Het mooiste aan werken voor een medium waar dagelijks muziek uit alle mogelijke windstreken en in alle mogelijke genres wordt aangeleverd, is dat je uitgebreid de kans hebt om songs en albums te beluisteren waar je je nog niet meteen een beeld van kan vormen. Dat kan aan jezelf liggen, maar even goed aan de rest van de wereld. Neem nu SKLOSS, een in coronatijd gevormd duo dat sindsdien nog niet echt heeft gegrossierd in volgers of Spotify-streams. Goed, mainstream is een term die de twee wellicht nooit tot de hunne zullen kunnen rekenen, maar wie hun drie singles in de aanloop naar dit album heeft ontdekt, zal net als wij beamen dat het niet aan hun muziek ligt. Ieders meug? Dat zeker niet, maar wie graag zijn portie psychedelica, doom, noise, stoner-rock of post-metal heeft, zal zich geen buil vallen aan dit album.
Karen Skloss (voordien in de indierock-band Moving Panoramas) en Sandy Carson (voorheen Iglomat) zijn niet zomaar een duo. Ze delen tafel en bed, in het niet zelden bloedhete Austin, Texas dan nog. Dat is in het geval van Carson, een vroegere professionele BMX’er, ‘a long way from home’. De man praat immers met een Glasgows accent. Zoals pakweg de leden van Mogwai, en laat dat nu een link zijn die meermaals in ons achterhoofd opdook bij het beluisteren van The Pattern Speaks. Het duidt echter niet de gehele muzikale ervaring die SKLOSS hier levert. Daar zit de sirenenzang van de gelijknamige zangeres voor veel tussen. Samen met haar echtgenoot slaagt ze er zo in een unheimliche sfeer te creëren die je meer dan eens het gevoel geeft in een donker bos te vertoeven, waar elk moment een hellehond of een slechtgezinde sekte in je nek kan springen.
De meeste nummers van dit debuut konden we al uitgebreid beluisteren, zij het via de ep Voices Travel Through This uit 2022 (“Plugged Into Jupiter” en “Upper Attic”), zij het via de reeds aangehaalde singles “The Pattern Speaks”, “Imagine 100 Dads” en “Mind Hive”. Die laatste drie openen ook meteen deze plaat, de titeltrack op kop. Vroeg pieken heet dat dan, want SKLOSS verspeelt geen tijd om meteen zijn troeven uit te spelen. Zou het toeval zijn dat man en vrouw ook actief zijn in de filmwereld? Hun sfeerschepping doet immers heel filmisch aan. Komt daarbij dat beider stemmen zo vervormd zijn dat ze recht uit een andere dimensie lijken te komen. Het versterkt alleen maar het buitenaards gevoel dat je krijgt in het titelnummer. Maar sfeerschepping is niet alles en net wanneer je denkt dat ze je beetje bij beetje in een trance proberen te wiegen, gaat de volumeknop (nog) verder omhoog en sta je te headbangen met die sekte in het bos. Geen zicht, maar wel een machtig gevoel.
We vroegen het ons al eerder af, maar wanneer je alle acht nummers achter mekaar zet, is de verbazing over de ‘wall of sound’ van amper twee mensen alleen maar gegroeid. Vergelijkingen? The White Stripes is een voor de hand liggende naam met dit soort drum/gitaar-duo-opstelling, maar die hebben andere doelen voor ogen dan het creëren van een pure geluidsmuur. Een andere naam? Two Gallants misschien, op hun meest noisy momenten, al zitten die ook veel spaarzamer verstopt tussen hun troubadoursliederen. De Amerikaanse drone-rockband Earth (ook een echtpaar) zit wellicht al wat meer in de richting, al haalt het psychedelische element daar veel meer de bovenhand. Zou het kunnen dat er niet meteen een vergelijkbare band in duoverpakking te vinden is, toch niet als het gaat over het creëren van geluidsmuren? Het pleit alleen maar voor SKLOSS, want vind tegenwoordig maar eens je plek in een muzikaal landschap waar copy/paste schering en inslag is.
In “Mind Hive” gooien Skloss en Carson de sfeerschepping deels overboord en gaan ze resoluut voor noise, met de heldere stem van Karen als lichtbaken in een zee van overstuurde gitaren. Over zeeën gesproken: nergens komt haar sirenenstem zo prominent naar voren als in “Imagine 100 Dads”, dat je zelfs als een zonnestraaltje in de duisternis van deze plaat zou kunnen beschouwen, ware het niet dat de gitaar van Carson daar ook snel weer van wegstuurt, richting het donkerste post-rockwerk (vroege Mogwai?). Zou het een boodschap kunnen zijn? Een gevoel? Telkens wanneer er hoop/licht opduikt, neemt de duisternis het weer over? Toeval dat de band gevormd werd in volle pandemie? De recente gebeurtenissen in de VS zullen dat gevoel wellicht niet al te zwaar weggenomen hebben…
Hadden we het al over genres gehad? ’t Is dat de band er zelf enkele vernoemt op zijn website. Een term die we zo voor het eerst tegen het lijf liepen, is ‘space gaze’. Geen idee of dat een ding is, maar we kunnen er ons iets bij voorstellen. En toch ook weer niet, want als we dan toch aan het ‘gazen’ zijn bij Skloss, dan toch eerder naar beneden, in een aardedonkere put. Intussen zijn we door middel van nummers als “Dead Bone” en het tweetal van de ep lid geworden van ‘The Cult of SKLOSS’, hebben we een donkere kap op ons hoofd gezet en aanbidden we het kwaad dat in de put leeft. Hoeven we daar bang voor te zijn? Niet echt, zo geeft de band zelf aan in het slotnummer, want: “Ghosts Are Entertaining.” Het typeert de plaat: vaak aardedonker en loeihard, maar wel verslavend en bevrijdend tegelijk.
Nummers op een plaat als deze bespreken, is onbegonnen werk. Hapklare brokjes muziek staan er niet op. En de lijnen tussen de songs durven al eens te vervagen. Maar zoals met de beste postrockplaten vervagen ze wel telkens op andere plaatsen en ontdek je steevast nieuwe ankerpunten. Het is dus een plaat die in de eerste plaats moet beleefd worden (al is ‘ondergaan’ wellicht een beter woord). The Pattern Speaks is dan ook een wat misleidende titel, omdat hij lijkt te suggereren dat dit een wiskundig afgemeten plaat is, waar zwaar over is nagedacht. Terwijl we vooral heel veel zwaarmoedigheid proeven, kwaadheid en frustratie ook, en een schreeuw om hulp (uit een ander universum, wie weet). Tegelijk is de catharsis groot en kunnen we absoluut geloven dat dat ook voor Skloss en Carson zo was.
Hebben we genoten van deze plaat? Genot is hier niet het juiste woord. Tenzij je kickt op wakker schieten uit een enge droom. Hebben we de plaat toch al wekenlang op repeat staan? ’t Zal wel zijn! Tegenwoordig heb je wel vaker ‘immersive experiences’, zeker in de kunstwereld. Dit album smeekt om zo’n ervaring, waarin geluid en beeld mekaar versterken, en je even helemaal van deze wereld weg bent. Met de artistieke bagage van beiden mag dat geen probleem zijn. Wie weet op 9 mei, wanneer ze op het Fuzz Club Festival staan in de Effenaar in Eindhoven, met onder andere Goat, Los Bitchos, MIEN en de Rose City Band. Nu nog als beginners onderaan de affiche, maar een cultstatus ligt in het verschiet.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “The Pattern Speaks”, ons favoriete nummer van het gelijknamige album, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
