Uitgelicht

De 50 beste albums van 2017

Uitgelicht

De 50 beste albums van 2017

30. The Horrors – V

De ‘V’ van verrassend, voortreffelijk en vooral van verrukkelijk. Op hun vijfde plaat bereiken The Horrors de overtreffende trap van psychedelische synth rock. Uitschieters als “Machine” en “Press Enter To Exit” baseren zich op diepe bassen, snerende gitaren en sferische synths. Na omzwervingen langs goth rock, synth punk en psychedelische rock lijken de Britten eindelijk hun perfecte (lederen) jasje gevonden te hebben. De caleidoscopische synths koppelen ze aan venijnige gitaren en creëren zo een kleurrijke vortex waarin het lekker wegglijden is. Neem nu de verrassende outro van “Press Enter To Exit” die je koud pakt, of de heerlijk lange dancebeat van “Something To Remember Me By”. En of we hun album V ons nog lang zullen herinneren.

29. Courtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice

Wanneer de twee grootste slackers van de indierock hun krachten bundelen, dan kan men al eens verwachten dat er iets deftigs uit de bus komt. Maar wat het duo ons brengt in negen nummers is werkelijk vertederend. Ze kozen niet voor melige duetten, maar iets veel realistischer, alsof twee vrienden gewoon zeggen wat er omgaat in hun hoofd. Veel betere indienummers  dan “Over Everything” en “Continental Breakfast” zul je dit jaar alvast niet gehoord hebben. Het album is een mengeling van eigen werk en covers, terwijl toch vooral de nieuwe nummers ons het meest behagen. Wij hopen alvast dat dit het begin van een vruchtbare samenwerking wordt.

28. Julien Baker – Turn Out the Lights

Na een onverwacht succesvol debuut, stond Julien Baker voor de uitdaging om er een even geliefd vervolg aan te breien. Het was een taak die ze met verve volbracht. Baker’s nummers zijn niet de meest opbeurende en haar thema’s niet de meest luchtige. Ze zingt over omgaan met mentale instabiliteit, depressie, alcoholmisbruik, onbereikbare liefdes en religie. Dit doet ze met een stem die ons keer op keer van de sokken blaast. De nummers op Turn Out the Lights zijn ambitieuzer, ingenieuzer en warmer dan die op haar debuut. Het klinkt zwaar en emotioneel, maar bevat desondanks toch glimpen van hoop en biedt vaak een schouder om tegen uit te huilen . Want ondanks alles wat ze heeft meegemaakt en alles waar ze over zingt, sluit ze toch de plaat af met een intens gebrachte “I Wanted to Stay”.

27. St. Vincent – Masseduction

Annie Clark is een vat vol tegenstellingen. Met haar vingers weet ze als geen ander een gitaar te mismeesteren en op een podium staat ze altijd stevig in haar schoenen in vaak weinig om het lijf hebbende outfits. Toch hangt er altijd een waas van onzekerheid en intimiteit rond haar muziek. Zelfs in haar uitbundigste nummers (“Los Ageless” of “Pills”) slaat ze kleine haakjes in je gemoed om je zo langzaam in haar kleurrijke doch melancholische wereld mee te sleuren. In haast ieder nummer maakt Annie Clark de spreidstand tussen potige poprock gitaren en eerlijke en emotionele teksten. MASSEDUCTION is de eerste plaat waar Clark zich zo letterlijk en figuurlijk bloot geeft en maakt de nummers meteen veel herkenbaarder.

25. Tyler, The Creator – (Scum Fuck) Flower Boy

Tyler had wat goed te maken met zijn nieuwe album. Hij kwetste in het verleden te vaak mensen met zijn vrouwonvriendelijke, homofobe teksten, waardoor hij zelfs werd verbannen uit Engeland en Nieuw-Zeeland. In 2015 probeerde hij met het album Cherry Bomb al zijn jeugdzonden weg te werken, tevergeefs. Met Flower Boy ging het veel beter. SFFB is muzikaal van grote klasse en Tyler’s teksten hebben (gelukkig) ook een heuse metamorfose meegemaakt. Onder invloed van behoorlijk wat jazz en soul uit de jaren ’70 ontpopte Tyler zich van scheldend rotjoch tot een volwaardig artiest die het aandurft zijn diepste gevoelens bloot te geven. In onder andere “911 / Mr. Lonely”, “See You Again” en “Where This Flower Blooms” toont hij ons welke gedachten er allemaal rondspoken in het hoofd van de creatieve duizendpoot. Gek, maar geniaal.

