Maruja @ Botanique (Orangerie): De (in)spanning breken

Ze hebben er lang op zitten broeden, maar eerder dit jaar verscheen eindelijk het debuutalbum van Maruja. Het vijfsterren-album Pain To Power is een deuropener van jewelste en zindert nog maanden na de release na. Wie het viertal uit Manchester al een tijdje volgt, weet dat het pijn en verdriet als weinig anderen in zijn muziek kan stoppen en dat het er de kracht uit put om door te gaan. Geen wonder dus dat de nummers van Maruja onder de huid kruipen en los van de sentimentele waarde ook steeds een krachtige boodschap bevatten, waaruit iedereen die er nood aan heeft energie kan putten. De optredens errond zijn dan ook geen doordeweekse optredens, maar echt belevingen van haast therapeutische proporties. Het hoeft dus niet te verbazen dat alle kaartjes voor het concert in Le Botanique ruim op voorhand hun rechtmatige eigenaar hadden gevonden.

Maruja heeft geen vaste support mee op zijn Europese tour en dat was goed nieuws voor BEASTS, want dat werd door Le Botanique geselecteerd om het publiek een halfuurtje op te warmen. BEASTS is in ieder geval een vrij recent project en toch kan je bezwaarlijk spreken van een onervaren gezelschap. Het splinternieuwe gezelschap komt namelijk uit de koker van Antoine Romeo, die je misschien nog kan kennen van het ter zielen gegane run SOFA. Met BEASTS bracht hij gisteren een combinatie tussen rap, hardcore, punk en noise, al was dat in realiteit iets minder baanbrekend dan deze cocktail aan genres doet vermoeden. Op zich klonk het desondanks zeker niet verkeerd en zag je dat Romeo een zekere présence had. Of we zijn muziek daarom nog eens zouden opzetten, blijft natuurlijk de vraag, maar wie zich twee keer halsoverkop in het publiek stort om de sfeer erin te brengen, verdient op zich wel een tweede kans.

Het siert een band als de leden de change-over gewoon zelf doen en er zich in hoogsteigen persoon van vergewissen dat alles gereed staat om een topshow te kunnen geven. In dat opzicht heeft Maruja dus punten gescoord en kon het ook gewoon al eens de temperatuur en de elektriciteit in de zaal opmeten. Alles stond dus paraat voor de mannen om iets na negenen hun tocht in te zetten en dat deden ze in de vorm van “Bloodsport”. De vuisten van verzet én voor meer solidariteit gingen voor het eerst de lucht in en saxofonist Joe Carroll maande het publiek al een eerste keer aan om de moshpit open te trekken. Bij het explosieve refrein was het hek al best vroeg van de dam bij een behoorlijk aantal mensen en niets leek een grand cru-concert in de weg te staan. Er waren weliswaar wat discrepanties waarmee de band moest afrekenen. Zo vonden we dat geluid in eerste instantie best stil stond en waren er in tweede instanties ook behoorlijk wat technische problemen met met microfoon van Harry Wilkinson. Zeker bij de eerste twee nummers, wanneer hij van zijn bewegingsvrijheid gebruik maakte, was er een aantal keer een storende feedback die ook verder in het optreden bleef terugkomen.

Om de spanning nog wat hoger op te voeren goochelde Maruja een behoorlijk straf staaltje vakmanschap bij elkaar. Voor “Break The Tension” überhaupt goed en wel begonnen was, werden de fans immers meegetrokken in een uiterst uitgebreide intro waarbij Joe Carroll alsmaar bezwerende tonen uit zijn alto saxofoon wist te blazen. Harry Wilkinson hield zich daarbij wat meer afzijdig, al nam hij als leider van de band bij de start van het nummer wel opnieuw het voortouw. De koortsdroom ging naar een nieuwe dimensie, al botsten we daar weliswaar op een nieuw euvel. De band was vastberaden om te rammen en te overrompelen, maar dat ging naar ons gevoel ten koste van de strakheid en de virtuositeit. De ‘Free Palestine’-chant werd ook nog even ingebouwd om hun standpunt en engagement extra in de verf te zetten.

