Kan succes leiden tot een depressie? In 2021 gooide The Weather Station, de folkband van de Canadese Tamara Lindeman, hoge ogen met Ignorance. Wij vonden dat album hier op een haar na volmaakt en die mening werd wereldwijd gedeeld. Ignorance vertelt het verhaal van een mensheid die de wereld vernietigt en die eigenlijk niet weet hoe daarmee om te gaan. Hoe meer succes The Weather Station oogstte, hoe slechter het ging met Lindeman. De zorgen over de wereld en de wrange ironie dat juist het uiten van die zorgen haar roem en erkenning opleverden, leidden tot vervreemding van zichzelf en van haar omgeving. Het is die persoonlijke crisis die de zuurstof werd voor haar nieuwe album Humanhood. De muziek werd de verlossing.
Die muziek is niet eenvoudig te categoriseren. The Weather Station begon ooit als een folkband met een prominente rol voor de gitaar. Dat instrument horen we nauwelijks nog. De piano heeft die rol overgenomen, de drums zijn jazzy en de opbouw van de nummers varieert. Multi-instrumentalist Karen Ng krijgt alle ruimte voor haar saxofoon en klarinet. Op de achtergrond klinken ook duidelijk elektronische elementen. Humanhood heeft wat minder nummers die als popmuziek door kunnen gaan dan eerdere platen die hadden, maar ondanks het soms experimentele karakter klinkt het album als een geheel en ligt het even ontspannen in het oor als een luie zondagmiddag op de bank.
Lindeman houdt van een lijn in haar albums en in haar oeuvre. Na Ignorance volgde het iets meer naar binnen gekeerde How Is It That I Should Look At The Stars en in Humanhood dalen we volledig af in haar psyche. Het album opent met persoonlijke chaos en sluit af met zelfbewustzijn en begrip. Het album is als een reis langs de persoonlijke ontwikkeling die Lindeman heeft doorgemaakt. “Descent” is het eerste van de vier instrumentale nummers die als verbindingen tussen de verschillende liedjes fungeren. We dalen dus af naar “Neon Signs”. Letterlijk. ‘I’ve gotten used to feeling like I’m crazy or just lazy. Why can’t I get off this floor? Think straight anymore?’ De muziek biedt tegenwicht aan de sombere tekst. Vanaf de vloer bezingt Lindeman de desolate toestand waarin ze een wereld ziet waarin leugens regeren, de liefde nauwelijks nog een rol speelt en ze alleen is, losgekoppeld van het leven. De klimaatproblematiek mag dan plaats hebben gemaakt voor meer persoonlijke problemen, het is duidelijk dat de sombere staat van de wereld daar een belangrijke rol in speelt. In “Mirror”, dat onmiskenbaar doet denken aan “Caught a Lite Sneeze” van Tori Amos, valt de zure regen op de velden terwijl verderop de aarde in brand staat. God is een spiegel. Een prachtig beeld. Het verbaast niet dat Lindeman ooit filosoof wilde worden.
“Body Moves” is van een onaardse schoonheid. ‘Your body fooled you.’ Als de verlossing uit de miserie ergens moet beginnen dan toch wel bij deze melodie en de muzikale omlijsting ervan. Lindeman geeft haar band ruimte om haar liedjes ‘aan te kleden’ en elk nummer heeft verschillende hoedanigheden gehad voordat ze hun definitieve albumvorm kregen. De bijna orkestrale opbouw in de tweede helft van “Body Moves” moet tot euforie hebben geleid in de studio. Het wordt gevolgd door een volgend hoogtepunt. “Ribbon” heeft een repetitief piano riff, jazzy drums, een fluit die even klinkt en weer verdwijnt en een saxofoon die vanuit de verte aankomt. De stem van Lindeman zweeft erboven, verbindt het geheel en laat ons mee deinen.
Via het tekstloze, maar niet louter instrumentale “Fleuve” stromen we naar het uptempo titelnummer. Hier begint de erkenning. ‘Thinking dark thoughts lately. And maybe I should admit to somebody. It’s been feeling cut off lately.’ Wat helpt, is om af te dalen naar het water, Lindeman woont aan een meer, en te zwemmen, te drijven, te zweven tussen de diepte en de hemel. In het slotstuk “Sewin” werkt Lindeman vanachter de naaimachine aan een lappendeken, dat is wat het bestaan immers is. Ons leven is een rommeltje en er is niet altijd logica te ontdekken. Pas als we dat accepteren is het bestaan te dragen. De laatste regels van het album zijn een bevrijding: ‘I’m taking pictures of the sky again. I don’t know why, I guess I wanted to.’
Humanhood voelt als het slotstuk van een drieluik, maar heeft de twee voorgangers tegelijkertijd niet nodig. The Weather Station neemt ons mee op een persoonlijke reis die ons somber stelt over de staat van de wereld en daar geen oplossing voor biedt, maar die ook vertelt dat louter somber zijn niemand verder helpt en dat er schoonheid is en troost. Humanhood biedt ons beide. The Weather Station heeft opnieuw een knappe, urgente, spannende en beeldschone plaat gemaakt.
Op 2 maart speelt The Weather Station in de Tolhuistuin in Amsterdam, op 3 maart in de Botanique in Brussel.
Ontdek “Body Moves”, ons favoriete nummer van Humanhood, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.