25. Fleet Foxes – Crack-Up

In een interview beschreef Fleet Foxes Crack-Up als “een loodraam dat aan diggelen is geslagen en zorgvuldig terug in elkaar wordt gezet”. Een zeer tastbare, maar ook correcte vergelijking, want op hun eerste plaat na zes jaar afwezigheid worden we 55 minuten lang begeleid doorheen de meest uit elkaar liggende texturen. Met briljante teksten, instrumentatie van hoog niveau en contrastrijke dynamieken is het zeker geen eenvoudig album. Laat je dat niet afschrikken, want elke luisterbeurt zal er een zijn waar de plaat zijn rijkdom ontplooit en je iets volledig nieuw doet ontdekken. We hebben ons niet verveeld met Crack-Up en hebben de indruk dat deze plaat nog meerdere jaren zal nazinderen.

24. Mura Masa – Mura Masa

Hét referentiepunt voor Britse popproductie van het afgelopen jaar Alex Crossan bracht in 2017 eindelijk zijn debuutalbum uit, of hoe onze beer het noemde ‘een bom vol hits‘. Na twee EPs waarop hij naar hartelust kon experimenteren met electro koos hij op Mura Masa resoluut voor dansbare pop. En dat met gastoptredens van Charli XCX, Jamie Lidell, Christine and the Queens, A$ap Rocky en Desiigner. Van zijn typische marimba’s in “1 Night” tot de trap in “All Around The World”, het zijn één voor één schijven die al menig feestje op kruissnelheid brachten. Naast harde beats was er ook plaats voor funk (“Helpline”), integere ballads (“Second 2 None”) en een zangstonde van de man zelf (“Messy Love”). Dat het album dan ook genomineerd is voor een Grammy is louter een logische gevolg.

23. Benjamin Clementine – I Tell a Fly

I Tell A Fly van Benjamin Clementine is niet voor iedereen weggelegd, daar is het te avant-gardisch voor. Maar toegankelijkheid is dan ook nooit een synoniem geweest voor genialiteit. Theatraal is alvast één manier om de plaat te omschrijven: klassiek, renaissance, gospel, soul,… het zit er allemaal in. De plaat is ook niet bedoeld om gezellig op de achtergrond te spelen, daarvoor is hij te interessant en te gelaagd. De achtergrondstemmen met verschillende timbres, de onvoorspelbare ritmes en songconstructies en onherkenbare stemgeluiden klinken beklijvend en laten niet meer los. Het toegankelijkste lied is misschien wel “By The Ports of Europe” dat een herkenbaar strofe – refrein structuur kent, maar toppers zoals “Phantom of Aleppoville” en “Better Sorry Than Asafe” verdienen veel meer aandacht en luisterbeurten. Met I Tell A Fly wist Benjamin Clementine met zijn unieke kijk op muziek weer te verrassen en intrigeren.

22. Loyle Carner – Yesterday’s Gone

Mooi jaartje was het voor Britse rapper Ben Coyle-Larner. Beginnen deed hij in januari met het uitbrengen van debuutplaat Yesterday’s Gone, oftewel de belichaming van de term ‘critically acclaimed’, halverwege het jaar werd hij met dat album genomineerd voor de prestigieuze Mercury Prize, en eindigen doet hij als december coverboy van het muziektijdschrift NME. De albumhoes van Yesterday’s Gone is een klasfoto met vrienden en familie van Carner, en weerspiegelt de persoonlijke aard van de plaat. De rapper combineert die gevoeligheid met old school invloeden en strooit terwijl moeiteloos met knallers als “NO CD” en “Ain’t Nothing Changed”.

21. Bonobo – Migration

Vier en een halve ster kreeg Migration van onze beer. Net niet de perfectie voor de alweer zesde plaat van Bonobo. Op het album kreeg hij de hulp van niet de minste uit de muziekwereld. Onder andere Rhye en Nick Murphy (fka Chet Faker) gaven nummers kleur met hun stem. Dansbaar is misschien niet het juiste woord om de plaat mee te beschrijven maar stil zitten, is absoluut geen optie. Elke song heeft zijn eigen verhaal maar toch zijn ze op een bepaalde manier gelinkt aan elkaar. Ze vloeien naadloos in elkaar over ondanks de muzikale verschillen. Migration was de ideale soundtrack om je te begeleiden door het afgelopen jaar. Bonobo heeft met deze plaat gezorgd voor een naambekendheid bij het grote publiek en kon daardoor de harten bekoren van vele fans op onder andere Rock Werchter en in Vorst Nationaal.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook The Kills, Pommelien Thijs, Miles Kane, Dimension en meer naar Pukkelpop 2024!

Aan een ongezien recordtempo vlogen de Pukkelpop-tickets begin deze maand de deur uit. Het mag duidelijk wezen dat het festival op de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Mount Kimbie - "Empty And Silent" (feat. King Krule)

Mount Kimbie probeerde ons in 2022 nog te versieren met het dubbelalbum MK 3.5: Die Cuts | City Planning; een tweeluik vol…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bleachers - Bleachers (★★★): Gewoon gezellig

Als je z’n Wikipedia-pagina even doorneemt, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat de naam Jack Antonoff niet per se een belletje doet rinkelen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.