm veel ruimte voor improvisatie. Het trucje met twee drummers hadden we al eerder gezien, maar in plaats van exact dezelfde partijen te spelen, vulden ze elkaar hier perfect aan en lassen ze op tijd en stond een pauzemomentje in voor Hutchings en Cross. Het tempo lag verschroeiend hoog, alsof Sons of Kemet het laatste beetje energie uit onze dansbenen wou persen. En met succes ook want hun opgewekte jazz is zo verdomd aanstekelijk.
©CPU – Ymke Dirikx
Charlotte De Witte, ook wel La Blanche genoemd, is de techno-queen van België en palmt in het najaar met KNTXT het Sportpaleis in. Nadat ze de dag voordien in de Boiler Room stond, mocht ze op de tweede festivaldag de Main Stage afsluiten nadat headliner Travis Scott moest afzeggen. De Witte liet een dik uur dikke technobeats door de boxen galmen, die in combinatie met de grote lichtshow hypnotiserend werkten. Ook andere special effects zoals vuurwerk maakten van de show een echte ervaring. Dat ze nerveus was, konden we zien, maar haar zenuwen speelden haar geen parten. Met haar show op het hoofdpodium van Pukkelpop heeft ze alweer een mijlpaal in haar carrière bereikt. The sky is the limit zeker?
In een knusse setup zaten drummer Pieter Jan Vervondel en gitarist Stijn De Gezelle van Madensuyu gezellig dicht naast elkaar. Al liet De Gezelle vaker zijn gitaar aan de kant liggen om zich te buigen over zijn piano. De nummer uit hun nieuwe plaat Currents baseren zich ook vaker op een goeie pianomelodie dan op sterke gitaarriffs. Op “a current” en “one more time” transformeerden potige pianosongs tot intrigerende electrorock. Wanneer een nummer te lang aanmoddert, skippen ze die gewoon. Madensuyu had geen tijd voor mindere nummers, want een set om 1u ’s nachts moet veel op het lijf hebben. Orgels en synths kleuren de nummers verder in en terwijl Verbonden de teugels strak hield, liet De Gezelle lzijn piano sterk, eenzaam, melancholisch en stuwend klinken. Jammer genoeg bleek hun setup iets te statisch en zaten ze meer dan eens wat opgesloten achter hun instrumenten. Daarom moest de muziek vooral het publiek opjutten en om 1u30 blijkt dat veel lastiger dan gedacht. Afsluiter “Fafafafuckin” trok nog een keer alle registers open en rockte heerlijk de nacht in.
