20. Idles – Brutalism

IDLES heeft zich naar de twintigste plek in deze lijst geknokt en dat kun je best wel letterlijk nemen. Brutalism is een steengoede argressieplaat waarop de boze Britten klinken als seksueel gefrusteerde zeelieden in een hoerenbuurt. Hitsig, opgefokt en welwillend om eens goed door te beuken. Meestal worden de motherf*ckers van IDLES in één adem genoemd met pakweg Sleaford Mods als referenties binnen de bozemannenmuziek-revival, waardoor ook punkfans deze stevige mosh-suites weten te appreciëren. Al tourend met deze debuutplaat, bouwden de bonken dit jaar ook meteen een stevige live-reputatie uit.

19. Alex Cameron – Forced Witness

Ook het tweede album van Alex Cameron en zijn ‘zakenpartner’ Roy Molloy is een waar schot in de roos. Forced Witness klinkt minder lo-fi dan Jumping the Shark en ook iets voller, alsof Al Cam nu meer weet welke richting hij uit wil. Wij hopen in elk geval dat hij nog lang die richting uit gaat en houden deze man scherp in het vizier. Rode draad doorheen het album? Een parade waarin stuk voor stuk zielige en mislukte mannen worden opgevoerd, alsook de constante aanwezigheid van het wereldwijde web in onze leefwereld, soms zelfs een combinatie van de twee. Prominent aanwezig is de saxofoon die de vetzakkerij in de tekst een jolige en vrolijke ondertoon geeft, de ironie en tristesse hiermee vreemd genoeg benadrukken. Aalgladde Al Cam werkt op dit album samen met Angel Olsen (een duet op “Stranger’s Kiss”), Brandon Flowers (The Killers) en Weyes Blood. Op uw bord krijgt u van deze topkerel tien catchy nummers met teksten die de boze machomannen op dit album fileren onder de vrolijke en onverstoorbare tonen van een mengelmoes aan jaren tachtig pop. Wil u graag de man aan het werk zien? Geen probleem, hij vereert ons Belgenland op regelmatige basis met een bezoek!

18. Stormzy – Gang Sings & Prayers

Stormzy bracht begin 2017 zijn debuutalbum uit, en verraste hiermee. The King Of Grime ging de persoonlijke toer op. Hij heeft in zijn teksten alsmaar meer over liefde, in onder andere “Velvet” en “Cigarettes & Cush”, en zijn geloof in “Blinded by Your Grace, Pt 2”. Deze nummers gaan meer richting R&B, of zelfs gospel in “Blinded by Your Grace pt 1”, een goeie combinatie met zijn ruige stem. Hierdoor komt het album veel diverser over dan een klassieke grime LP. Natuurlijk ontbreekt het ook niet aan ruige en agressieve grime beats, zoals de intro “First Things First” en het beruchte “Big for Your Boots”, die elke liefhebber van het genre in extase brengt. Stormzy toonde met zijn debuutalbum dat hij veel in zijn mars heeft en alles behalve oppervlakkige muziek maakt, een verdiende 18^de plek in onze top 50 dus.

17. Father John Misty – Pure Comedy

De oprechte en o zo pure bombast die Father John Misty dit jaar bracht met Pure Comedy is goed voor een zeventiende plaats in onze lijst. De duidelijk gefrustreerde singer-songwriter haalt met dit meesterwerk de hele entertainment business door de mangel; cynische maatschappijkritiek klonk nog nooit zo vertederend. Hedendaagse ballades done right op “Pure Comedy” en “Ballad of the Dying Man”, terwijl “Total Entertainment Forever” een eersteklas popnummer van drie minuten lang is. Dit is een echt album en geen verzameling van losstaande nummers zoals dat vandaag de dag veel voorkomt. Pure Comedy moet volgens ons dan ook in één ruk uitgeluisterd worden, zodat de boodschap des te meer aankomt. Om echter een volwaardige klassieker te worden lijkt de plaat ons misschien net iets te omslachtig. Toch heeft vader John duidelijk een collectief plekje met gouden randje in het hart van onze beiren veroverd.

16. Mastodon – Emperor of Sand

De Amerikanen van Mastodon staan al jaren garant voor ijzersterke conceptplaten. Voor hun zevende studioalbum Emperor of Sand werd de metafoor van een man verbannen door een keizer gebruikt voor terminale kanker. De band is de voorbije jaren blijkbaar onzacht in aanraking gekomen met deze ziekte en had nood aan ventilatie. Maar inspiratie te over bij de mannen uit Atlanta en dan wrijven wij in onze handen. Emperor of Sand werd dan ook internationaal goed onthaald. Mastodon gaat tekeer als vanouds en grijpen bij momenten terug naar de succesformule van vorige albums en verdient dus ruimschoots zijn zestiende stek in ons jaaroverzicht. Hopelijk volgt er nog veel meer van dit, maar daar twijfelen we niet aan.

