© CPU – Nathan Dobbelaere
‘De pot op met je Allerzielen!’, moeten de boekers van de Ancienne Belgique een tijd geleden gedacht hebben. In plaats van de dag traditioneel in stilte en warmte af te sluiten, stond er op deze sombere zondagavond zowaar een feest gepland dat een volksverhuizing onder indieheads op de been bracht. Wet Leg werd in 2022 nog gelauwerd als dé indiehype aller indiehypes, maar tekende pas eerder dit jaar voor een volwaardige comeback en bevestiging. Dat dat zijn vruchten afwierp, mag blijken uit de statistieken. Een uitverkochte AB stond te popelen om de positieve signalen van de festivals afgelopen zomer ook in een zaal mee te maken én nieuwe plaat moisturizer (bijna) in z’n geheel live te zien.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De eer van de opwarmer was toebedeeld aan Faux Real, twee Frans-Amerikaanse broers die momenteel de vaste kompanen van de hoofdact vormen. Aanvankelijk leek ons dat nog een ietwat bizarre mismatch, gezien de twee met hun dansbare elektro- en dancepop een heel eind verwijderd liggen van Wet Leg zelf. Niets bleek minder waar. De geestige choreografie en gevaarlijk dansbare nummers van de broers werkten vanaf minuut één en kregen tegen het eind zelfs bijna heel de zaal mee aan het dansen. Een zeldzaamheid voor een voorprogramma, maar met een show als deze krijg je (los van de sporadische morrende 50-plusser) iedereen mee, ongeacht het moment of de bühne.
Over die 50-plussers gesproken: de AB kende een opvallend groot leeftijdsverschil gisteren, van het vermaledijde gen-z tot de boomers zowaar. Wet Leg brengt dus generaties samen, al treft het met haar tijdloos geluid natuurlijk wel heel wat doelgroepen. De aanwezigen kregen alleszins al snel gelijk. Onder de vlammende openingsriff van “catch these fists” besteeg Rhian Teasdale al spierballenrollend het podium en nam ze de horde fans net voor het podium meteen mee op sleeptouw. Het nummer is intussen een vaste waarde geworden in de livesets van het vijftal en bewijst ook telkens weer zijn waarde. De avond werd ruig en gedurfd afgetrapt, dus was de toon meteen gezet.
© CPU – Nathan Dobbelaere
De openingssalvo’s bleken meteen ook het eerste zwaartepunt van de avond te zijn. Hitjes als “Wet Dream” en “Oh No” volgden mekaar zonder veel aarzeling op en werden elk op hun beurt nog een tikkeltje luider meegezongen dan het vorige. Ook werd het al snel duidelijk dat de band stappen heeft gezet in de ontwikkeling van haar livesound. Het geluid klonk in zijn geheel nét iets vuiler, nét iets snediger en nét iets scherper dan het in de begindagen was. Ongetwijfeld heeft de songwriting van die nieuwe plaat daar zijn invloed op gehad, maar het brengt ook de oude songs naar een hoogte die ze vroeger niet bereikten. Waar het verhoopte effect op de zomerfestivals nog wat zoek bleef, was een zaal als de AB dus wél de juiste setting.
De hitjes uit Wet Leg zorgden voor de grootste ambiance, de muzikale hoogstandjes vonden we dan weer in de deepcuts uit moisturizer. De hoekigheid en de scherpe kantjes uit worp twee zorgden in de studio al voor een geluid dat voller en spannender was, maar missen dat effect live ook allerminst. Neem bijvoorbeeld songs als “don’t speak” of het snedige “pillow talk”, die rammeliger en fuzzier klonken dan we óóit van de band te horen kregen. Aan de andere kant van het spectrum krijg je dan “pokemon” op je bord, dat met zijn zweverigheid en lichtvoetigheid op zijn manier de sleur even doorbreekt. De eentonigheid die hen vroeger toch iets te vaak parten speelde, is op die manier voor een groot deel geschiedenis geworden. Niet alle nummers grepen ons bij het nekvel, maar een dipje kende de set op die manier eigenlijk niet.
© CPU – Nathan Dobbelaere
In de buik van de setlist werden de plekjes dus niet onterecht vooral voorzien voor de nieuwe nummers, die met de sobere maar flashy productie allerminst onenthousiast werden onthaald bij het publiek. De band probeerde er bovendien ook zelf wat de schwung in te houden, met het occasionele handjesgeklap of het meezingmoment op “u and me at home”. Op het echte hoogtepunt was het echter wachten tot net voor en net na de onderbreking. “Too Late Now” en “CPR” rondden de reguliere set af met twee individuele knallers, waarna ui-ter-raard “Chaise Longue” als piekmoment werd gekozen tijdens de encore. Gek genoeg verre van het best klinkende nummer van de avond, al gaan we de ‘Excuse me – what?’ vermoedelijk nooit beu geraken. “mangetout”, populairder bij de menigte dan verwacht, was tot slot geen slecht sluitstuk, maar zorgde dan ook weer niet op een verhoopt moment suprême. Soit, who cares.
Om er de titel ‘beste concert van het jaar’ op te plakken, is een paar bruggen te ver. Daarvoor klonk het geluid van Teasdales stem bijvoorbeeld niet steeds helder genoeg of werden we nooit echt omvergeblazen. In het verlengde van de plaat klonk alles wel prima of beter, en dat is zeker geen slechte standaard. Wet Leg heeft duidelijk het juk van die debuutplaat afgeschud en is zich qua songwriting en performance gaan diversifiëren. De transformatie van jonge veulens tot een volwassen topband is dus eindelijk compleet. Waar we vroeger dan op onze honger bleven zitten, worden die gaatjes nu dus wel gevuld. De band heeft stilaan niets meer te bevestigen, maar is opgeklommen tot vaste waarde die bovendien nog eens een opmerkelijk grote fanbase achter zich heeft. En live zijn ze bijna – bijna top!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
catch these fists
Wet Dream
Oh No
Supermarket
Being In Love
don’t speak
jennifer’s body
liquidize
Ur Mom
pond song
pillow talk
pokemon
davina mccall
u and me at home
Too Late Now
Angelica
CPR
Chaise Longue
mangetout
