Lionheart @ Trix (Zaal): Blaffende honden bijten niet

De West Coast is misschien wel een van de fijnste plekken om de winter door te brengen. Niet als je het aan de mannen van Lionheart vraagt. De heren uit Californië maakten namelijk de tocht over de Atlantische Oceaan om Europa nog eens te leren wat hardcore is. Ook België stond in het strijdplan aangestipt, waardoor we richting de Trix moesten voor nog eens een lesje “LHHC” te krijgen. Welcome to the West Coast, maar dan dus aan de Schelde.

We klagen wel vaker over het feit dat bands tegenwoordig te veel supports meenemen op tour. Maar als we als opwarmer Paleface Swiss voorgeschoteld krijgen, hebben we weinig reden om te jammeren. We weten immers na de optredens tijdens Jera on Air en als support voor Counterparts dat de Zwitsers een aardig streepje gitaarherrie kunnen maken. Met een totaal andere show dan we een klein jaartje geleden in de clubzaal zagen, beet de groep al ver voor zeven uur de spits af en wierp het met het stevige “Please End Me” meteen een van de nieuwere nummers op ons bord. En zeker niet zonder succes. Waar het vaak lastig is voor een opener om het publiek mee te krijgen, lukte dit Paleface Swiss van bij het begin.

Hier en daar ontstonden al de eerste circlepits en enkele fanatiekelingen kregen het zelfs zo ver om de eerste wall of death van de avond te creëren. De groep stipte hun motto van ‘Switzerland’s finest heavy music’ nog eens stevig aan toen het “The Gallows” inzette en er een wall of death van serieus formaat ontstond. Paleface Swiss brak de tent af nog ver voordat de show echt begonnen was. Verander dat motto maar snel naar ‘Switzerland’s finest exportproduct’, want zelfs een reep toblerone kan hier niet aan tippen.

Lionheart had goed gekeken naar de recente Counterparts tour, want ook Kublai Khan TX mocht voor de tweede keer in twaalf maanden zijn opwachting maken in de Trix. Waar het vorige voorprogramma nog redelijk creatief met hun setlist omging en een totaal andere show gaf dan tijdens hun vorige passage aan de Noordersingel, kwamen de Texanen met een uitgedunde versie van wat we vorig jaar een verdieping hoger zagen. Of we dat erg vonden? Alles behalve! Net als toen werden we gisterenavond opnieuw omver geblazen door de orkaankracht die de boze Texanen produceren, dat gepaard ging met een een hoop geblaf en een hoge lading energie. Matt Honeycutt en consorten lieten hun muur van geluid op de Trix afkomen.

Kublai Khan TX ging al hun hits van de vorige keer af en voerde bijna een ‘best-of’ show op, waarbij nummers als “Boomslang”, “The Hammer” en het meest recente “Theory of Mind” zeker niet konden ontbreken. De band liet de grote zaal van de Trix beven zoals het een jaar geleden al deed. Tijdens het afsluitende “Self-Destruct” en “Antpile” voerde de groep uit Sherman de energie nog een keertje flink op en wist het de zaal nogmaals stevig te laten moshen. Kublai Khan TX bewees wel weer dat als je het wiel al uitgevonden hebt, je er daarna niet al veel meer aan moet prutsen, al hopen we dat we tijdens een volgende passage wel eens wat nieuws voorgeschoteld krijgen.

Als derde(!) support kwamen de heren van Suicide Silence op bezoek, wat meteen ook de vreemdste eend in de bijt was. Niet omdat het geen goede band is, zo leverde ze immers met Remember… You Must Die een van de beste deathcoreplaten van vorig jaar af, maar eerder omdat het qua stijl en genre totaal uit lijn ligt met het hoofdprogramma. Waar Lionheart graag muilperen uitdeelt, is Suicide Silence meer van de tedere, knuffeldeathcore. Die tederheid kwam al snel tevoorschijn, want frontman Hernan Hermida eiste al ver in het begin dat alle heren de moshpit moesten verlaten en de dansvloer aan de aanwezige dames moesten overlaten.

