Kingfishr @ La Madeleine: Hengelen naar meer

In het leven moet je soms je hart volgen en gaan voor je passie. Bij Kingfishr waagden de leden een paar jaar geleden de sprong en ondertussen is de groep uitgegroeid tot een van de leukste folkbands van het moment. De Ieren leerden elkaar kennen aan de universiteit van Limerick en leken voorbestemd voor een saaie kantoorjob, maar hun voorliefde voor banjo’s en kampvuurmuziek was net iets te groot om er niets mee te doen. Sinds ze in 2022 debuteerden met eerste single “eyes don’t lie” gaat het gestaag bergop voor het drietal. In 2024 charmeerden ze op The Slope van Rock Werchter het publiek met toegankelijke indiefolk en deze zomer speelden ze enkele dagen voor de release van hun debuutalbum Halcyon nog een zeer plezante show in de Marquee van Pukkelpop. De band tussen Kingfishr en België is tot dusver bijzonder hartelijk en dat was ook te voelen tijdens de uitverkochte show in La Madeleine in Brussel, waar weliswaar ook een hele hoop enthousiaste Ieren aanwezig waren.

De Britse singer-songwriter Jack Cullen heeft al zes jaar niet meer in Europa gespeeld. Van Kingfishr mag hij nu zowaar de hele reis maken en daar had hij zich goed op voorbereid. Een zelfgemaakt spandoekje met zijn naam op werd nog redelijk charmant opgesteld en onderstreepte zijn DIY-mentaliteit. De bebaarde man met pet liet zich live bestaan door een goede vriend en probeerde met meerstemmigheid de gevoelige snaar van het Brusselse publiek te raken, maar was daarvoor net niet onderscheidend genoeg. De nummers waren allemaal wel best mooi, maar waren ook allesbehalve origineel en klonken als iets wat we al heel vaak hebben gehoord. Zijn versie van Olivia Deans “Man I Need” kreeg nog wel wat luisterende oren, maar voor de rest van de set werd hij waar wij stonden overstemd door het geroezemoes. Een zekere sympathie heeft Jack Cullen hoe dan ook bij ons kunnen opwekken, maar of dat genoeg is om het ver te schoppen, wagen we in twijfel te trekken.

Wie Kingfishr eerder deze zomer aan het werk zag, zal opgemerkt hebben dat het voor een quasi identiek begin ging als opener van de show. De band speelde een spanningsopbouwende intro alvorens Eddie Keogh het podium kwam opgestormd met “I Cried, I Wept”. Als enthousiast begin kon dat alvast tellen en het zorgde vrijwel meteen voor een losse sfeer. Het was nota bene ook een van de weinige nummers waarbij Keogh geen gitaar in de hand had en van die vrijheid maakte hij aardig gebruik door ongeremd heen en weer te dartelen op het podium. Bij het daaropvolgende “Shadow” kreeg hij een gitaar in de hand geduwd en werd de sfeer al iets knusser. De toffe energie bleef hoe dan ook hangen, en dat veranderde niet meer tot aan het einde van het concert. Ook wel opmerkelijk, met “My Friend Mac” dook er redelijk vroeg en een beetje onverwachts een gloednieuw nummer op in de setlist. Het luisterde in ieder geval leuk weg!

Kingfishr is in best korte tijd snel gegroeid en dat zag je nog het best aan het aantal gitaren dat ze hadden meegenomen in hun flight case. Tussen elk nummer door werd er van gitaar gewisseld, al bleef de banjo wel zo goed als altijd over iemands schouders hangen. Michèle Cuveliers hart zullen ze daarmee iets minder snel veroveren als we haar Humo-column uit 2023 mogen geloven, maar van dat ‘banjogepluk’ werden er gisteren in hartje Brussel wel meer dan duizend mensen gelukkig. Een van de traditionele banjo-hoogtepunten van het concert is al een sinds hun begindagen “Shot in the Dark”. Voor het nummer nemen ze telkens plaats in het publiek om samen het liedje in de meest pure vorm te brengen en dat was ook gisteren onlosmakelijk een groot succes. De verbondenheid tussen publiek en band zat goed, zeker omdat er ook een groot aantal Ieren was afgezakt naar La Madeleine.

Na een ingetogener stuk volgde er eigenlijk elke keer weer een uptempo nummer. Met “Man on the Moon” zwengelden ze het concert weer wat aan, terwijl ze direct erna met behulp van “Next to Me” weer voor een knus moment zorgden. Keogh bleek vocaal wel niet in zijn allerbeste doen, maar zelfs op halve kracht deed hij het nog meer dan behoorlijk. Voor het nog onuitgebrachte “The Blade” moest hij gelukkig niet al te veel zingen en kon hij zelfs zijn mondharmonica-skills bewijzen. Op die manier kreeg het concert wel weinig hoogtes, maar oppervlakkig voelde het desondanks nooit. Na het al iets oudere “Diamonds & Roses” kregen we met “Ways To Change” zowaar nog een derde unreleased track te horen, al was deze toch wel de minste van de drie. Het nummer klonk nogal voorgekauwd en had weinig flair.

Kingfishr zal er in de toekomst vooral over moeten waken dat het zijn authenticiteit en eigenheid niet verliest. Hier en daar zoekt de Ierse band nu al een zekere ‘bombast’ op, maar net in de knusheid is ze naar ons gevoel nog steeds het sterkst en liggen de meeste mogelijkheden om universele en authentieke folkmuziek te brengen. Voor “Killeagh” werd het publiek nogmaals uitgebreid bedankt voor het ondersteunen en het mee mogelijk maken van hun droom en wat volgde was een glorieus gemeenschapsgevoel waarbij heel La Madeleine voor even een Ierse staatsburger werd. In de bisronde schuwden ze ook nog best wel wat risico’s, al vonden we het wel ludiek dat Eoghan McGrath met zijn banjo als een echte troubadour de trappen af ging en uiteindelijk mee “eyes don’t lie” inzette. Keoghs stem was inmiddels vermoeid, al was er met “Caroline” om af te sluiten wel nog een meezinger waarbij hij zelf wat minder nadrukkelijk moest zingen. Hopelijk herstelt hij snel, want ze zijn nog maar net begonnen aan een vijf weken durende tour.

En zo zat de eerste eigen zaalshow in België er na ruim zeventig minuten banjo-plezier op. De gunfactor bij Kingfishr is naderhand nog steeds aanwezig en je voelt dat deze Ierse bende enorm veel voldoening haalt om samen op een podium te staan. Het valt dan ook vooral te hopen dat ze nog een heel eind trouw kan blijven aan zichzelf, de warmte kan blijven uitstralen in elke tokkel op de banjo en vooral live stappen kan blijven zetten. De machine is nu al best goed geolied en gezien hun wederkerende dankbaarheid hebben we het gevoel dat Kingfishr nog wel een zaaltje groter kan spelen zonder aan kracht te moeten inboeten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

I Cried, I Wept
Shadow
Heart in the Water
My Friend Mac
Gloria
21
Shot in the Dark
Man On the Moon
Next To Me
The Blade
Diamonds & Roses
Ways To Change
Killeagh
Anyway

eyes don’t lie
Caroline