© CPU – Fleur De Backer (archief)
Als het de bedoeling van Maarten Devoldere was om na de arena’s van Balthazar met een soloproject opnieuw in kleinere zalen te kunnen spelen, dan moet hij toegeven dat zijn opzet mislukt is. Met Warhaus verkoopt hij met sprekend gemak twee keer de Ancienne Belgique uit en laat hij even veel keer een loterij ontstaan op Ticketswap. Verder reist hij heel Europa rond, met tussenstops in tot de verbeelding sprekende zalen als het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam of de Olympia in Parijs. In de reiskoffer: Karaoke Moon, zijn vierde en wederom wonderlijke plaat. Van de vijftig demo’s bleven na maandenlang overleg met producer en bandlid Jasper Maekelberg tien fantastische nummers over. Een misstap zit er duidelijk niet meer aan te komen voor de band. De sterren vlogen zowel in de nationale als internationale pers opnieuw in het rond. Gevolg: andermaal torenhoge verwachtingen voor de daarbij horende shows.
Om klokslag acht uur stapte de Rotterdamse Roufaida het podium op. Doordat de muzikante eerder al het voorprogramma voor Balthazar en Eefje de Visser verzorgd had, wist ze duidelijk hoe ze het publiek moest opwarmen. Aan die laatste deed Roufaida trouwens soms denken: goeie beats, dromerige zanglijnen en even dromerige melodieën. Nieuwste single “Friendly Fire” viel in de smaak bij het Brussels publiek. Haar politieke statements – die eigenlijk geen politieke statements zijn, eerder oproepen naar tevergeefs vanzelfsprekende menselijkheid in Palestina – zette ze op aanstekelijke muziek waarin haar Noord-Afrikaanse roots doorschemert. Fijn voorprogramma dus.
© CPU – Ann Carpentier (archief)
Een blaasduel van jewelste tussen Tijs Delbeke en Maarten Devoldere waren de openingsgeluiden van de nieuwe show. Op de instrumentale tonen van “I’m Not Him”, het allereerste nummer van de allereerste plaat, maakte de band meteen indruk. De karaokemaan – een door Devoldere gevormd neologisme in het kader van de nieuwe plaat – flikkerde meteen boven de hoofden van de muzikanten. Kleurencode van de avond: het blauw van de nieuwe hoes. Niet alleen het lichtwerk volgde daarin, ook het pastelroze kostuum van de Ha Ha Heartbreak-tour moest plaatsmaken voor een lichtblauwe versie: de kleur van rust en vrede, die hij terug lijkt gevonden te hebben na de vorige liefdesbreuk.
We kunnen al meegeven dat de nieuwe nummers ook live even goed standhouden als op plaat. “I Want More” bleek na de mysterieuze intro een perfecte opener en ook “Jim Morrison” stond als een huis, het lied waarin Devoldere duidelijk het een en het ander kwijt wilde in een omvangrijke, maar wel geweldig aanstekelijke brok tekst. Gelukkig beseft hij ook dat Ha Ha Heartbreak uitpuilde van klasse en liet hij daarom magnifieke nummers als “Shadow Play” of “Time Bomb” niet links liggen. Tijdens die eerste kwam de band grandioos op de voorgrond, tijdens de tweede spatte de grootsheid ervan af.
Warhaus speelde voortdurend met de grenzen tijdens het optreden en verschillende nummers werden door elkaar gespeeld, en gingen vlotjes in elkaar over. Zo werd de tekst van “Hands Of A Clock” op het pianostuk van “Jacky N.” gezongen zonder andere instrumenten erbij. De melodie van die twee nummers is misschien wel een van de beste dingen die uit het brein van Devoldere is ontsproten. “Zero One Code” was dan weer een van dé hoogtepunten in de show en werd prompt gepromoveerd tot nieuwe vaste waarde in de set. Op die heerlijk kletterende beat en de trompetten van “Beaches” werd de poëzie van “The Winning Numbers” gezet. Een regelrechte mash-up met andere woorden, die de AB compleet uit zijn voegen deed barsten.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Tijdens de productie van Karaoke Moon onderging Devoldere meermaals hypnose om inspiratie op te doen. Een conclusie uit een van die sessies: tijdens karaoke worden teksten je gedicteerd door een scherm, onder hypnose gebeurt dat door een karaokemaan, zo stelt hij. Dat wilde de zanger letterlijk aan Brussel laten zien aan de hand van een schaamteloze karaokesessie. Op een verhoog en met afstandsbediening koos hij op de meegenomen televisie voor Bonnie Tyler. Het publiek leek even te twijfelen, onder andere omdat de microfoon het af en toe liet afweten, maar “The Best” werd bij momenten toch luidkeels meegezongen.
Maarten Devoldere heeft simpelweg de code gekraakt. Met vier albums weet de band intussen een perfecte setlist op te stellen. Het mysterie van de eerste plaat, de techno van het nieuwe “Zero One Code”, de meezingbare pop van “Popcorn” en de magnifieke afsluiter van het steeds overdonderende “Open Window” gaven vorm aan een zorgvuldig in elkaar gestoken avond. Een van Belgiës meest getalenteerde muzikanten kan gewoonweg niets verkeerd meer doen, daar begint het stilaan op te lijken. Al zeker niet met zo’n fantastische band achter zich.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
I’m Not Him (instrumentaal)
I Want More
Popcorn
Jim Morrison
Shadow Play
No Surprise
Jacky N./Hands Of A Clock
Time Bomb
Love’s A Stranger
Zero One Code
Beaches/The Winning Numbers
Where The Name Are Real
The Best (karaoke-versie)
Mad World
Open Window
