© CPU – Stijn Verbruggen
Met alweer een kraakvers album besloot Tamara Lindeman met haar Weather Station dat het tijd was om nog eens naar de prachtige Botanique af te zakken, al voor de vierde keer ondertussen. De nieuwe plaat, Humanhood, is zo’n album dat je in de eerste noten de adem afsnijdt en maar net genoeg ruimte laat om ternauwernood wat lucht binnen te zuigen, op een goede manier welteverstaan. Live bewees The Weather Station al dat ze een ruimte kunnen omtoveren tot een intieme kamer, toch geraakte het Museum van de Botanique gek genoeg niet uitverkocht. Lindeman zou het echter niet aan haar hart laten komen, haar muziek maakt ze in de eerste plaats voor zichzelf; of er nu maar een handvol mensen komen kijken of een paar duizend.
Georgia Harmer mocht komen proeven van de Europese podia als opener voor The Weather Station. De eveneens uit Toronto afkomstige singer-songwriter scoorde met haar debuutalbum Stay In Touch en heeft met Eye of the Storm al een vervolg op til. Voor die laatste werkte ze zelfs samen met Tucker Martine, de muziekproducent die ervoor ook al te horen was op werk van onder meer R.E.M.. De sympathieke Canadese leek wat onwennig op dat podium alleen met een akoestische gitaar, maar eens begonnen leek ze de zenuwen van haar af te spelen. Helaas zorgde de setting, solo met een akoestische gitaar, ervoor dat er te weinig variatie in de set zat. Ieder nummer klonk net wat te veel als het vorige, en daar konden haar mooie stem en sympathieke uitstraling weinig aan veranderen. Georgia Harmer is zeker een muzikaal talent, maar om te kunnen opvallen in de massa zal ze toch net wat meer variatie in haar muziek moeten brengen.
Zonder al te veel tralala begon The Weather Station aan hun deel van de avond. De eerste nummers “Descent” “Wear The World” en “Mirror” raasden voorbij aan een strak en aangenaam tempo. Met iedere song leek er ook weer een instrument bij te komen zodat het podium in het Museum net niet te klein leek voor de vijfkoppige band. Het was dan ook de toevoeging van muzikanten en instrumenten, die er voor zorgden dat de songs live nog enkele laagjes meer kregen dan op plaat. Het publiek wreef zich al in de handen: dit zou wel zo eens een concert kunnen zijn dat je nog lang bij blijft. Helaas was het net dan dat Lindeman zichzelf in de voet leek te schieten.
Dat op “Robber” de percussie en klarinet net wat te enthousiast begonnen te overheersen en het richting obscure free jazz ging, kon de meerderheid van het publiek nog appreciëren. En dat de bindteksten nog even achterwege werden gelaten, kon door de sterke songs de zaal duidelijk niks deren. Maar wanneer Lindeman verkondigde dat deel één van de set, ’the dissociation’, voorbij was en daar ook nog eens bij vertelde wat we hoorden te voelen bij de nummers, schoot er hier en daar toch een wenkbrauw de hoogte in en rolden er oogbollen net niet uit hun kassen. Niets mis met een verhaal in je set te willen steken, maar je publiek uitleggen hoe ze zich moeten voelen bij nummers, voelt toch wel heel geforceerd.
De meerderheid leek nog te willen meegaan in het verhaal van The Weather Station, zo lang het muzikaal maar de sterke start door kon trekken. Helaas, tijdens het tweede deel, ’the sensation’, voelde je dat de set wat instortte. Nummers als “Window” en “Lonely” zijn net wat minder gelaagd waardoor er nog net geen collectieve geeuw doorheen het museum ging. Het laatste deel, ’the reconnenction”, bracht tot grote opluchting wel beterschap. Al moest het publiek eerst nog een irritant uitgesponnen versie van “Aurora” weghappen. Gelukkig kwamen nadien met “Tried to Tell You” en “Parking Lot” twee steengoede nummers en vooral wanneer Lindeman in de lagere toonaarden blijft hangen, heeft ze een stem waar maar weinigen aan kunnen tippen. De zon leek terug te schijnen in het Museum en het publiek kon de vrolijke indievibe duidelijk appreciëren.
Het verhaal dat Tamara Lindeman en The Weather Station in de Botanique wilden vertellen, was bij momenten veel te vergezocht voor een doodgewone maandagavond. De intermezzo’s leken te vaak op een theorieles en daarmee zorgde Lindeman er eigenhandig voor dat de muziek niet altijd op de voorgrond stond. Wanneer The Weather Station hun muziek laat spreken, tonen ze dat ze bij momenten geniaal zijn en bij de top behoren wat betreft melodieën componeren.
Setlist
Descent
Wear the World
Mirror
Neon Signs
Robber
Loss
Atlantic
Window
Passage
Body Moves
Lonely
Ribbon
Fleuve
Aurora
Humanhood
Tried to Tell You
Parking Lot
Sewing
