Jacob Alon had welgeteld een goed getimede snik nodig om ons volledig in vervoering te brengen. Het pad van de Schotse singer-songwriter volgen we nu al ruim een jaar op de voet nadat hun ons het afgelopen jaar nog volledig tot rust bracht op het Dageraad-podium op Live /s Live. Sindsdien is er veel veranderd. Begin september loste Jacob een ontwapenende debuutsingle met “Fairy In a Bottle“. Het visitekaartje werd er eentje waarbij de puurheid, de eerlijkheid en de gave er vanaf spatte. De rode loper naar debuutalbum In Limerence werd meesterlijk uitgerold met nog een aantal imponerende nummers. Sinds eind mei ligt de creatie nu in de rekken en dat is er eentje die het certificaat met vijf sterren meer dan verdiend.
Het parcours van Jacob Alon kan je best omschrijven als hobbelig. Opgroeiend deed Alon in de Schotse stad Dunfermline, een stadje in de schaduw van de hoofdstad Edinburgh, waar nogal weinig te beleven valt en waar de meeste mensen nogal vasthouden aan oubollige principes. Jezelf zijn en bovenal je eigen identiteit ontdekken in een dergelijke omgeving speelde Jacob parten en na een paar moeilijke maanden vond hun onderdak in een gemeenschap van gelijkgezinden. Het is ook daar dat een groot deel van de nummers van In Limerence geleidelijk aan vorm kregen. Uiteindelijk werden de twaalf tracks samen met gevierd producer Dan Carey (werkte onder andere samen met Fontaines D.C., Wet Leg en Kae Tempest) afgewerkt in diens studio in het zuiden van Londen.
In Limerence is een album geworden waar een hoop verschillende emoties op verwerkt werden. Van diepgravende trauma’s tot nummers over de liefde en de lust; de verzameling aan songs is een gevoelsplaat geworden waar voor ieder belangrijk sentiment een poëtische vertolking werd voorzien. Na het inleidende gitaargetokkel op “Glimmer” is “Of Amber” een nummer dat meteen de aandacht trekt. Het is de melancholische snik in de stem van Jacob Alon die zich meteen in je oor nestelt en waar je met volle aandacht naar luistert. Het is de fragiliteit die zowaar wat aan Jeff Buckley of Adrianne Lenker doet denken, maar dan uiteraard met een volledig eigen timbre en gevoel. Iets minder breekbaar, maar daarom niet minder ontroerend gaat ook “Don’t Fall Asleep” naar het hart. Alon laat in vier en een halve minuut herinneringen tot fictie verwerven en creëert op het nummer een gevoel van verbinding tussen mensen die elkaar niet kennen. In zekere zin is “Don’t Fall Asleep” een utopie, maar wel eentje die enorm veel parallellen met de werkelijkheid vertoont.
Het gros van het album is opgebouwd rond dezelfde elementen: een akoestische gitaar, sfeervol getik op drumvellen en de smachtende zang van Jacob Alon. Vernieuwend is het dus allesbehalve en daar is naar onze bescheiden mening ook weinig nood aan als je naar nummers als “Confession” en “Liquid Gold 25” kijkt. De pure eenvoud siert net deze creaties nog meer en geeft je als luisteraar tijd en ruimte om je te laten meeslepen door het verhaal. Het zijn in zekere zin trage groeiers die bij elke luisterbeurt aan schoonheid en betekenis winnen. Ook “I Couldn’t Feed Her” mag zich tot die categorie rekenen. Op het eerste gehoor is het geen nummer dat per se opvalt, maar door de ritmiek en de opbouw wikkelt het je uiteindelijk toch moeiteloos rond je vingers.
De balans op In Limerence zit meer dan goed en over de volgorde van nummers is tamelijk goed nagedacht. Zo is “Elijah” in de buik van het album een sierlijk nummer dat weinig meer nodig heeft dan gevoelvol getokkel op de gitaar en een paar prachtige uithalen. Aangedaan zijn we dan weer door het verhaal op “August Moon”. In onverbloemde taal zingt Jacob over hun eigen ervaring tijdens een vakantie die getekend is door zelftwijfel en geweld. In een fluwelen arrangement opent de Schot een diepgaande wonde die nog steeds sporen achterlaat en die met een pakkend slot niemand onbewogen laat. Zelden hoorden we pijn en vertwijfeling zo reëel tot uiting komen. In de nasleep van “August Moon” geeft “Home Tapes” een klein contrast. In het nummer horen we geen gezang, maar wel een paar onschuldige geluidsopnames van Jacob’s kindertijd die de brug vormen naar de laatste drie nummers.
De eindfase van In Limerence is er nog eens eentje die aangrijpt en waar de piekfijne composities voor opverende haartjes op de armen zorgen. Het serene “Zathura” is knap geproduceerd en neemt ons mee naar het hiernamaals waar prachtige weilanden, bosrijke gebieden en zingende vogels zich ontfermen over de engelen die te vroeg zijn heengegaan. Het zijn dergelijke metaforen en woordstromen die van In Limerence een knap staaltje poëzie maken. Ook debuutsingle “Fairy In a Bottle” maakte op deze wijze indruk en komt kort voor slot feilloos tot haar recht. Het einde van Jacob’s debuut is uiteindelijk bitterzoet. Op “Sertraline” laat hun voor het eerst de gitaren achterwege en zijn het onder meer strijkers die voor de laatste noten mogen zorgen. De sobere track staat symbool voor het moeilijke parcours dat Jacob Alon heeft moeten afleggen om tot dit punt te kunnen komen.
In Limerence maakt indruk, ook zonder daarvoor een vernieuwende weg voor te moeten inslaan. Het zijn stuk voor stuk nummers die dicht bij het hart staan. Een hart van het peperkoeken soort dat net iets te veel heeft moeten kennismaken met de schaduwzijden van de mensheid. Een debuutalbum meteen met vijf sterren en een hoop lof bekronen, lijkt op het eerste gezicht misschien wat voorbarig, zeker als we kijken naar de groeicapaciteiten van de artiest in kwestie. Maar wie de tijd neemt om het album te beluisteren, te voelen en te begrijpen, zal al snel tot de conclusie komen dat In Limerence een meesterlijke momentopname is die ook over jaren nog zal raken. Een album en een artiest om te koesteren!
Op zaterdag 14 juni staat Jacob Alon op Best Kept Secret in het Nederlandse Hilvarenbeek. Op meer speeldata, waarvan hopelijk ook een paar in België, is het nog even wachten.
Luister naar “August Moon”, ons favoriete nummer van In Limirence, in onze in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
