De Britse producer Jax Jones deed de Dancehall alle eer aan. Met een trukendoos vol confetti, vuurwerk, slingers en rookmachines deed hij de tent uit z’n voegen barsten. De ene na de andere hit passeerde de revue. Van “House Work” tot zijn nieuwste “Ring Ring”. Maar hij deed de volle Dance Hall ook bewegen met songs van concullega’s: Faithless, The White Stripes’ “Seven Nations Army” en het anthem van deze Pukkelpop-editie Dua Lipa’s “One Kiss”. De danseressen op het podium waren minstens even actief als het volk dat ernaar stond te kijken. Maar het hoogtepunt van de set was ongetwijfeld “Instruction” waarbij de grote ledschermen aan de zijkant de massa van links naar rechts deden springen. De confetti bleef maar komen en de tent liep niet leeg. In tegendeel net voor het einde stroomde nog een massa volk toe. Met “You Don’t Know Me”, blies Jax Jones zijn laatste confetti de lucht in. Een optreden met hit na hit om je dansbenen geen minuut rust te gunnen. Op maat van de Dance Hall dus.
Sommige muziek hoeft helemaal niet moeilijk te zijn, al neemt Moaning dat wel heel letterlijk. De band had evengoed in de jaren 90 op Pukkelpop kunnen staan, want hun Grungy sound is zo overtijd dat de tent nagenoeg leeg stond. Toch werden we drie nummers geboeid, om daarna tot de conclusie te komen dat we eigenlijk drie keer hetzelfde hadden gehoord. De apathische bandleden, een zweverig gitaargeluid en soms ook eens wat synths, het geheel kon boeiend zijn, maar was het niet. Zeker als er te veel synths in het geheel kwamen. Niets nieuws onder de zon dus, en mensen die zich liever bij Steak Number Eight begaven, geven we geen ongelijk. Een legendarisch concert heb je hier allesbehalve gemist.
Sassy viool spelen, het kan! Vraag dat maar aan Sudan Archives. De zangeres gebuikt haar Noord-Afrikaanse roots om een ongewone klank uit haar viool te krijgen. Ze neemt haar getokkel op en loopt het dan verder om er naast getokkel ook gestrijk over te zetten. Daar giet ze dan een set stevige beats en elektronica over en haar warme stem. Voor de fans op Pukkelpop had de zangeres haar mooiste witte gewaad aangedaan. Dat ging al snel uit om een wit topje en gouden slierten aan haar armen te tonen. Na een lange intro krijgt ze het publiek mee met “Nont For Sale” en “Wake up”. Al viool spelend met je heupen staan draaien en tussen twee tokkelstukken door een slut drop doen, het is ongezien. En toch doet ze het op “Come Meh Way”. Met haar feisty lyrics lijkt Sudan Archives wel de nieuwe Solange, mét viool.
© CPU – Joost Van Hoey
Kodaline was ooit de grote belofte hier op Pukkelpop. Tegenwoordig staan ze als derde op de main stage. Die evolutie naar grote podia heeft hen wel geen goed gedaan. Waar ze vroeger nog brave folk liedjes brachten, gaat het er nu heel wat platter aan toe. Denk maar aan een overdadig gebruik van synths bij “Raging” niet toevallig een collab met Kygo en zelfs autotune in “Brother” . Hebben ze dat nodig? Neen, de stem van frontman… is zeker goed genoeg. Bewijzen zijn er bij “Love Like This” en “One Day”. Die nummers worden dan ook het meest geapprecieerd door het beperkte publiek. De main stage was nagenoeg leeg, en dat was niet het enige wat leeg was. De muziek was dit bij momenten ook. Gelukkig was er met “All I Want” een goeie afsluiter die nog steeds op heel veel erkenning kan rekenen en kregen we zelfs confetti geserveerd, een test voor later op de avond vermoeden we.
© CPU – Joost Van Hoey
Een tweetal weken geleden kwam The Sore Losers met heugelijk nieuws: ze tekenden bij het internationale Caroline Records en ze kondigden de komst van hun nieuwe plaat Gracias Senior aan die op 5 oktober zal verschijnen. Het optreden gisteren in de Marquee belooft alvast veel goeds, want de Limburgers rockers klinken nog vuriger dan voorheen al het geval was en lieten hier en daar al wat nieuw materiaal horen met de recent verschenen single “Dark Ride”. Maar er was natuurlijk ook heel wat plaats voor de oudere en meer gekende nummers zoals daar zijn openingsnummer “Don’t Know Nothing”, “Got It Bad”, “Emily” en “Tripper”. Alles heel strak gebracht en met de attitude van een internationale headliner. Zonder twijfel één van de hoogtepunten van de Pukkelpop-vrijdag en een optreden dat de start kan zijn van iets groots!
