Wie zich ooit heeft afgevraagd hoe een kruising tussen The Cure, The Murder Capital en Interpol zou klinken, krijgt daar anno 2025 een helder antwoord op dankzij Croíthe. Caodán Connolly (zang en gitaar), Ben Byrne (gitaar), Frances Barron (bas) en Keevy McGowan (drums) komen nog maar pas van de schoolbanken en stellen ons al meteen vol trots hun debuut-ep voor. A Brief Respite ademt zowel urgentie als kwetsbaarheid. Echo’s van hun invloeden zijn hoorbaar, maar Croíthe weet die om te vormen tot een eigen klank: donker, meeslepend en verrassend volwassen. Ze koppelen de intensiteit van postpunk aan een gevoel voor poëzie en gooien daar nog eens een flinke scheut shoegaze bovenop als kers op de taart. We leggen de lat misschien hoog met deze omschrijving, maar geloof ons: A Brief Respite blaast je nog steeds moeiteloos omver.
Opener “Feed My Head” laat geen seconde onbenut. In nauwelijks twee minuten stuwt Croíthe alle energie naar de oppervlakte, zonder ook maar even gas terug te nemen. Het is een korte, maar intense uitbarsting, waarin de band bewijst dat urgentie niet in lengte zit, maar in overtuiging. Vanaf de eerste tel wordt de luisteraar meegesleurd in een ritmische roes die moeiteloos standhoudt tot de laatste noot. Waar hun eerdere werk vooral baadde in sombere postpunkkleuren, durft Croíthe hier iets nieuws te proberen. De duisternis is er nog, maar ze wordt verzacht met een zekere lichtheid, een melancholische warmte die bijna dansbaar aanvoelt. Het nummer heeft iets dromerig nostalgisch, zonder aan kracht in te boeten.
“The Diver” is misschien wel het ideale nummer om nieuwe luisteraars kennis te laten maken met Croíthe. Schijnheilige gitaren, een dreigende tamboerijn en poëtische teksten vatten de essentie van de band perfect samen in iets meer dan vier minuten. Ondanks de duistere klank en sombere ondertoon heeft het nummer een opvallende catchyness die lang in je hoofd blijft hangen. De combinatie van melancholische strofes en energieke refreinen zorgt voor een spannend contrast dat typerend is voor hun geluid. Je hoort een band die niet bang is om grenzen op te zoeken en emotie te laten botsen met ruwheid. De toevoeging van enkele spoken word-fragmenten, zwaar bewerkt met effecten, maakt het geheel extra gelaagd. En natuurlijk ontbreekt een laatste, explosieve uitbarsting niet, integendeel: die komt royaal aan bod en laat de luisteraar met een mengeling van onrust en bewondering achter.
Vanaf de eerste noten wekt “I Heard, I Saw” een gevoel van zachte melancholie op. De warme gitaarlijnen en het breekbare stemgeluid van Caodán Connolly lijken rechtstreeks uit een halfvergeten herinnering te komen. Er zit iets geruststellends in die eerste momenten, alsof de tijd even vertraagt. Langzaam begint de muziek zich open te vouwen. De gitaren krijgen meer scherpte, Ben Byrne drukt zijn distortion pedaal in en McGowans drums brengen een hartslag die het geheel doet ademen. Wat klein en intiem begon, groeit uit tot iets groters, een klankwereld die tegelijk troostend en ongrijpbaar is. Tegen het einde lost alles weer op: de contouren vervagen, de melodie glijdt uiteen en laat slechts een waas van geluid achter. Het voelt alsof je door een droom wandelt die langzaam oplost in het ochtendlicht; mooi, vluchtig en onmogelijk vast te houden.
“The Lovers” daarentegen, voelt als een schreeuw die recht uit de onderbuik komt, een mengeling van verlangen, woede en ontnuchtering. Het is geen liefdeslied in de klassieke zin, maar een emotionele uitbarsting over de verhouding tussen mens, stad en creativiteit. Dublin wordt hier niet bezongen als romantische thuishaven, maar als een plek waar kunstenaars voortdurend botsen met de realiteit van geld en overlevingsdrang. Frontman Caodán Connolly gebruikt het nummer om te tonen hoe kunst en liefde kunnen fungeren als een vluchtweg uit een systeem dat zelden ruimte laat voor kwetsbaarheid. De eerste klanken zetten meteen de toon: nerveuze gitaren, scherp en broos tegelijk, kondigen iets onvermijdelijks aan. Daaronder gromt een baslijn die in de maag slaat, aangedreven door een zware, pulserende drum. De tamboerijn klinkt als een alarmsignaal, gevolgd door een bezwerende ‘laaa lalalaaa’ die tegelijk verleidt en verontrust. De voorbode van een totale uitbarsting. Vervolgens razen de gitaren en snijdt de stem van Connolly door het lawaai heen, balancerend tussen tederheid en waanzin. Niets aan “The Lovers” is gladgestreken: het is rauw, onstuimig en oprecht. Postpunk met hart en wonden bloot.
Voor fans van fysieke media is er nog een extraatje toegevoegd aan A Brief Respite. “Soldier” werd afgelopen zomer reeds uitgebracht en maakt eigenlijk geen deel uit van de ep, maar vinyl- en cd-liefhebbers krijgen deze er toch mooi bij. “Soldier” vormt uiteindelijk zelfs het meest tedere moment. Een rustig getokkel en Connolly’s breekbare stem zetten de toon, waarna het nummer zich langzaam opent met subtiele lagen die elkaar voorzichtig aanvullen. Niets voelt gehaast; elke klank krijgt de ruimte om te ademen. Geleidelijk wordt het geluid voller, maar nooit zwaar, alsof je langzaam wordt opgetild en door een zachte nevel van klanken zweeft. De stem raakt steeds verder op de achtergrond, tot ze bijna oplost in het geheel. Wat overblijft is een gevoel van rust en gewichtloosheid, een kalme afsluiting die nog even nazindert nadat de stilte is teruggekeerd. Een gevoel dat volledig in contrast staat met de zware lading van de teksten die Croíthe opnieuw zo poëtisch weet te formuleren.
Met A Brief Respite levert Croíthe een overtuigend visitekaartje af: intens, poëtisch en oprecht. De ep laat een band horen die haar postpunkbasis gebruikt om nieuwe richtingen te verkennen, zonder haar rauwe kern te verliezen. Elk nummer ademt een andere stemming, maar samen vormen ze een geheel dat zowel kwetsbaar als krachtig klinkt. De toekomst van alternatieve rock lijkt in veilige handen en daar draagt Croíthe zeker en vast aan bij. Nu rest ons enkel nog te wachten op een Belgische datum om deze rockers live aan het werk te horen.
Ontdek “The Diver”, ons favoriete nummer van A Brief Respite, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