Als je anderhalf uur de tijd hebt om te spelen en je in die tijdspanne tien nummers brengt, dan kan je al raden dat er behoorlijk wat lengte in de songs zat. Op zich kunnen we een goede opbouw of een slimme outro-jam wel smaken, al hadden we het aan de andere kant toch weer wat fijner gevonden om in de plaats toch nog iets meer van het oudere werk te horen. Tweede ep Connla’s Well was best wel goed vertegenwoordigd met ruim drie nummers en met vrij centrale posities voor die nummers. Zo was er met “Zeitgeist” in de buik van de set een heerlijk jazzy begin dat uitmondde in een agressieve orkaan aan klanken. Wie de orkaan kent, die weet dat er andere weerfenomenen om de hoek loeren en dat was gisteren ook het geval. Grijze donderwolken hingen boven de Botanique en dan kan een donderslag wel eens voor fraaie lichtflitsen zorgen. Helaas flitste “Thunder” iets minder bezwerend en intens dan gehoopt, en botsten we ook hier weer op het zelfde symptoom van eerder. Maruja wou het hard en verschroeiend brengen, alleen voelde die geluidsmuur daardoor net iets te geforceerd aan. Ook de saxofoon kwam er deze keer wat moeilijker uit en kon moeilijk boven de rest uittoren.

Voor een bloedmooi moment zorgde gisteren “Saoirse”. Het nummer is op plaat een song die erbovenuit steekt en ook live is het er eentje dat best wel indruk weet te maken. Het is vooral de tekst van het refrein die simpel, doch zeer pakkend overkomt. Het zijn de verschillen die ons mooi maken! Zangtechnisch bracht Wilkinson dat weliswaar niet op de meest zuivere manier, maar de intenties en het sentiment bleven wel mooi intact. Het laatste halfuur was met “The Invisible Man” aangebroken en eindelijk hadden we het gevoel dat we naar dé Maruja aan het kijken waren die we hadden verwacht. Pakkend, meeslepend, grensverleggend en meesterlijk in het vinden van een balans tussen uithalen en zalven. ‘De waarheid doet al eens pijn’ was de niet mis te verstane boodschap van het nummer en dat hakte er mede door de saxofoon nog een stukje harder in. Voor “Look Down on Us” predikte de band nog dat niet de immigranten het probleem zijn, maar de miljardairs die te weinig belastingen betalen. De boodschap van het nummer moest dus niet ver gezocht worden. De massa kon in ieder geval nog eens kolken en deed dat ook best stevig. Op deze noot had Maruja gerust kunnen eindigen, al wilden het nog een laatste acte de résistance opvoeren. Voor “Resisting Resistance” gingen de vuisten van de honderden in de zaal de lucht in en wat volgde was een stilte vol solidariteit en eenheid. Muzikaal hield de band het deze keer grotendeels instrumentaal en de grootse agressieve uithalen bleven ook op zak.

Na het vijfsterrenalbum kregen we gisteren dus een drie-en-een-halve-steroptreden. Maruja bracht fasegewijs een emotionele diepgang van bloedstollend kaliber, al ontbrak voor ons over grote lijnen gezien toch de ‘alles-of-niets-‘ / ‘hongerige’-mentaliteit om ze een grote onderscheiding te kunnen geven. Misschien hadden we na hun passage in 2023 op Les Nuits Botanique – toen ze in een double bill met Courting alles en iedereen verbluften in de Rotonde – de lat net iets te hoog gelegd en had het concert gisteren voor ons niet de impact die we op voorhand hadden verwacht. Daarnaast vonden we ook gewoon dat de groep uit Manchester net iets te hard wou spelen en de uitgetrokken nummers ten koste gingen van de strakheid en compactheid van de set. We worden graag overdonderd door Maruja, maar gisteren lukte het de band niet helemaal.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Bloodsport
Trenches
Break the Tension
Zeitgeist
Thunder
Born to Die
Saoirse
The Invisible Man
Look Down on Us
Resisting Resistance