40. Mount Eerie – A Crow Looked at Me
Het verhaal rond A Crow Looked at Me is ondertussen wel bekend. Vorig jaar stief zijn vrouw aan kanker en om het verdriet te helpen verwerken, heeft Phil Elverum er een plaat over gemaakt. We moeten direct eerlijk zijn, omdat het zo’n ongemakkelijke luisterervaring bezorgt, hebben we het album niet eens zoveel beluisterd. Maar wanneer we het toch deden, kon Mount Eerie’s laatste ons raken op een manier die weinig albums het voor deden. Phil Elverum geeft je op zo’n intieme manier inkijk in zijn gevoelswereld dat de luisteraar zich haast een voyeur gaat voelen. Het album bestaat vooral uit vertellingen, over de naakte waarheid van de dood van zijn vrouw, over het verder leven met zijn jong dochtertje en over andere snapshots uit zijn leven in deze moeilijke periode. De sobere muzikale begeleiding maakt het geheel nog puurder en mooier. Een album om heel stil van te worden.
39. Lana Del Rey – Lust For Life
De ‘Queen of melancholy’, dat is de bijnaam van Lana Del Rey. De Amerikaanse zangeres beklom in 2010 haar troon en is anno 2017 vastberaden deze troon niet meer te verlaten. Haar vijfde plaat Lust For Life is haar meest persoonlijke plaat tot nog toe. Wie haar vorige albums kent, weet dat de ‘explicit songs’ de beste liedjes van de plaat zijn en dat is op Lust For Life niet anders. Titeltrack “Lust For Life”, een samenwerking met The Weeknd, vat dit meesterwerk van de melancholie prachtig samen. Lana Del Rey heeft de laatste jaren niet stilgezeten en heeft haar stijl gevonden. Een plaat voor iedereen die heimwee heeft naar warme zomerdagen en een onuitputbare liefde.
38. Mogwai – Every Country’s Sun
Mogwai serveerde ons op 1 september een kanjer van een album met Every Country’s Sun. Een perfect huwelijk van sfeer en spanningsopbouw nam ons als luisteraars bijna een uur lang mee doorheen stemmingswisselingen, dynamieken, ongeschreven verhalen en zelfs een meezingbaar radionummer. Het gevoel dat er iets gaat gebeuren en de opwinding die in de plaat huist, winnen nummer per nummer aan kracht, om finaal te ontaarden in een epische apotheose. Een eerste meer zweverige en synths gedreven deel wordt geleidelijk aan (er zit uiteraard geen zwart-wit deel één en deel twee in) afgelost door een enorm stevig en scheurende gitaarvibe, met slotnummer “Every Country’s Sun” als kroonjuweel van de plaat. Every Country’s Sun is een distillatie van al wat Mogwai ooit heeft uitgebracht, en het was al even geleden dat we de Schotten zo vrolijk vonden klinken. Bovendien konden een groot deel van de nummers op deze plaat ons live ook meer dan bekoren, deze plaats in onze top 50 is dus zeker gerechtvaardigd!
37. ORB – Naturality
ORB mag zich de hoogste, minst bekende artiest van deze lijst noemen. De Australiërs werden op sleeptouw genomen door hun goeie vrienden van King Gizzard & The Lizard Wizard maar produceren op hun debuutalbum Naturality een sound die luider, vettiger en vooral veel meer metalinvloeden bevat dan hun leermeesters. Slechts acht nummers lang maar het heeft snelle nummers, donkere uitgesponnen naar de sludge neigende songs (zie “O.R.B.”) en vooral een heel angstaanjagend atmosfeertje. Denk aan Black Sabbath die een liefdesbaby maakt met King Gizzard & The Lizard Wizard, want de vreemde psychedelica kruipt er hier en daar wel in. Van bij een eerste luisterbeurt ben je meteen verkocht en het zorgt er meteen voor dat het ook bij enkele van onze beren een hoog plaatsje kreeg.
36. London Grammar – Truth Is a Beautiful Thing
De Britse band London Grammar brak in 2013 door met hun debuutalbum If You Wait. De groep werd voornamelijk bekend door het grote stembereik van zangeres Hannah Reed. Vier jaar moesten we op onze honger blijven zitten maar in juni 2017 was het eindelijk zover. We kregen een opvolger genaamd Truth Is A Beautiful Thing. Daarop kregen we een kwetsbare Hannah Reed te horen met vaak een sobere bezetting die af en toe eens uitbarst in iets groots. De rode draad doorheen de plaat is de kwetsbaarheid en ingetogenheid van de nummers. Desondanks die ingetogenheid zit een song als “Oh Woman Oh Man” gebrand in het geheugen van de fans. Als we onze beer mogen geloven is het live zelfs nog magischer dan op plaat.
