Een bleek gezicht zo nu en dan is zeker iets waar je je geen zorgen om moet maken. Een goed glas cola, eventjes de voeten omhoog of een rondje door het bos voor een frisse neus doet vaak al wonderen en je zult zien dat er vliegensvlug weer wat kleur op de wangetjes komt. Maar als die bleke kleur al enkele jaren blijft hangen, is er waarschijnlijk meer aan de hand en is het misschien toch eens tijd om bij je huisarts langs te gaan. Toch vertikt Paleface Swiss dat, en als remedie tegen bleke kaken schreeuwt en beukt de Zwitserse band er lustig op los tot het rood aanloopt. Meerdere malen hebben we live kunnen aanschouwen dat deze groep met gemak van agressie overloopt en ook op plaat schuift het hun woede niet bepaald onder stoelen of banken, waar de nieuwste worp CURSED opnieuw een schoolvoorbeeld van is.
Het nieuwste album van Paleface Swiss is niets minder dan een furieuze uitbarsting van woede. Elke riff is zwaar en iedere schreeuw die frontman Marc Zellweger uitkraamt, lijkt rechtstreeks uit de diepste krochten van zijn frustratie te komen. Het is allesbehalve aan te raden om deze plaat te gebruiken om je speakers te testen, want de kans is groot dat je niet alleen je geluidssysteem, maar ook de zenuwen van je buren zwaar op de proef stelt. De pure bruutheid die verpakt zit in CURSED, is namelijk de perfecte brandhaard voor burenruzies. Leadsingle “Hatred” laat de boosheid bruisen, terwijl “Love Burns” tijdens het refrein ook een aardige duit in het zakje doet. Door zijn steeds terugkerende dreigende opbouw en verwoestende climaxen wordt het ongetwijfeld een absolute crowdkiller.
Toch merken we ook behoorlijk wat minpuntjes op bij het nieuwste kindje van de Zwitsers. Waar de groep in hun beginjaren op Fear & Dagger en tijdens de Chapter-schijven nog een redelijk uniek geluid bracht, klinkt het op CURSED net iets te veel alsof het viertal tijdens het schrijven naar Slipknot heeft geluisterd. De alom bekende sound van de Amerikaanse groep komt over het gehele album net iets te nadrukkelijk naar de oppervlakte, waardoor je na drie tracks wel redelijk doorhebt wat voor vlees er in de kuip zit. Op het eerste oog vonden we negen songs wat aan de korte kant voor een langspeler, maar na enkele luisterbeurten kunnen we stellen dat dit aantal meer dan voldoende is. Hier en daar had zelfs nog wat extra gesnoeid mogen worden.
De grootste kwelgeesten van het album zijn echter de tracks zelf. Waar de eerder uitgebrachte singles nog redelijk goed uit de verf komen, zijn de overige nummers niet bepaald om over naar huis te schrijven. Afsluiter “River of Sorrows” is het beste te omschrijven als een ballade die de graad van middelmaat niet weet te bereiken, terwijl “Youth Decay” door het gebrek aan variatie en een overvloed aan voorspelbaarheid iets te flets aanvoelt. Met “Enough” zakt de band echter nog een niveau dieper en belandt het op het laagste punt waar het zich ooit heeft bevonden. De eerste honderd seconden zijn gevuld met niet al te hoogstaande trapcore, waarbij het rappen van Zellweger door het gebrek aan kunde bij ons voor plaatsvervangende schaamte zorgt. Ook het tweede gedeelte van het nummer, waar de groep hun gitaren weer oppakt en een poging doet om doorheen de geluidsbarrière te breken, is door de tekstuele tekortkomingen – de lyrics ‘Is it fucking hard enough for you now, huh? Is it hard enough?’ lijken zo uit een slechte pornofilm gewandeld te zijn – en de allesbehalve spannende instrumentale onderlaag zeker geen stap vooruit. Advies vanuit ons: doe dit nooit meer.
Paleface Swiss trapt het jaar met CURSED meteen hard af en loopt op de plaat meerdere malen rood aan, maar echt indruk maken doet het helaas zelden. Hoewel de woede en intensiteit op papier zeker indrukwekkend klinken, voelt het eindresultaat alsof de band zichzelf iets te veel in een hoek heeft gedreven en daar met geen mogelijkheid uitkomt. Het gebrek aan variatie, de voorspelbare structuren en de wat ongeïnspireerde teksten maken van CURSED een album dat vooral energie en impact nastreeft, maar daarbij te weinig memorabele momenten weet te creëren. Voeg daar nog een net iets te hoog leentjebuurgehalte aan toe, en je krijgt een album dat we niet vaak meer zullen opleggen. Graag één cola, want we zien er na het luisteren van deze plaat maar pips uit.
Hoewel het album dan wel niet een al te goede beurt maakt, maakt de liveperformance van de band veel goed. Die performance is binnenkort weer eens in ons land te bezichtigen, wanneer de groep op 23 februari naar de Trix komt.
Ontdek “Hatred”, ons favoriete nummer van CURSED, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
