© CPU – Chris Stessens (archief)
Als jonge artiest is het allesbehalve makkelijk om met een duidelijke en eigen visie aan de start te gaan. Sommige artiesten mikken op het snelle succes en vergeten hun eigen ziel in de nummers te leggen, terwijl anderen dan weer te krampachtig blijven vasthouden aan hun niche en zo de sprong missen om een groter publiek te bereiken. Zoals zo vaak gaat het om het vinden van een goede balans en net daar is Ojo Orme met haar project Heartworms in geslaagd. Toen ze in 2022 voor het eerst kwam piepen met debuutsingle “Consistent Dedication” kon je meteen horen dat ze niet over een nacht ijs gegaan is. Voor haar allereerste album nam ze ruim de tijd om negen volmaakte en karaktervolle nummers te maken die toch een coherent geheel vormen. In dat opzet is ze wat ons betreft geslaagd, want een maand geleden gaven we Glutton for Punishment nog een mooie vier-sterren recensie. Met tamelijk hoge verwachtingen trokken we naar de Botanique om ons te laten meeslepen in haar eigen universum.
Geen PC World als tourgezelschap van Heartworms. De band moest daags voor de tour verstek geven en zo werd uiteindelijk Mai Mai Mai kortdag ingeschakeld om deze eervolle taak voor zijn rekening te nemen. De Italiaan is om eerlijk te zijn niet direct een act die we in het voorprogramma van Heartworms hadden verwacht. De obscure live elektronica was allesbehalve van het meest gemakkelijke soort en zorgde voor een paar opmerkelijk kijkende blikken in de zaal. De zoekende patronen maakten het naar ons gevoel overbodig stroef en het gebrek aan een houvast maakte dat er toch wel wat mensen na verloop van tijd liever richting de bar trokken. De gemaskerde Mai Mai Mai was zo een nogal onverwachte en mysterieuze opener die haast niet harder kon contrasteren met het hoofdprogramma.
Wie Heartworms in het recente verleden al eens aan het werk zag, die wist dat Orme er niet verlegen om is om op een podium in een andere rol te kruipen. Tijdens “In the Beginning”, on ironisch het startschot van het concert, kon je dat meteen aan levende lijven ondervinden. Gehuld in een grote, zwarte jas had haar verschijning iets mysterieus en dat kantje trok ze door in een kleine choreografie. Op het einde van het nummer nam ze voor het eerst haar gitaar vast om voor een toepasselijk krachtig einde te zorgen. De toon was gezet en het publiek keek en luisterde aandachtig naar wat haar volgende zet ging worden. “Just to Ask a Dance” volgde hetzelfde elan als de voorganger. Het nummer bleef vijf minuten lang verrassen en zette onze zintuigen des te meer op scherp.
Orme had geen woorden nodig om de nummers te introduceren. De muziek voor zich laten spreken en de mensen de kans geven om zich er in te verliezen was des te belangrijker. Op “Retributions of an Awful Life” bespeelde ze het publiek door met een uitdagende publiek in het rond te kijken en blikcontact te maken met de mensen op de eerste rij. Het voelde oncomfortabel en dat was een sentiment dat ze wat later opnieuw bleef opzoeken. Het geluid was hoe dan ook niet altijd even top. Af en toe kwam haar stem niet volledig door waardoor de tekst niet altijd goed overkwam. En laat net dat laatste een van de puntjes zijn waar ze zelf zo veel waarde aan hecht. Soit, naargelang het optreden vorderde beterde dat aspect wel en kon je haar glasheldere stemgeluid horen snijden door de speakers.
Met dank aan “Jacked” kreeg het concert halfweg een duister kantje. Versterkt door sombere rode lichten geraakten we even volledig in de ban van het wereldje waar Heartworms ons in meenam. Haar twee bandgenoten zorgden er mee voor dat het geheel binnenkwam en bleef beklijven. Een minstens even opvallend moment was “Beat Poem”. Het gedicht werd voorafgegaan door een ijzige stilte en Omre die doordringend de mensen in de zaal aankeek. Na een ingetogen begin ontaardde het gedicht in een schreeuwend einde waar je haren spontaan van gingen rechtstaan. Zo kon het dus ook. “Extraordinary Wings” had dan weer iets hypnotisch en hulde de Botanique in een zweem van trance. Het einde hield echter iedereen weer bij de les. Als contrast en tegenpool werkte “Warplane” uitstekend. De snelle drums haalde iedereen van de wolk en zette ons met de voetjes weer veilig op de grond.
Het afgaan van het podium voelde overbodig. Omre ontdeed zich in de tussentijd van haar veel te warme jas en laadde zichzelf even op om met een drietal nummers nog eens te tonen waarom Heartworms een intrigerende band is. Zonder veel gedoe of snuifjes kwam het ontblote “Glutton for Punishment” nog echter binnen. Omre zag ook haar kans mooi in om zich als stemwonder te differentiëren van de doorsnee artiest. Na een boeiende ontbolstering getiteld “Celebrate” greep Heartworms uiteindelijk terug naar een gitaarmuur om het uur volmaakt af te sluiten. “Smugglers Adventure” genoot nog een dikke zes minuten van de volledige aandacht van het publiek. ‘We can be soulmates, have no fear’ ging als een echo door de zaal en weerkaatste samen met de shoegazy gitaar ons gehoorkanaal binnen. In Heartworms vonden we inderdaad een soulmate en schrik moet je er zeker niet van hebben. Maar respect daarvoor des te meer!
Setlist:
In the Beginning
Just to Ask a Dance
Retributions of an Awful Life
Consistent Dedication
May I Comply
Jacked
Mad Catch
Beat Poem
Extraordinary Wings
Warplane
Glutton for Punishment
Celebrate
Smugglers Adventure
