Paleface Swiss @ Trix (Zaal): Tandjes tuffen

Als we een band in Trix hebben zien groeien, dan is dat Paleface Swiss wel. De deathcoregroep mocht een kleine twee jaar terug voor het eerst in het Antwerpse popcentrum langskomen toen het de supportact was van Counterparts, om vervolgens in 2024 – op één dag na precies een jaar geleden – in de grote zaal te openen tijdens Lionheart. Steeds liet de groep een verpletterende indruk achter en bij onze laatste ontmoeting was het zelfs beter dan de hoofdact, waardoor al snel duidelijk werd dat de groep eens zelfstandig naar het Antwerpse moest afzakken. Die kwam er dan ook en zo stond de groep gisteravond voor het eerst als headliner in ons landje, meteen ook voor een uitverkochte Trix, waar het samen met Desolated en The Acacia Strain de nodige klappen uitdeelde.

Voor Desolated was een warming-up niet bepaald nodig. De Britten uit Harbinger lieten vanaf de eerste seconde de vlam in de pan slaan, waarna de moshpit zo snel opende dat het leek alsof het publiek al twee weken stond te wachten. Met een nietsontziende agressie beukte de groep zich doorheen de set, zo hard zelfs dat het tijdens “The Beginning” de stroom k.o. kreeg en we vroegtijdig naar adem konden happen. De groep wist zich gelukkig te herpakken en hervatte met onverminderde intensiteit, lompe breakdowns en loodzware riffs die als sloperskogels insloegen. Vooral “The End” en “Therapy” deden de zaal kolken, terwijl de high kickers in de pit zich zonder aarzeling in het strijdgewoel deden storten en we van een afstandje de tanden doorheen de lucht zagen vliegen.

Bij The Acacia Strain was het vooral speeksel dat we doorheen de lucht zagen vliegen. Frontman Vincent Bennett spuwde tijdens de set vermoedelijk meerdere liters de zaal in, terwijl hij met zijn kenmerkende venijn de ene na de andere woeste schreeuw uitbraakte. De Amerikanen trokken de intensiteit van Desolated moeiteloos door en gingen er nog eens dubbel en dik overheen, met een log en dreigend geluid dat als een mokerslag op de borstkas dreunde. Ondoordringbare muren van geluid werden in een moordend tempo opgebouwd en de groep kende met tracks als “Flourishing” en “Feed A Pigeon Breed A Rat” geen genade, terwijl “Dr. Doom” en “Feed a Pigeon Breed a Rat” de pit opnieuw op hol deden slaan. De breakdowns werden met uiterste precisie gebracht, met als resultaat een wirwar van beukende lijven, losgeslagen ledematen en een breedlachende Bennett als vervolg. Hij genoot zichtbaar van de totale chaos die hij en zijn medeleden gecreëerd hadden, terwijl de groep ons met het verwoestende “Carbomb” richting de pauze kegelde.

Na een korte adempauze, waarin het publiek de schade opnam en de laatste verdwaalde vuisten weer op hun plek deden zetten, was het tijd voor de hoofdact van de avond om acte de présence te geven. En hoewel de eerste twee bands overliepen met agressie, had Paleface Swiss totaal niet de intentie om in intensiteit te temperen. Integendeel zelfs, want de Zwitsers verbouwden vanaf de start de volledige zaal. Met een strop in het midden van het podium had de set vanaf de start al een luguber randje, waarbij mokerharde en diepdonkere tracks als “Hatred” en “My Blood On Your Hands” het er niet rooskleuriger op maakten.

De tour stond in het teken van de release van CURSED, een album dat ons op plaat niet volledig wist te overtuigen. We wisten eigenlijk toen al dat het live een stuk beter ging klinken en dat werd ons gisteravond dan ook bevestigd, want tracks als “…and with hope you’ll be damned” en “Youth Decay” brachten live een stuk meer overtuigingskracht met zich mee en kwamen automatisch meer tot hun recht. Op het podium kregen de tracks stuk voor stuk een extra punch, identiteit en klonken ze allesbehalve voorspelbaar, iets dat we tijdens onze luisterbeurten nooit echt vonden.

Toch bleven de rapgedeeltes, net als op het album, een punt van ergernis, waarbij vooral “Enough” geen goede beurt maakte. Wie zijn ogen sluit, hoort een soort b-versie van Slim Shady himself rappen met daaronder een duistere, muzikale onderlaag, maar echt goed is het niet. Dat kwam niet door de performance op het podium, want al had de groep hier de beste uitvoering ooit gebracht, is en blijft het gewoon een tergend slecht nummer dat door zijn stijl de volledige flow uit het concert haalde. Gelukkig zag zanger Marc Zellweger dat ook in en met de woorden ‘bring back that oldschool shit’ liet hij de gitaren weer scheuren, waardoor in één klap de energie er weer in kwam. Met een solo van gitarist Yannick Lehmann kwam de pit, na even totaal doodgeslagen te zijn, ook weer in leven en met het agressieve “Don’t You Ever Stop” vlogen de vuisten doorheen de lucht.

Na drie kwart van de set kwam Paleface Swiss echt op stoom en met “River of Sorrows” gaf de groep geen centimeter weg. De track denderde als een stormram doorheen de grote zaal en diende als het startsein voor een laatste uitbarsting van totale bruutheid. Met “Please End Me” werd de energie nog eens volledig uit het publiek geperst, terwijl “Love Burns” tijdens de toegift de zaal voor de laatste keer volledig deed ontploffen. De schaars overgebleven restjes aan stem joeg Zellweger doorheen zijn microfoon en met nog een laatste riff werd de genadeklap uitgedeeld, waarna de groep richting de backstage vertrok om waarschijnlijk aan de beademingsapparatuur gelegd te worden. Geen gekke gedachte, want het viertal had zichzelf volledig opgebrand en liet, vooral tijdens het laatste kwart, een zaal achter die er nauwelijks beter aan toe was. Misschien moeten ze dat rappen toch maar achterwege laten als ze deze zomer langs Graspop komen.

Facebook / Instagram

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!