35. Phoebe Bridgers – Stranger in the Alps
Folk die je hart in duizenden stukjes doet breken. Phoebe Bridgers bracht in september haar melancholische debuutplaat Strangers In The Alps uit. Een verzameling van gevoelens die beschutting bieden voor de storm buiten. Elke luisterbeurt is een ware ontdekkingstocht, verborgen zitten referenties naar onder meer Bowie, Lemmy en The Smiths. Bridgers’ stem streelt over vroegere herinneringen en laat je verdwaasd achter. Zelfmoord, depressie, liefdesperikelen, thema’s die van het geheel een intense, duistere plaat vormen. Combineer dat met weeë melodieën en het resultaat vormt een emotionele eerlijkheid die als soundtrack van druilerige winterse dagen kan dienen.
34. Ty Segall – Ty Segall
Ty Segall, die zich tegenwoordig opgewerkt heeft tot een vaste waarde in de categorie sloddervosrock kwam dit jaar op de proppen met een tweede eponiem album. Weer was het devies: ruig doen, maar ondertussen wel topkunst afleveren. De solo’s doen ons denken aan Josh Homme’s solos op Songs for the Deaf. Meng dit met de nodige dosis Black Sabbath en onze eigen Wallace Vanborn en je krijgt de trip waarin Ty Segall ons 36 minuten en 34 seconden meeneemt. Dit album werd niet voor niks gemaakt in samenwerking met Steve Albini. Als geen ander weet hij mee het organische live-geluid op plaat vast te leggen. De energie- en tempoverschillen doorheen de plaat doen ons sidderen en beven, in goede zin. Dit is zo’n plaat waarvan je ongeveer je hele living door wil slopen. Zo groot is de kick die Ty Segall ons geeft. Reserve meubelen niet bijgeleverd.
33. Nothing But Thieves – Broken Machine
In 2017 ging Nothing But Thieves op z’n eigen benen staan. Met hun debuut, twee jaar geleden, ging de band op tour met Muse en Twenty One Pilots. Is daardoor de theatraliteit nog groter geworden? Grootse meebrulbare refreinen – op maat gesneden voor een stadion- of festivalweipubliek – zijn er in elk geval in overvloed. Energievolle nummers als openingstrack “I Was Just A Kid” of eerste single “Amsterdam” spelen tag team met ingetogener songs zoals “Sorry” of “I’m Not Made By Design”. Degelijk werk met een eigen smoel, maar toch nog op zoek naar dat ultieme nummer dat binnen twintig jaar nog meegebruld zal worden. Misschien staat die wel op de derde plaat?
32. Oddisee – The Iceberg
In deze politieke woelige tijden is er Amir Mohamed el Khalifa die onder de naam Oddisee perfect de hedendaagse polemieken laat weerklinken in zijn album The Iceberg. Een sterk thematisch werk waar je het idee van “identiteit” niet kan wegdenken. Van de titel naar artwork tot muzikaal laat hij de complexiteit van dit concept resoneren. Soul, jazz, r&b en hiphop worden moeiteloos in elkaar gevlochten tot een vlotte mix met een strakke productie. Hoe goed de beats ook mogen vloeien, de lyrics komen keihard aan. The Iceberg is instrumentaal experimenteel en tekstueel recht voor de raap. Alles echter binnen bijtgare songs die vlot binnengaan. De 32-jarige man is al enkele jaren een gekende in de alternatieve hip-hop scene maar het lijkt dat hij met The Iceberg nu ook meer mainstream publiek heeft meegekregen. En dat is meer dan verdiend.
31. Declan Mckenna – What Do You Think About the Car?
Declan McKenna is amper 18 jaar oud, maar mag al op een geweldige carrière terugblikken. Hij stond op zijn zestiende 16 al op het prestigieuze Glastonbury en behoorde vorig jaar bij de geselecteerden voor de BBC Sound Of 2017. Dit jaar kwam er dan eindelijk zijn langverwachte debuutplaat What Do You Think About the Car? uit en is een elf nummers sterke verzameling van protestsongs (“Brazil”) en experimentele pop (“The Kids Don’t Wanna Come Home”). Op zijn plaat deinst hij voor niets terug en uit hij kritiek op religie en politieke machtspelletjes. McKenna gaf met What Do You Think About the Car? zijn generatie een stem die nog lang zal nazinderen.