Voor te ontdekken talent moet je op Pukkelpop in de Lift zijn. Toevallig speelde Yellow Days er ook eigenzinnige liftmuziek. Een mix van relaxte blues en indierock. De jonge Brit heeft een warme en diepe stem die ver reikt. Zo maakt hij af en toe ongemakkelijk klinkende krijsgeluiden. “So Terrified Of Your Own Mind” en “Hurt in Love” klinken experimenteel. De teksten zijn ook niet eenvoudig behapbaar. “That Easy” is dan weer makkelijker te slikken door het publiek. Het jazzy kantje van Yellow Days komt naar boven tijdens the “Tree I Climed”. Ieder bandlid krijgt een solo momentje en op het eind volgt een grand finale. Een man die het nog ver zal schoppen. Misschien niet in de hitlijsten, maar wel in de harten van veel muziekliefhebbers.
BØRNS geldt als één van de grootste psychedelische sterren momenteel. Zijn show werd daarom in de afgelopen weken verplaatst van de knusse Castello naar de grote Dance Hall, maar dat was misschien niet de beste zet. Opvallend weinig volk vond zijn weg naar de grote tent om de Amerikaanse singer-songwriter aan het werk te zien en zo kreeg iedereen genoeg adem- en dansruimte om zich een uur lang te smijten. Spijtig genoeg was de sound bij momenten zo ondermaats, dat de lust die aanvankelijk in de lucht hing, al snel weer vervloog en nummers zoals “Supernatural” helemaal ondergingen. Garret Clark Borns zelf had daar blijkbaar weinig van door en leek in zijn eigen wereld te dansen. Op sommige momenten leek hij zelfs op een jonge versie van Mick Jagger. Een beloftevolle artiest die door het geluid geveld werd.
© CPU – Joost Van Hoey
Wie gisteren een trip down memory lane wilde, moest gisteren rond het vroege avonduur naar de Main Stage afzakken voor de Californische rockers van Papa Roach. De band viert dit jaar hun 25-jarig bestaan en bracht voor een volgelopen weide een vermakelijke ‘best of’ set die voor heel wat sfeer zorgde. Vooral in het voorste vak was er veel animo en werd er duchtig gesprongen, gezongen (of geschreeuwd) en gemosht. Frontman Jacoby Shaddix en co speelden daar natuurlijk met genoegen op in en knalden de hits door de boxen. Ook nummers van hun recentste plaat Crooked Teeth kregen een plaats in de setlist, maar het was, hoe kan het ook anders, “Last Resort” dat voor het ultieme moment zorgde. Van Papa Roach kunnen nog veel bands en artiesten leren, want zij toonden hoe je de ultieme festivalshow neerpoot.
Bij het zien van de set van Ho99o9 in de Castello kregen wij meteen flashbacks naar Pukkelpop vorig jaar. Toen speelde een uitgekookte Death Grips de Club aan flarden met hun beenharde hiphop punkmetal. Ho99o9 een Death Grips light noemen, zou hun enthousiasme oneer aandoen, maar de gelijkenis was des te treffender. Deze band deed iets interessants met keelgezangen, gebruikte “My Way” van sinatra als intermezzo en kwam naar de Castello to ‘fuck shit up’. Een echte drum leverde direct meer punch, al was het jammer dat de gitaren dan wel dan wel van een bandje kwamen. Maar alsof Ho99o9 daar een moer om gaf.
Noise wordt het best puur en zonder al te veel gezever geserveerd. Metz neemt dit recept met heel veel plezier over. De Canadezen gaan snel, gaan furieus te keer en laten geen spaander heel van de Club op Pukkelpop. Met een tempo waar de beste formule 1 piloot nog een puntje kan aan zuigen brengt de groep een potige set. Soms vinden we subtiele invloeden van de post Rock terug en dat zorgt er voor dat je soms kan zweven om daarna volledig teruggepakt te worden en ferm om de grond wordt geslagen. Nummers worden nooit te lang uitgesponnen, behalve als het echt nodig is en het de moshpit nog een beetje meer aan het moshen brengt. “Spit You Out” toont de kwade kant van Metz en “Acetate” de aanstekelijke noise kant. Jawel, aanstekelijk, want Metz maakt dan misschien wel heel stevige noise, er zit altijd wel een bepaalde melodie in de muziek. Net dat is de sterkte van de band en zorgt er voor dat iedereen dan ook van begin tot eind volledig mee is in het verhaal. ‘Satan Is Real’ weerklinkt op het eind, Metz zou zomaar eens gelijk kunnen hebben.
Lees ons verslag (met o.a. Amenra & Oscar & The Wolf) verder op de volgende pagina
