SKLOSS bracht dit jaar zijn debuutalbum The Pattern Speaks uit. SKLOSS is nog steeds een in de echt getrouwd paar en die deelgenoten van een trouwboekje zijn Karen Skloss en Sandy Carson. Door de wereldwijde lockdown enkele jaren terug zaten man en vrouw ook vast in hun huis, dus besloten ze om samen te jammen en die jams werden songs en meer songs en nog meer songs. Een korte tour door Europa brengt hen nu naar het sympathieke 4AD in Diksmuide, de Middeleeuwse stad die na de Eerste Wereldoorlog weer steen voor steen werd opgebouwd.
Om half negen werden er echter eerst vier jonge gasten uit Kortrijk verwacht en dat was Divided. Het viertal zette een muur van keihard geluid neer om U tegen te zeggen. We kregen met Pepijn Vandaele een drummer te zien en te horen die ook voor de zang de honneurs waarnam. Eerlijk, zelden hebben we iemand met zoveel kracht, overtuiging en plezier zien drummen en brullen tegelijkertijd. Het kwartet kreeg een halfuur om de zaal op te warmen zoals dat heet, maar had al na twee minuten genoeg om daar een wall of sound neer te zetten die horen en zien deed vergaan. De band is perfect op elkaar ingespeeld en had er zichtbaar ontzettend veel plezier in om in Diksmuide op het podium te staan. De lichteffecten waren trouwens ook grandioos, wat de beleving veel meer dan ten goede kwam. Vandaele bedankte de organisatie en zeker ook de mensen in de keuken en dat vonden we gewoon echt heel sympathiek. Het publiek oordeelde, net als ons trouwens, dat Divided zeker nog serieuze brokken zal maken. Dit is een steengoede band die op hoop en al dertig minuten liet horen dat een grote, muzikale toekomst zeker tot de mogelijkheden behoort!
De instrumenten, de versterkers en het drumstel van de mannen van Divided mochten dan plaats maken voor het materiaal van het duo SKLOSS. Er bleven dus nog enkele gitaarversterkers over en Karen Skloss zou zich posteren achter een veel kleiner drumstel. Het was terrasjesweer, dus het publiek zat buiten nog te genieten van de laatste zon tot de bel ging die aankondigde dat het tweetal in de coulissen klaar stond om zich volledig te geven. SKLOSS volgde niet de tracklist van de plaat, maar begon de set met “Imagine 100 Dads”. De korte Arabisch klinkende tonen vergezelden het duo naar het podium waar de band onverwijld en zonder genade aan het optreden begon. Bij SKLOSS is het echt vooral ook om de sfeer te doen die heel psychedelisch en ‘spacegaze’ klinkt. We voelden ons echt vastzitten in een soort futuristische kubus die tegen de snelheid van het licht het heelal doorkruist.
Dat gevoel werd volledig doorgetrokken op “Mind Hive”. De zaal was niet volledig gevuld, maar iedereen keek wel zijn ogen uit. Het gekke is dat we gewoon kijken naar Skloss die drumt en Carson aan de gitaar en dat het geen seconde verveelde of saai werd. Neen, de muziek is zo hypnotiserend en meditatief dat je blijft kijken en je jezelf afvraagt hoe ze het in godsnaam klaarspelen met hun tweetjes. We hadden de indruk dat Skloss (de drumster dus) in het begin van de set een beetje zenuwachtig was, maar dat ebde na enkele nummers wel volledig weg. Eerlijk, ze is niet de beste drumster van de wereld, maar ze is wel ontzettend origineel. Verwacht geen basisritmes bij haar, de ritmes die elke drummer vanzelf wel leert spelen. Skloss is veel meer zoals Maureen Tucker van The Velvet Underground: een drumster die haar instrument als percussie gebruikt. Dat geeft een héél ander gevoel dan enkel het ritme aan te geven.
De band heeft echt wel een unieke sound gecreëerd en doet heel veel met heel weinig. “The Pattern Speaks” was een onwaarschijnlijk schot in de roos en het publiek besefte dat daar toch iets opmerkelijks, zeldzaams en weergaloos op het podium gebeurde. Carson kwam nauwelijks hoorbaar meezingen, maar dat was eigenlijk gewoon de bedoeling. We keken even naar de mensen achter de PA-installatie, maar hadden snel door dat het de bedoeling was dat we enkel wat gemurmel kregen te horen.
Het moet heel vreemd zijn om fantoompijn te hebben, pijn hebben aan een ledemaat dat geamputeerd is. Zo voelde het optreden van het Schots-Amerikaanse koppel ook aan, alsof er zaken gebeuren die eigenlijk niet kunnen. Aan de muziek én aan de manier van optreden van de band moet je heel even wennen, maar als je je laat meevoeren op de muziek van dit tweetal kom je in een andere wereld terecht. Na een uurtje kwam het laatste geluid uit de versterkers van Carson. Hij zette zijn gitaar tegen de versterker en maakte nog een laatste geluidsmuur voor het doek definitief zou vallen. Negen songs in een uur tijd, een uur waarin we dachten dat we door tijd en ruimte aan het vliegen waren zonder fysieke grenzen. Straf optreden!
Setlist:
Imagine 100 Dads
Mind Hive
Dead Bone River
The Pattern Speaks
Snorkels Ask
Ghosts Are Entertaining
New Song (?) Plugged Into Jupiter