Naast al die liefdadigheid en pauzes om op het podium joints te roken, kwam Suicide Silence ook naar het Antwerpse om een flinke bak muzikaal geweld op de Trix los te laten. Tijdens “Disengage” en “Wake Up”, nummers die dateren uit de hoogtijden van de groep, vlogen de grunts om de oren. De groep stond goed op scherp en knoopte de ene na de andere riff aan elkaar, wat het publiek wel kon bekoren. Tijdens het weinig verhullende “Fuck Everything” zwierden de middelvingers vrolijk overal de lucht in en ook tijdens afsluiter “No Pity for a Coward” werd er stevig meegebruld. Hoewel het contrast tussen Suicide Silence en Lionheart bijna niet groter kon, kreeg het met alle gemak iedere toeschouwer mee waardoor je je eigenlijk kon afvragen of een eigen tour niet veel logischer was. Want een volle Trix laten meeschreeuwen, daar slaagde ze gisterenavond vol overtuiging in.

Terwijl het buiten leek alsof iedere weergod boos op ons was, steeg de temperatuur naar aangename hoogte in het Antwerpse poppodium. Gehuld achter een meterslang doek stonden de Californiërs van Lionheart klaar om voor even de zaal van de Trix richting het de altijd zonnige westkust van Amerika verplaatsen. Met “Cali Stomp” lukte dat meteen en werden we welkom geheten op de West Coast, met de nodige two-steppers inbegrepen. Het mocht allemaal wel een tikkeltje actiever van de zanger en hij eiste al snel meer actie in de zaal. Gelukkig voor hem was het publiek na de solide supports meer dan goed gezind en volgde ze hem gehoorzaam op, waarna de vloer zichzelf opende en er een moshpit ontstond waar bijna niet voor te schuilen was.

Als we het aan Spotify moesten vragen, dan had Lionheart verre weg de minste fans van de avond. Met pakweg vijfhonderdduizend maandelijkse luisteraars minder dan de rest van de bands was de Californische groep zelfs de kleinste van allemaal. Gelukkig hoefden we het gisteravond niet aan Spotify te vragen en barstte de zaal bijna uit zijn voegen van de grote hoeveelheid mensen. Als je ze dan vervolgens ook nog eens allemaal vraagt om een wedstrijdje crowdsurfen te organiseren, is het hek al snel van de dam en zwierden de ledematen op de klanken van “HELL ON EARTH” doorheen de lucht.

Hoewel het publiek het uitermate naar hun zin had en zanger Rob Watson flink liep te blaffen, was er van bijten nooit echt sprake en kon de groep niet het niveau aantikken die de andere drie bands wel bereikten. Ja, de Amerikanen hadden een solide hardcoreshow neergezet zoals ze altijd doen en nummers als “Love Don’t Live Here” en “DEATHBED CONFESSION” konden ons aardig bekoren, maar daarmee was alles eigenlijk ook wel gezegd. Het mocht allemaal net iets harder voor ons, zeker als je ziet dat Lionheart zichzelf het imago van machohardcore opknoopt. Wat ook niet hielp, was dat ze het repertoire aanvulde met covers van Beastie Boys en Limp Bizkit, waarbij de laatste van de twee zeker niet bekend staat als een allesverwoestende band.

Gelukkig redde Lionheart nog iets van zijn ruiten met de scenehit en tevens afsluiter “LHHC”, al was het imagogewijs misschien beter om de confetti thuis te laten. Echt spannend werd het helaas nooit tijdens de set van de Californiërs, maar ze zeggen niet voor niks dat blaffende honden niet bijten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Cali Stomp
DEATH COMES IN 3’S
Vultures
Valley of Death
Burn
DEATHBED CONFESSION
Keep Talkin’
The Truth
Rest in Power
Hail Mary
Born Feet First
Break Stuff
Love Don’t Live Here
HELL ON EARTH
LIVE BY THE GUN
Trial by Fire
Fight for Your Right
LHHC