De vierde editie van Sound Track is intussen al enkele weken bezig, met voorrondes in Vlaanderen en Brussel waarop heel wat artiesten meedongen naar een plaats in de provinciale finale. De Brusselse voorrondes kwamen gisteren ten einde in de VOLTA, een hip muziekcentrum op de site van het voormalige Delhaizehoofdkwartier in Molenbeek. Wij waren er zelf ook bij om te beoordelen hoe de zes laatste artiesten het er precies vanaf brachten, en het viel alvast op dat iedereen een aardige fanbase had meegebracht: de zaal zat immers van in het begin goed vol voor Neroli, MeyanDR, Nemode, Eden Fern, Cabbage Ego Death en senna JMB.
Het zangduo Neroli, bestaande uit de zussen Assia en Lyna, mocht de spits afbijten. Meer dan akoestische gitaren, eenvoudige percussie en hun eigen stem hadden ze niet nodig om hun dromerige, intieme pop- en folkrock ten beste te brengen. “Carousel” begon nog met een valse start, maar nadien vloeiden de akoestische tokkels vlotjes in de zaal en kwam meteen de knappe samenzang tussen het duo naar voren. Ook de nieuwe single “Healing Words” werd knap gebracht als zomerse dreampop, maar toch wisselden de zussen ook voldoende af met wat uptempo materiaal. Het publiek reageerde de hele tijd enthousiast op de knappe songs, niet in het minst omdat Assia en Lyna hen vlot en spontaan toespraken. Neroli was dan ook een sterke opener die de lat meteen hoog legde voor wat nog zou volgen.
Na de zachte kampvuurmuziek van Neroli was het aan Jan Heirman, alias MeyanDR, om het tweede podium te beklimmen. Al snel werd duidelijk dat zijn muziek een stuk minder toegankelijk zou zijn dan die van de openers. Vanachter zijn drumstel stuurde Heirman een reeks atypische ritmes de zaal in, gedragen door hypnotiserende loops en zware soundscapes. De verrassing was compleet toen de mysterieuze man die tot dan toe rustig achteraan het podium had gezeten, plots naar voren kwam en indrukwekkend begon te zingen in een onbekende taal. Het bleek te gaan om de Iraanse zanger en setarspeler Shahab Azinmehr, die met zijn magische stem een prachtige bijdrage leverde in het Farsi. De begeleidende ritmes en soundscapes van Heirman varieerden van dromerige toetsen en jazzy ritmes tot aanstekelijke blieps en dansbare beats. MeyanDR was misschien niet het meest toegankelijke optreden van de avond, maar zeker wel een van de interessantste.
Nemode, dat is de tweeëntwintigjarige Nina Moragues achter de drumkit en de vijfentwintigjarige Furio Baroncelli op gitaar en zang. Het duo had er meteen duidelijk zin in, want van in de eerste seconden werd het publiek al enthousiast aangespoord om de handen in de lucht te gooien. Wat volgde was dan ook een set boordevol energie, waarin de enthousiaste gitarist meermaals over het podium sprong en het publiek veelvuldig werd betrokken. In sommige songs nam Moragues de zang (deels) voor haar rekening en haar heldere, dromerige stem zorgde voor een prima afwisseling, maar helaas kwam ze niet altijd even sterk door de geluidsmix. Het duo speelde niet foutloos (zo was de zang niet altijd even strak en het gitaarspel af en toe slordig) maar hun energie maakte dit meer dan goed.
Na het gitaar- en slaggeweld van Nemode was het aan Eden Fern om het publiek te overtuigen. Zanger Cedric Zwaenepoel werd vergezeld door een funky gitarist en een toetsenist die zorgde voor beklijvende elektronica en interessante samples, maar de frontman zorgde voornamelijk zelf voor het kippenvel. In de bindteksten sprak hij immers openlijk over zijn burn-out en de overwinning van zijn alcoholproblemen en dat maakte het optreden des te persoonlijker. Muzikaal stond de band ook met sterk materiaal op het podium: “Colours” vloeide zacht de zaal in maar liep uit in een strakke gitaarexplosie, “Nosedive” trapte af met een zachte pianoriedel maar mondde dan weer uit in stevige elektrobeats. Naarmate de set vorderde raakte Zwaenepoel ook meer en meer in zijn element, waardoor de energie en het intiem karakter van de show alleen maar toenamen. Eden Fern zette dan ook een sterke set neer die bijzonder goed gesmaakt werd door de zaal.
De prijs voor de meest bizarre act had zonder twijfel naar Cabbage Ego Death mogen gaan. Hoe anders verklaar je een duo dat op de tonen van atypische ritmes en elektronica de voordelen van kool in dichtvorm declameert? Toch klopte het geheel verrassend goed, en was duidelijk dat de muzikanten grondig hadden nagedacht over hun concept. In “Composthoop” werden in een verbazend vloeiende rapflow een hele reeks groenten (voornamelijk kolen) opgesomd. We hoorden ook een nummer over een slijmerige slak, gedragen door een funky gitaarriedel en basloop, terwijl “Melancholiflower” met zijn overdreven droef orgeltje uitmondde in een opzwepende finale vol pompende beats. Seasick live zorgde uiteindelijk voor de ultieme climax, met beats die rechtstreeks uit de nineties leken weggelopen en het voorste publiek moeiteloos aan het dansen kregen. Al bij al was Cabbage Ego Death doordacht, grappig en goed, maar ook iets te bizar en vergezocht om een podiumplaats te veroveren.
Na alle bizarre uitstapjes was het met senna JMB tijd voor een meer reguliere band. Het project van de Brusselse artiest Johan Marc Baeten bracht een eigenzinnige mix van rap, experimentele pop, postpunk en elektronica. Badend in rook en zachte lichten ademde het optreden een dromerige en weemoedige sfeer. De set opende mysterieus en sfeervol, waarna de combinatie van elektronische drums, duet-zang en postpunkgitaren zorgde voor een energieke afwisseling. We hoorden heel wat catchy flows en ritmes, maar evengoed zachte pianolagen en treffende postpunkuitstapjes. Helaas kwam de kracht in de set iets te traag op gang en zagen we pas in de tweede helft voldoende drive en urgentie om echt te beklijven.
Sound Track had een gevarieerde en sterke affiche samengesteld voor de voorronde in VOLTA, en het publiek was helemaal mee met de sfeervolle mix van genres en persoonlijkheden. De kwaliteit was de hele avond bovengemiddeld, dus wij zijn bijzonder benieuwd om te weten wie zal doorstoten naar de finale. Dit wordt pas na alle voorrondes bekend gemaakt, maar wij vatten hieronder toch even onze top drie samen:
3. Neroli
2. MeyanDR
1. Eden Fern
De selectierondes van Brussel zijn nu officieel achter de rug, maar op veel plekken in Vlaanderen kan je de volgend weekend nog terecht voor straffe optreden. Een overzicht daarvan vind je hier.