15. Wolf Alice – Visions Of A Life

Op hun tweede album gaat Wolf Alice voor brit-rock met een magisch kantje. Het Londense viertal trekt zich niets aan van wat nog komen zal op Visions Of A Life. Frontvrouw Ellie Rowsell grijpt het hier en nu als een schreeuwende bezetene (“Sadboy”) en dan weer als het frêle figuur op de albumhoes (“After The Zero Hour”, “Heavenward”). Wolf Alice neemt je in twaalf songs mee van de verlegen verliefdheid perfect verwoord in “Don’t Delete The Kisses” naar extreme woede op het luide “Yuk Foo”. Of hoe onze beer het verwoordde: ‘alsof we de Dr. Martin-schoen van zangeres Ellie Rowsell in hoogsteigen persoon tegen onze kop aangestampt krijgen’. Af en toe is in de levensvisie van Wolf Alice zelfs plaats voor een heel buffet aan emoties in één lied, waar we dan ook graag van smullen (“Formidable Cool”, “Visions of A Life”). Een band die nog maar aan de wieg staat van hun eigenwijze sferische sound die de komende jaren ongetwijfeld de Britse rockscene nog meer zal kleuren.

14. Liam Gallagher – As You Were

Broerlief Noel doet het nu al een aantal jaar met zijn High Flying Birds. Liam daarentegen probeerde het eerst met Beady Eye – een slechte kopie van Oasis – vooraleer hij zijn eigen naam en stempel de wereld in wou gooien. Het bleef lang stil rond die eerste soloplaat. Meer zelfs: buiten een occasionele scheldbui op Twitter was er niets. Tot begin dit jaar. As You Were klinkt vooral als vintage Oasis, of toch die ten tijde van Don’t Believe the Truth. Het is een plaat waarin de stem van Liam als troef uitgespeeld wordt. De songs zijn degelijk, goed, deftig. Maar wat een rasp. Doe even je ogen dicht en hoor de Oasis-plaat die er nooit meer gekomen is. (En die hoes! Die hoes!)

13. Slowdive – Slowdive

Wie had ooit nog gedacht dat Slowdive na meer dan twintig jaar afwezigheid zou terugkeren? De cultstatus die ze in al die jaren verworven hadden, zorgde er voor dat de reünietour een groot succes was en het bij de band begon te kriebelen om een nieuwe plaat uit te brengen. Het gevolg is een bijzonder sterke plaat die misschien niet hun klassiekers overtreft, maar zeker niet moet onderdoen. Het is geen eitje om binnen het shoegaze en dream pop genre nog met frisse ideeën te komen, maar op Slowdive doen ze het wonderwel. Hun sterke vaardigheden brengen het beste uit het verleden vlot samen met creativiteit. Wat ons betreft de kers op de taart van hun terugkeer en het bewijs dat deze legendes nog lang niet uitgeteld zijn.

12. Thundercat – Drunk

Thundercat heeft al een aantal platen op zijn naam staan, maar dankzij Drunk stond de wonderbassist in de schijnwerpers dit jaar. Dat hij bijzonder vaardig is op zijn instrument, hebben we al mogen horen op zijn bijdrages voor artiesten als Flying Lotus, Kendrick Lamar en Kamasi Washington, maar ook op zijn eigen plaat staat hij zijn mannetje. Op Drunk laat hij namelijk maar liefst 23 nummers lang zijn creatieve hersenkronkels horen. Vaak met een kwinkslag naar melige soft rock (mede dankzij de gastoptredens van Michael McDonald en Kenny Loggins), maar altijd met een flinke dosis virtuositeit en humor. Een bizarre, maar sensuele en opzwepende trip die zijn plaats in deze lijst meer dan verdient heeft!

11. Vince Staples – Big Fish Theory

‘WE IN YEAR 3230 WIT IT,’ tweette Long Beach rapper Vince Staples toen hij zijn tweede album Big Fish Theory aankondigde. We hadden maar één luisterbeurt nodig om te snappen wat hij ermee bedoelde. Het album zweeft tussen genres en heeft een niet te ontkennen frisheid. Hij uit zich over zijn liefde voor Amy Winehouse, gebruikt Hari Nefs interviews om gender openheid te creëeren en ja, de politie is nog steeds sh*t, zoals het op een Vince Staples album hoort. Vince krijgt het op zijn 24ste levensjaar voor elkaar om de club, pop, rap en hiphop scene volledig om te gooien, samen te rapen en er op dit album de toekomst mee te lijmen. Tegenover het vorige Summertime ’06 een genre-switch van jewelste waarin we een perfectionistisch en bewust Staples horen.